Περί συμμαχιών και ήθους

ή περί του ήθους των συμμαχιών... Αυτό θα λέγαμε είναι το "ζουμί" του άρθρου του κ. Βαγγέλη Αντωνίου στην ISKRA, απ' όπου και το αντιγράφουμε... Περιορίζεται στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά οι αναφορές του στα κριτήρια επιλογής έχουν de facto προεκτάσεις και ασφαλώς έντονο ενδιαφέρον... Το κείμενο μας ενδιαφέρει σε τέτοιες στιγμές, που κυριαρχεί το ..."κυνήγι του εφικτού" αντί της επιδίωξης του επιβαλλόμενου, ο αγιασμός του σκοπού αντί της ανάδειξης του ανθρωποκεντρισμού, η προσδοκία του μικροόφελους αντί της στρατηγικής των μεγαλόπνοων...   

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΤΑΖ 

Στον εσωκομματικό διάλογο το τελευταίο διάστημα «παίζει» πολύ δυνατά το επιχείρημα, το οποίο μάλιστα περιβάλλεται με τον μανδύα αξιώματος, ότι σημαντικό κριτήριο για την αναζήτηση των δυνητικών συμμάχων του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει η αξιολόγηση της στάσης ενός ορισμένου τμήματος του πολιτικού προσωπικού κατά τη διαδικασία εκλογής του ΠτΔ.

Για την «οικονομία» της συζήτησης, στο παρόν σημείωμα θα επιχειρηθεί αυτό ακριβώς. Να παραμεριστούν δηλαδή οι ιδεολογικές ή και αξιακές παράμετροι (που τόσο έχουν λοιδορηθεί είτε με τη θεωρία του «αριστερόμετρου» είτε με την απαξία του συμπαθούς σκαντζόχοιρου) και να επικεντρώσουμε στη στάση του καθενός σ’ αυτή ακριβώς τη διαδικασία της προεδρικής εκλογής. Η οποία, αν και δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, απομένοντας να εκτυλιχθεί - και αξιολογηθεί, βεβαίως - η πλέον κρίσιμη, τελευταία φάση της, ήδη έχει αναδείξει πολλά από εκείνα τα κρίσιμα και διδακτικά χαρακτηριστικά, που θα μπορούσαν να εισφέρουν σημαντικά (και) στη συζήτηση «περί συμμαχιών».

Για την ακόμη αυστηρότερη οικονομία της συζήτησης, ας ξεχάσουμε, προς στιγμήν, ότι πλην ημών (και πάλι όχι όλων ημών, εξ αυτών τουλάχιστον που συγκροτούσαν την, όχι και τόσο, όπως τουλάχιστον ορισμένες ενδείξεις της συγκυρίας προοιωνίζονται, ξεχειλωμένη, κοινοβουλευτική μας ομάδα του 2012), οι μόνοι άλλοι που, πέραν πάσης αμφιβολίας ή και ανεξάρτητα προσωπικής ή άλλης «ιδιαιτερότητας», θεωρούνται δεδομένοι, είναι οι βουλευτές του Κ.Κ.Ε.

Και ας επικεντρωθούμε στον περίφημο «μεσαίο» χώρο, που βρίθει από ασταθείς μεν, «δυνητικούς» δε συμμάχους μας: στις «δεξαμενές» των πάσης φύσεως κεντροαριστερών, παραποτάμιων και κεντροδεξιών «ανεξάρτητων», των «ελλήνων» μη αποκλειομένων και βεβαίως της «αριστεράς της ευθύνης».

Ας ξεκινήσουμε επί παραδείγματι από το δίδυμο της αθλιότητας Βουδούρη-Παραστατίδη, με τον πρώτο να έχει αναδειχτεί (φευ), με τις σημαίες μας, επικεφαλής της ελάσσονος αντιπολίτευσης της περιφέρειας Πελοποννήσου. Αλήθεια με ποιο (δήθεν) λενινιστικό ή και οποιοδήποτε άλλο κριτήριο θα μπορούσαν οι εν λόγω «κύριοι» να χωρέσουν στην αναγκαία ευρυχωρία των ψηφοδελτίων μας; Όταν καθιστούν απολύτως υποχρεωτικό για τον καθένα/καθεμιά από μας να συμφωνήσουμε και να συνταχθούμε με τους κατά τα άλλα πολιτικά απεχθέστατους κ.κ. Λυκούδη, Ψαριανό και σία; Διαπιστώνοντας απερίφραστα πως πρόκειται για συμπεριφορά που χαρακτηρίζει μόνο πολιτικά σκουλήκια; Για συμπεριφορά κ. Νάσο Αθανασίου απ’ αυτές που δεν μπορούν ούτε εφάπαξ ούτε στο διηνεκές να συγχωρηθούν. Για λόγους αρχής και αξιακής ταυτότητας της αριστεράς και των αριστερών.

Ας περιδιαβούμε, επίσης, αυτό το «χώρο» που λέγεται Αν.Ελ., με τους κουμπαράδες, τους πέντε κρίκους ένα τάλιρο, τη σαπουνόπερα της κλειδαρότυπας των διαδικτυακών και οπτικοακουστικών παρενοχλήσεων, την ψήφο με δόσεις και ποσοστώσεις.

Τι σχέση μπορεί να έχει αλήθεια η ριζοσπαστική αριστερά με αυτό το τσίρκο; Και αλήθεια ποια η σκοπιμότητα για την οποία δεν έχουμε πάρει ακόμη τις πιο σαφείς και ξεκάθαρες αποστάσεις απ’ αυτό το υπόγειο διαμέρισμα του ίδιου ακροδεξιού παρακράτους απ’ το οποίο γεννήθηκαν, στο οποίο διαβιούν και με το οποίο χορεύουν σε συνέχειες, σε μονταρισμένα ή και αμοντάριστα στιγμιότυπα, από «περήφανο» τσάμικο μέχρι ταγκό και χορό της κοιλιάς;

Ας δεχθούμε, λοιπόν, ότι τα καταγγελλόμενα έχουν υπαρκτή βάση (γιατί αλλιώς κλαφ’ τα Χαράλαμπε).

Άλλωστε ουδείς μπορεί να έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι η συναλλαγή αποτελεί έναν (μόνο) από τους τρόπους που το σύστημα θα διέλθει για να εξαντλήσει τις πιθανότητες να ελέγξει τις εξελίξεις (και τις εξελίξεις επί των εξελίξεων). Τρόπους και μεθόδους σοβαρές για τους «σοβαρούς» και γλίσχρες για τους γλίσχρους.

Τι αποδεικνύει όμως αυτό και μάλιστα χωρίς καμία αστυνομικής ή προπαντός πολιτικής φύσεως αμφισβήτηση; Ότι ο συγκεκριμένος χώρος είναι τόσο επικίνδυνα ναρκοθετημένος και τόσο βαθειά αλωμένος από (και τόσο στενά διαπλεκόμενος με) το παρακράτος, που κανονικά θα έπρεπε προ πολλού να έχουμε κόψει ρόδα μυρωμένα από δαύτους. Για να μην μας πιάνει σύγκρυο όταν ο εν λόγω φερόμενος ως μεσάζων κρέμεται στα μανταλάκια καθήμενος απέναντι από τον Σκουρλέτη και διαγωνίως του Αλέξη στη γνωστή συνάντηση. Ας το κάνουμε λοιπόν έστω και τώρα. Επειγόντως και με τρόπο μη επιδεχόμενο περαιτέρω παρερμηνείας.

Και ας καταλήξουμε στο χώρο της Δημ.Αρ.

Αλήθεια, θυμόμαστε πόθεν εκπορεύονται οι γνωστές προτάσεις, που κύριο στόχο έχουν να παγιδεύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο «κόλπο» της συναίνεσης; Οι προτάσεις, πότε των «8», πότε της αγίας οικογένειας Μητσοτάκη και των συν αυτή, πότε των παραποτάμιων βαλτότοπων, πότε του Χρυσόγελου και άλλων εκ των οικολόγων ορμώμενων, του Βενιζέλου εσχάτως και των απανταχού διασωστών της σταθερότητας και της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας;

Το μαιευτήριο, λοιπόν, του σεναρίου της «εθνικής συναίνεσης», δεν ήταν στη Μουρούζη αλλά στην Αγίου Κωνσταντίνου. Η αρχική της μήτρα ήταν η πρόταση των «7» της Δημ.Αρ. Γύρω άλλωστε απ’ αυτήν εξυφαίνονται όλες οι εκδοχές εκείνου του αμπαλάζ, που θα μπορούσε ακόμη και τώρα – εφόσον ο Σαμαράς εκών άκων στελνόταν στα αζήτητα – να αποτελέσει το άλλοθι του αναζητούμενου μαγικού αριθμού των προθύμων της διάσωσης. Του συστήματος φυσικά.

Κι αν θυμηθούμε την όλο νόημα δήλωση του εκ των συντακτών της πρότασης κ. Θ. Μαργαρίτη «η πρόταση είναι σινιάλο προς τους ρεαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ», μας πιάνει ακόμη μεγαλύτερο σύγκρυο. Για τα σενάρια που δεν θα σταματήσει, ούτε πριν ούτε και μετά από την τυχόν άκαρπη προεδρική εκλογή, να εξυφαίνει το σύστημα, με τους ίδιους γνωστούς πρωταγωνιστές και κομπάρσους του, όχι μόνο στο παρασκήνιο αλλά και μπροστά στα μάτια μας. Σενάρια παγίδευσης και πολιτικού ακρωτηριασμού του ΣΥΡΙΖΑ.

Ε ! λοιπόν ακόμη κι αν η προεδρική εκλογή ήταν το μόνο κριτήριο για την επιλογή συμμάχων, ενόψει της έντασης και της κρισιμότητας των διακυβευμάτων τα οποία θα βρει μπροστά της η επόμενη κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι φανερό προς τα πού πρέπει να επιμείνουμε και ποιους να αποκλείσουμε πάραυτα, επί ποινή πολιτικής αυτοχειρίας.

Υ.Γ.1: Η αναφορά στην κοινοβουλευτική ομάδα του Κ.Κ.Ε. σε καμία περίπτωση δεν επιδιώκει να «αγιογραφήσει» την πολιτική της ηγεσίας του, η οποία είναι απαράδεκτη. Απλώς επισημαίνει το αυτονόητο γεγονός ότι κι αυτή η ηγεσία, ακόμη κι αν ήθελε, δεν θα μπορούσε να πράξει διαφορετικά ενόψει ορισμένων, τουλάχιστον, βαθειά εγγεγραμμένων στη συνείδηση του κόσμου της αριστεράς, αρχών, αξιών και προταγμάτων. Κι αυτό κάτι σημαίνει για την «κατεύθυνση» και τον προσανατολισμό, τουλάχιστον, των συμμαχιών μας.

Υ.Γ.2: Ορισμένες τιμητικές για το ήθος και τη σοβαρότητά τους εξαιρέσεις ανεξάρτητων βουλευτών, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα που επιχειρεί να εικονογραφήσει το άρθρο. Όσες, λοιπόν, εξ αυτών θα επιθυμούσαν να κριθούν εκ μέρους των συντεταγμένων οργάνων για τη δυνητική τους συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ – που δεν μπορεί να σημαίνει υποχρεωτικά και μονοσήμαντα τον βουλευτικό τους διορισμό – υπάρχουν αρκετά επαρκή κριτήρια γι’ αυτό, όπως άλλωστε έχει αποφασίσει το Συνέδριό μας. Και όπως θα πρέπει να αποφασίσουν τα μέλη και οι οργανώσεις μας, με το κριτήριο του πολιτικού βάρους που έχει να σηκώσει στους ώμους της η επόμενη κοινοβουλευτική μας ομάδα, που όλοι ευχόμαστε και παλεύουμε να αποτελεί τη συμπαγή πλειοψηφία της ανατροπής στη βουλή που θα αναδειχτεί ελπίζουμε στην αυγή της νέας χρονιάς.