Το επίκαιρο κείμενο υπογράφει η φιλτάτη Τατούμ ο' Νήλ, καταθέτοντας την ευαισθησία της και το ταλέντο της. Με συγκίνηση το παρουσιάζουμε.
ΜΠΟΜΠΙ
Ήταν 1981 κι εγώ ήμουν
παιδί. Άκουγα όμως γι’ αυτόν κάθε βράδυ στις ειδήσεις στο ένα και μοναδικό κανάλι στην τηλεόραση που
υπήρχε και διάβαζα γι’ αυτόν στην εφημερίδα. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος στη ζωή μου
για τον οποίο άκουσα ότι έκανε απεργία
πείνας κι ότι αυτό, όσο περίεργο κι αν μου ακούστηκε, είναι ένας τρόπος για να
ζητήσεις κάτι. Ο Μπόμπι πέθανε. Από την απεργία πείνας. Για το σκοπό για τον
οποίο απεργούσε. Η Μάγκι δεν είχε λυγίσει. Είκοσι ένα χρόνια μετά, περπατούσα
στο Μπέλφαστ, μετά τη Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής. Ο Μπόμπι Σαντς, άφθαρτος
και χαμογελαστός, με κοιτούσε από τα τεράστια γκράφιτι στις πιο φτωχικές γειτονιές,
ένας ακόμη άγιος με το φωτοστέφανο των ξανθών μαλλιών του, το όνομά του
προσευχή στο στόμα της σερβιτόρας που μου έδωσε τη μαύρη μπίρα στην παμπ,
τραγούδι αρχέγονο στα κέλτικα που καμιά θαλασσοκράτειρα δεν είχε σβήσει,
ιρλανδέζικο πειραχτήρι ξωτικό που μου έκλεινε το μάτι δείχνοντάς μου
περαστικούς στο δρόμο (τον βλέπεις
αυτόν; κι αυτός ΙΡΑ ήταν). Κι εσύ Νίκο σήμερα θα γίνεις ο άγιος των ημερών μας;
Θα φορτωθείς τη δικιά μας αδυναμία; Θα
σηκώσεις το φορτίο για όλα εκείνα που θα έπρεπε να είχαμε παλέψει αλλά κάπου τα
παρατήσαμε στο δρόμο; Θα μας σηκώσεις κι εμάς μαζί σου; Γιατί ακόμη κι αν δεν
συντασσόμαστε με αυτά που εσύ πιστεύεις θα θέλαμε πολύ να είχαμε το θάρρος να
βάλουμε το σκοπό πάνω από τον εαυτό, την
ιδέα πάνω από το σύστημα, τον αγώνα πάνω από τη βολή. Και να τα καταφέρεις και
να ζήσεις γιατί ακόμη ελπίζουμε ότι αυτή η αριστερά που με τόση λαχτάρα
περιμένουμε να κυβερνήσει δεν θα είναι ένα ακόμη πικρό άλλοθι
Σχόλια