Περί συνεργασιών...

Εξόχως επίκαιρο το θέμα του σημειώματος του Βασίλη Πριμικήρη, που το αντιγράφουμε από την ISKRA και σας το παρουσιάζουμε... Περικλείει λεπτά ζητήματα άμεσης σκοπιμότητας και μακροπρόθεσμης τακτικής... 

ΔΗΜΑΡ – ΣΥΡΙΖΑ: ΤΟ ΡΙΣΚΟ ΤΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΩΝ ΑΝΑΓΚΗΣ 

Χωρίς καμιά αμφιβολία, η επιθυμία και φυσικά ο σχεδιασμός των κυρίαρχων οικονομικών κύκλων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη είναι αυτός της επανίδρυσης στην Ελλάδα ενός πολιτικού συστήματος όπου θα κυριαρχεί και πάλι ένα δικομματικό ή ένα διπολικό σύστημα κεντροαριστερού ή κεντροδεξιού χαρακτήρα, το οποίο, σε περιόδους κρίσης, θα εκφράζεται ακόμα και με κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας», «ειδικού σκοπού», δηλαδή του «όλοι μαζί για να σωθεί η πατρίδα».
Ένα πολιτικό σύστημα που θα εξυπηρετεί απόλυτα τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης της χώρας και προπαντός θα στηρίζει τα συμφέροντα και τους πειραματισμούς που προωθεί η Γερμανία και οι κυρίαρχοι κύκλοι της Ε.Ε με τις πολιτικές της άγριας λιτότητας και τα «σταθεροποιητικά της προγράμματα», για να κτυπηθεί το κοινωνικό κράτους, τα ασφαλιστικά δικαιώματα και το κόστος εργασίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Η Ε.Ε, λοιπόν, θέλει να καθορίσει τις εξελίξεις στην ελληνική της «αποικία». Η μεγάλη δυσκολία, όμως, σ’ αυτόν τον σχεδιασμό της βρίσκεται στο ότι ο κεντροαριστερός χώρος είναι αυτός που παρουσιάζει τα μεγαλύτερα ελλείμματα. Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ από μόνοι τους δεν μπορούν να διασφαλίσουν τη διαιώνιση του συστήματος με ένα ΣΥΡΙΖΑ της τάξης του 30% - 35%.
Η ΔΗΜΑΡ, το ΠΑΣΟΚ και όλα τα κεντροαριστερά πολιτικά ρετάλια τη στιγμή αυτή πνέουν τα λοίσθια, πολιτικά και εκλογικά, μπορεί ακόμα και να εξαφανισθούν στην κυριολεξία από τον πολιτικό χάρτη της χώρας. Η τελευταία προσπάθεια σωτηρίας του ΠΑΣΟΚ μάλιστα γίνεται με τον Γ. Παπανδρέου, κάτι το κωμικό-τραγικό δηλαδή για τον χώρο της Ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του, αυτή την περίοδο επιδιώκει και σωστά να γκρεμίσει αυτή την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και θεωρεί ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί και με πρόωρες εκλογές που θα προκληθούν μετά από την αδυναμία της κυβέρνησης να συσπειρώσει 180 βουλευτές για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Στην προσπάθεια του αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα προχωρεί σε συναντήσεις με στελέχη και πολιτικές δυνάμεις που στον άλφα ή βήτα βαθμό στο παρελθόν υπηρέτησαν τις μνημονιακές κυβερνήσει και γενικά το σάπιο δικομματικό σύστημα. Αυτή η πολιτική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, έχει δημιουργήσει το λιγότερο απορίες όχι μόνο στην κομματική του βάση αλλά και στον λαό που βλέπει μια παρά φύση εξάρτηση της πολιτικής του ελπίδας από δυνάμεις που δεν φέρνουν με φερεγγυότητα και πειστικότητα τον αέρα του νέου, του ανατρεπτικού .
Πολλοί και πολλές αναρωτιούνται γιατί αυτή η σπουδή εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαστεί με τη ΔΗΜΑΡ για παράδειγμα τη στιγμή που αυτή πνέει τα λοίσθια, πολιτικά και εκλογικά. Ποια σκοπιμότητα παρακινεί το ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικεί εναγωνίως και δημόσια συνεργασία με ένα τελειωμένο πολιτικό μόρφωμα που δεν ανιχνεύεται καν στις δημοσκοπήσεις και που είναι εντελώς απαξιωμένο στα μάτια των εργαζομένων ως ένα κόμμα που συμμετείχε σε μισητή μνημονιακή κυβέρνηση και στήριξε όλες τις αντιλαϊκές πολιτικές με μοναδικό αντάλλαγμα θέσεις εξουσίας για τα στελέχη του; Είναι γνωστό ότι το στελεχικό δυναμικό της ΔΗΜΑΡ είναι πλήρως ενσωματωμένο στο υπάρχον σύστημα εξουσίας, είτε ως πολιτικοί καριέρας είτε ως οργανικοί διανοούμενοι (καθηγητές, δημοσιογράφοι κ.α.). Επιβιώνει πολιτικά και οικονομικά ακριβώς λόγω της σχέσης και της προώθησης του απ' τα συστημικά μέσα και τα πάσης φύσεως συμφέροντα που βρίσκονται πίσω τους. Προφανώς λόγοι πολιτικής και κοινωνικής διεύρυνσης δεν εξηγούν μία τέτοια συμμαχία αφού η ΔΗΜΑΡ όχι μόνο δεν είναι σε θέση να φέρει επιπλέον κοινωνικά στρώματα αλλά ήδη αποθαρρύνει κόσμο που προσβλέπει στο ΣΥΡΙΖΑ για την υλοποίηση μίας διαφορετικής πολιτικής.
Μία πρώτη εύκολη απάντηση είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ υλοποιεί μία τακτική προσεταιρισμού βουλευτών ώστε να εμποδίσει την κυβέρνηση απ' το να συγκεντρώσει τους 180 βουλευτές για να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να παρατείνει τη θητεία της. Αυτή όμως είναι μία επιφανειακή ευκαιριακή απάντηση ανάγκης καθώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει και μεμονωμένα από τον κάθε βουλευτή της ΔΗΜΑΡ ξεχωριστά και εν πάση περιπτώσει επιβάλλεται κάποτε αυτοί οι βουλευτές να τοποθετηθούν και χωρίς προσωπικά ανταλλάγματα.
Ας κάνουν και μια φορά μια επιλογή με ψηλά το κεφάλι, αυτοκριτικά, αναγνωρίζοντας ότι οι μνημονιακές πολιτικές που ακολούθησαν μέχρι σήμερα ήταν καταστροφικές για τον λαό μας.
Στο κομβικό πάντως ζήτημα της απαλλαγής της χώρας από αυτή την καταστροφική κυβέρνηση η απάντηση δεν μπορεί να περνάει μόνο μέσα από την εκλογή ή μη του Προέδρου της Δημοκρατίας από το 180-120 δηλαδή και με ένα λαό που μόνο αναθέτει σε άλλους να βγάζει το φίδι από την τρύπα. Χωρίς τον κόσμο της εργασίας στην πρώτη γραμμή του αγώνα ριζικές αλλαγές δεν γίνονται. Η γάγγραινα της λογικής της ανάθεσης πρέπει να κτυπηθεί από την Αριστερά στο σύνολό της.
Όταν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει το σήμα πως είναι έτοιμος να μοιραστεί την εξουσία με αυτό το στελεχικό δυναμικό, παρά το πολιτικό κόστος που θα έχει μία τέτοια επιλογή στην εκλογική του βάση, τη στιγμή μάλιστα που το ενδεχόμενο ακόμα και της απόλυτης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας είναι ορατό, στέλνει εκ των πραγμάτων το μήνυμα στις ελίτ πως είναι διατεθειμένος ν' αυτοπεριοριστεί, να «βάλει νερό στο κρασί του» να ακολουθήσει και άλλα μονοπάτια. Δημιουργεί την εντύπωση μιας στροφής προς το «ρεαλισμό» ενός κυβερνητισμού που δεν έχει σχέση με την διαφορετικότητα της Αριστεράς και δεν κινητοποιεί δυναμικά τον λαϊκό παράγοντα.
Η αριστερά δεν μπορεί να γίνει μια καλολαδωμένη μηχανή πολιτικού ξεπλύματος σε όλους αυτούς που εύκολα μεταλλάσσονται όχι μόνο για να επιβιώσουν πολιτικά οι ίδιοι αλλά ακόμα και να υπονομεύσουν από τα μέσα την αριστερά δια μέσου των συνεργασιών και εκ των πραγμάτων να βγάλουν λάδι στον αφρό το παλιό πολιτικό σύστημα. Οι μεταλλαγμένοι στην σημερινή πολιτική πραγματικότητα είναι κίνδυνος υπαρκτός για την αξιοπιστία της αριστεράς. Όσοι δε αύριο εκλεγούν βουλευτές από αυτούς θα είναι ένας συνεχής κίνδυνος μέσα στην αυριανή κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι Τατσόπουλοι και οι Ψαριανοί άφησαν πολύ άσχημη εμπειρία στην Αριστερά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν θα πρέπει να αποκλείσει τη συνεργασία με δυνάμεις που στήριξαν, εφάρμοσαν ή διακηρύσσουν μνημονιακές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές εκείνης ή της άλλης μορφής, ανεξάρτητα από το προσωπείο που εμφανίζονται και τα προσωνύμια που καλύπτουν τις επιλογές τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς φοβικά σύνδρομα από την άλλη δεν θα πρέπει να αποκλείει συνεργασίες με δυνάμεις και πρόσωπα που δεν θα προέρχονται από την Αριστερά. Αντίθετα θα πρέπει να ευνοεί, να υποστηρίζει και να προσβλέπει σε ανακατατάξεις, διεργασίες και μετατοπίσεις στον πέραν της Αριστεράς χώρο.
Εξυπακούεται όμως ότι η αντιμνημονιακή κατεύθυνση των όποιων συνεργασιών του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να έχει συνεπή και φερέγγυα προοδευτική κατεύθυνση στο πλαίσιο ενός προγράμματος μεγάλων ριζοσπαστικών προοδευτικών μετασχηματισμών.

Σχόλια