ἐπὶ γῆς εἰρήνη

Ενα εξαιρετικό κείμενο διαμορφωμένο από τους φίλτατους της ΦΑΙΑΚΙΑΣ Βασίλη Θεοδωρόπουλο και Θανάση Παπαγεωργίου αναδημοσιεύουμε με την ευκαιρία των ημερών αυτών, που συνθέτουν ελπίδες και γεννούν προσδοκίες...

Επί γής ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκίας

Το χαρμόσυνο αυτό - για τους πολλούς - μήνυμα, ξαναμπαίνει και φέτος σε κάθε σπίτι, αν και το παγκόσμιο τραπέζι είναι πλέον άδειο.

Ποιος δεν θα `θελε ειρήνη στη γη κι ευλογία στους ανθρώπους ;

Ποιος, αλήθεια;

Γιατί, λοιπόν, η «επί γης ειρήνη» (Λουκ. β΄ 14), που έψαλλαν οι άγγελοι,  αποτελεί προσδοκία κι όνειρο μακρινό κι απραγματοποίητο;

Γιατί;

Γιατί η ειρήνη για να σταθεί, χρειάζεται προϋποθέσεις.

Κι αυτές είναι που λείπουν…

Ζητάμε, δηλ., καρπούς, ενώ ξεριζώνουμε τα δέντρα. Η ειρήνη, βεβαίως, προϋποθέτει τη δικαιοσύνη, που σήμερα ακόμη κι αυτοί που την ανέχθηκαν, αναγκασμένοι να την «παραχωρήσουν», την ξεριζώνουν. Είναι κατ’ εξοχήν καρπός αγάπης. Η αγάπη όμως σαν καρπός με τη σειρά της πάει πολύ πιο μακριά. Ξεπερνάει την απλή δικαιοσύνη. Δεν περιορίζεται να μην αδικήσει. Προχωρεί και στο να ευεργετήσει. Απ` τη δικαιοσύνη φτάνει στην αδελφοσύνη. Αγαπάς αληθινά; Εμπνέεσαι απ` την αγάπη σου. Τότε δεν μπορείς να κάνεις κακό σε κανένα. Οι σχέσεις σου θα `ναι αρμονικές. Η ειρήνη θα βασιλεύει ανάμεσα στους ανθρώπους, γιατί πρώτα θα βασιλεύει μέσα στις καρδιές τους. Οι λαοί της γης, έχουν πιστέψει στην ψευδαίσθηση, που τους σερβίρουν αυτοί που `χουν κάθε συμφέρον, πως με τον πυρετό των εξοπλισμών θα αποτρέψουν τον πόλεμο. Στη πραγματικότητα όμως μόνο ο ιδεολογικός εξοπλισμός, είναι ικανός να αποτρέψει τον πόλεμο. Γιατί κι όταν ακόμη μπορεί – απ` ανάγκη - κανείς να καταθέτει τα όπλα, δεν  καταθέτει την αιτία που κινεί τα όπλα, που εξοπλίζει το νου και τις καρδιές. Κι η αιτία είν` ο εγωισμός, μ` όλα τα παρακλάδια του, που οι «έμποροι των εθνών και των όπλων» εκμεταλλεύονται και χρησιμοποιούν σαν εργαλείο. Κι όσο αυτός δεν δαμάζεται, κι εξακολουθεί να προσφέρεται προς εμπορεία κι  εκμετάλλευση, οι πορείες και τα συνέδρια κι οι συμφωνίες, θα `ναι απλά και μόνο πρόσκαιρα, υποκριτικά ξεγελάσματα.

Ας ξεκινήσουμε με μια βόλτα στον σημερινό κόσμο… Στον κόσμο που υποφέρει από χίλια δυο δεινά, που βρίσκεται στα πρόθυρα μιας παγκόσμιας καταιγίδας, με τοπικούς πολέμους, που σήμερα συνιστούν πλέον έναν γενικευμένο παγκόσμιο πόλεμο, με φυσικές καταστροφές, με βιολογικούς κινδύνους, με τόσα πολλά και τεράστια προβλήματα κι ούτε μιαν ελπίδα ν` αχνοφαίνεται σε βάθος χρόνου… Τουναντίον τα σύννεφα του «κινδύνου» ολοένα και περισσότερο  συναθροίζονται απειλητικά στο παγκόσμιο στερέωμα, ώστε σε χρόνο .....  ν` αναμένεται μια ολοκληρωτική καταστροφή… Στον σύγχρονο κόσμο μας, που ο πιο ωμός κι αντι-ανθρώπινος καπιταλισμός, που δεν εξαρτά πια την ύπαρξή του αποκλειστικά και μόνο απ` την υπεραξία που καρπούται απ` την ανθρώπινη εργασία, αλλά συνεχίζοντας το απ - άνθρωπο κυνήγι «της εκμετάλλευσης ανθρώπου απ' άνθρωπο», βρίσκει τροφή κι απ΄ άλλα «προϊόντα» και «παράγωγα» (ας είν' και «τοξικά») στο λιβάδι του χρηματοπιστωτικού συστήματος, σαν προϊστορικός, γιγάντιος, παμφάγος «τυραννόσαυρος», απειλεί να κατασπαράξει οτιδήποτε τολμήσει να φανεί στο δρόμο του ή να προβάλλει την παραμικρή έστω αντίσταση…  Σ` αυτόν τον καπιταλισμό, η τρομο - κρατία κι η τρομο - λαγνεία, ανενόχλητες στήνουν γιορτές, μ` άρτο και θεάματα, `μπρος στους άφωνους κι άπραγους άλλοτε κατα - κεραυνοβολημένους κι άλλοτε εφησυχάζοντες πολίτες του κόσμου…

Ας συνεχίσουμε και τη βόλτα στη γειτονιά μας… Σ` ένα παραδεισένιο βράχο, στην ομορφότερη γωνιά της Μεσογείου, στην κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού, που οι σημερινοί κάτοικοί του, χωρίς πολλές είν` αλήθεια προσπάθειες, άφησαν κάποιους άλλους, αν και λιγοστούς, να τη μετατρέψουν σ` αληθινή …κόλαση!! Μ` ανεργία να ξεπερνά κάθε προηγούμενο, με φτώχεια (όχι μόνο οικονομική, κυρίως φτώχεια ιδεών, ονείρων και στόχων) να μαστίζει σχεδόν το σύνολο των κατοίκων, με αυτοκτονίες να μετρούν άνω των 5000 ψυχών την τελευταία πενταετία, με τα παιδιά και τους γέροντες να πεινούν, εγκαταλειμμένοι από κάθε κοινωνική πρόνοια, με τα μεγάλα πολιτικά σκάνδαλα και τους «πρόθυμους» διαθέσιμους, συναινετικούς και συνεννοήσιμους να κυβερνούν, να καταρρακώνουν την αξιοπρέπεια της χώρας μας διεθνώς, μ` όλ` αυτά μαζί και ξέχωρα κι άλλα τόσα που δεν μνημόνευσα, ούτε ειρήνη, ούτε` ευδοκία περιμένει κανείς από μας…

Ωστόσο λίγοι γνωρίζουν την πραγματική και όχι τη θρησκοληπτική τυπολατρική έννοια του μηνύματος, που κάνει το μήνυμα αυτό να `χει μια διαχρονική και συνάμα προφητική και προ πάντων μια ανθρωπιστική αξία…

Οι άγγελοι, όταν μαθεύτηκε το νέο της γέννησης του Χριστού, κατά τα θρησκευτικά κείμενα, είπαν το εξής:

«Δόξα ἐν ὑψίστοις θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκίας» (Κριτικό κείμενο Nestle - Aland).
Που σημαίνει: «Δόξα στον ύψιστο Θεό, και στη γη ειρήνη, σε ανθρώπους της ευδοκίας του Θεού» (ή στους ανθρώπους στους οποίους ευδόκησε ο Θεός).
Παρατηρούμε ότι δεν είναι μέτοχοι της ειρήνης όλοι οι άνθρωποι.
Όμως οι απανταχού της γης “Μέτοχοι” που δεν είναι υποχρεωτικά και Μέτοχοι της ειρήνης, αλλά συνήθως εταιριών και CIA και που για λόγους εθνικού ή εγωϊστικού παραληρήματος παρουσιάζονται όποτε τους συμφέρει και ως οι εκλεκτοί του θεού, στους οποίους ο Θεός και μόνο σ` αυτούς ευδόκησε εξασφαλίζοντας μια ιδιότυπη κοινωνική ειρήνη, και πάλι μόνο για τη  «θεοσεβούμενη θεϊκή» πάρτη τους …
Όμως γιατί δεν δίνεται  η πραγματική ειρήνη σ` όλους τους ανθρώπους;
Δε θέλω στο σημείο αυτό να επεκταθώ δίνοντας θεολογικές ερμηνείες, που στο κάτω – κάτω αφορούν τους ενασχολούμενους θεολόγους.
Ένα θέλω να παρατηρήσω, πως ήδη το μήνυμα αυτό προφητεύει, όλ` αυτά τα δεινά, που περιέγραψα παραπάνω, αφού δεν μας αφορά όλους η θεϊκή ευδοκία, παρά μόνο αυτούς, που υποτίθεται, πως ο θεός επέλεξε να ευδοκήσει. Άρα τίποτε δεν δίνεται, αλλά όλα καταχτούνται από τους ίδιους εμάς και όχι απ` αυτούς και πολύ περισσότερο ενάντια σ` αυτούς που μας οδηγούν, που μας κυβερνούν. Από το πόσο αυτοί είν` άνθρωποι ή εν πολλοίς φιλάνθρωποι ή πόσο θέλουν να βοηθήσουν την ανθρωπότητα να εξελιχθεί στο δρόμο της λογικής του ορθού λόγου ή όχι…
…δεν μπορεί και δεν πρέπει να εξαρτάται η δική μας ευτυχία και η ειρήνη όλου του κόσμου...
Γιατί προφανώς η κλίκα των «μετόχων», που εξουσιάζει τον κόσμο μας, τον τόπο μας, ενδιαφέρεται μόνο και μόνο να ελέγχει και να κυβερνά, για το δικό της μόνο και μόνο όφελος κι όχι για το όφελος όλων των ανθρώπων… Δίχως καμιά αιδώ ερμήνευσαν για το δικό τους συμφέρον το μήνυμα των Χριστουγέννων, δεχόμενοι πως αυτοί είν` οι άνθρωποι που ο θεός ευδόκησε, άρα όλα τα εκπορευόμενα από τη φύση ή τον ανθρώπινο μόχθο αγαθά, είν` δικό τους κτήμα και φέουδο… Το πρόβλημα είναι διαχρονικό, έχει πάρει διάφορες μορφές ανά τους αιώνες, λ.χ. βασιλείς, αυτοκράτορες, ευγενείς, δικτάτορες, στρατηγοί, κατακτητές, τραπεζίτες, βιομήχανοι, χρηματιστές, κ.λ.π.
Αυτοί έχουν «ελέω θεού» δικαιώματα στην ειρήνη της γης, αφού έχουν τη θεία ευδοκία… Εμείς οι υπόλοιποι «γαία πυρί μειχθήτω», φίλοι μου…
Ούτε στ` όνειρό μας, στο πιο μακρινό μας όνειρο δεν θα ευδοκηθούμε να ζήσουμε σ` ειρήνη…

Κι αφού δεν έχουμε ποτέ «ευδοκηθεί», «καταραμένοι» και «κολασμένοι» όντες, ένα μόνο μας μένει:

Εμπρός της γης οι κολασμένοι,
της πείνας σκλάβοι εμπρός, εμπρός…
Το δίκιο από τον κρατήρα βγαίνει,
σαν βροντή σαν κεραυνός….

………………………………..

Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες,
με πλάνα λόγια μας γελούν,
της γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες
μοναχοί τους, θα σωθούν...
Για να λείψουν τα δεσμά μας,
για να πάψει πια η σκλαβιά,
να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας
και της ψυχής μας τη φωτιά….

…………………………………

(Στίχοι Ελληνικοί απ` τον μεγάλο μας ποιητή Κώστα Βάρναλη)

Βασίλης Θεοδωρόπουλος & Θανάσης Παπαγεωργίου

Αθήνα 24-12-2014