Στη μνήμη του ΖΩΡΖ, του ΚΑΜΠΥ και των άλλων παιδιών...

Γράφει ο φίλτατος της ΦΑΙΑΚΙΑΣ ΜΛ, καταγγέλοντας την υποκρισία της Γαλλικής εξουσίας... Ταυτόχρονα οι φίλοι της ΦΑΙΑΚΙΑΣ έχουν την ευκαιρία μέσα από το θαυμάσιο κείμενο να ενημερωθούν από έναν εγγυρότατο γνώστη για την διαδρομή του Charlie.

Στη μνήμη του ΖΩΡΖ, του ΚΑΜΠΥ και των άλλων παιδιών...

Από σκοπιμότητα πασπαλισμένη με μπόλικη ασχετίλα τα  ελληνικά ΜΜΕ στέκονται στην δολοφονική χθεσινή επίθεση κατά του Charlie Hebdo  μόνο σαν φαινόμενο της τζιχαντικής επιθετικότητας. Αποσιωπούν το ότι μέχρι πρόσφατα η επίσημη Γαλλία έστελνε λεγεωνάριους  εκπαιδευτές και όπλα στη Συρία  θρέφοντας  με έμψυχο και άψυχο  υλικό το  ISIS.

Γιά την ελευθερία του Τύπου και της έκφρασης τους έπιασε πόνος Μέγας. Θα μπεί στο ίδιο τσουβάλι όποιος έχει σκούρο δέρμα και άλλους Θεούς, η Λε Πέν θα σαρώσει. 

Η πολιτική κατεύθυνση της  εικονοκλαστικής εφημερίδας περιορίζεται μόνο στις αιχμές της κατά του Ισλαμικού φανατισμού. Σχεδόν κανείς δεν προέβαλε τα "βλάσφημα" σκίτσα προφανώς γιατί όλοι τρέμουν μιά πιθανή στοχοποίηση,κανείς δεν αναφέρεται γιά το ότι το βαρύ τίμημα ήταν θυσία κατά της λογοκρισίας  αλλά και της αυτολογοκρισίας. Η ιστορική πορεία, οι αγώνες οι πολιτικές θέσεις του ιστορικού ελευθεριακού εντύπου μηδενίζονται.

Είχα τη τύχη να παρακολουθήσω την εφημερίδα από τα φοιτητικά μου χρόνια, ήμουν και εξακολουθώ να είμαι φανατικός αναγνώστης της (Λίγο δύσκολα τον τελευταίο καιρό γιατί δεν έρχεται πια στο νησί) και θα προσπαθήσω να αραδιάσω περιεκτικά το ιστορικό της.

Το 1960 ιδρύεται από τους Καβανά και Μπερνιέ (Καθηγητής Σορόν) το μηνιαίο περιοδικό Χάρα Κίρι που απογορεύεται το  1961. Το 1966 με  εμπλουτισμένη σύνταξη ξαναεκδίδεται μετατρεπόμενο σε εβδομαδιαία εφημερίδα με τη σημερινή της περίπου φόρμα το 1969. Χρονιά κατά την οποία η ομάδα βγάζει το Charlie Mensuel με τις ιστορίες του Σούλτς από το Πήνατς και με τους κορυφαίους Γάλλους και  Ευρωπαίους σχεδιαστές. Το τίτλο του τον δανείζεται από τον  πρώτο ήρωα της παρέας των Πήνατς  Τσάρλυ Μπράουν.

Τον Νοέμβρη του 1979 απαγορεύεται η εκδοσή του γιά την προκλητική του στάση στον θάνατο του Ντέ Γκώλ. Με αφορμή τον θάνατο 146 νέων σε ντισκοτέκ δέκα μέρες πρίν ο πηχυαίος τίτλος της εφημερίδας είναι: 

TΡΑΓΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ ΣΤΟ ΚΟΛΟΜΠΕ - ΕΝΑΣ ΝΕΚΡΟΣ (Στο Κολομπέ ντέζ εγκλίζ, ήταν η ιδιωτική κατοικία του Στρατηγού όπου είχε αποτραβηχτεί). Σε μιά εβδομάδα  κυκλοφορεί στα κιόσκια το Charlie Hebdo ο τίτλος έχει διττή σημασία αφένός συνδέται με το μηνιάτικο αδελφάκι του αφ΄έτέρου με τον κύριο υπεύθυνο  της απαγόρευσης του Χάρα Κίρι το Στρατηγό Σάρλ χαιδευτικά Τσάρλυ. Το 1974 τρώει ένα υπέρογκο πρόστιμο γιά το πρωτοσέλιδο του Γκεμπέ μετά τον Θάνατο του Ζώρζ Πομπιντού με διαγραμμένο το προσωπό του και τίτλο ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΑΥΤΟ ! Είχε προηγηθεί μιά βδομάδα πρίν το σχόλιο του Ρειζέρ για την υγεία του πρόεδρου. Ένα ζευγάρι που πηδιέται λέγει την ομόφωνη αποψή του επ΄αυτής: ΣΤ' ΑΡΧΙΔΙΑ  ΜΑΣ!! 

Το  Νοέμβρη του 1981 η έκδοση  σταματά λόγω οικονομικών προβλημάτων. Η σύνταξη καλείται σε ζωντανή εκπομπή. Σορόν, Καβανά, Ρειζέρ, Γκεμπέ, Βολινσκί, Καμπύ, Βιλέλμ και καμμιά δεκαριά άλλα ρεμάλια πηγαίνουν τύφλα στο μεθύσι. Άρχίζουν και χουφτώνουν τις παρουσιάστριες και κάποιος ξερνάει στο στήθος  μιάς απ΄αυτές.Χαμός... Η εκπομπή διακόπτεται.

Τον Ιούλιο του 1992 ο Σαρμπονιέ μαζεύει όσους  επιζούν από την παλια καλή ομάδα και προσθέτει τον φιλόσοφο Ραούλ Μισραχί και άλλους νέους  συντάκτες προσπαθώντας να ξεφύγει από το αυστηρά 68άρικο στυλ και παίρνει μιά ελαφριά "δεξιά" απόκλιση.

Το 2006 ο Σινέ υπέργηρος πιά αλλά ακμαιότατος απολύεται και στήνει την δικιά του βδομαδιάτικη  Σινέ Εμπντό  υποβασταζόμενος και με σωληνάκια σχεδιάζει μια εφημερίδα μόνος του και προσωρινά  ξεπερνά  σε τιράζ το Σαρλί.

Το 2011 μετά τις 11/9 τριγμοί πάλι και διασπάσεις για την αντιαμερικάνικη η μή θέση, με το Ρεφερέντουμ γιά το Ευρωπαικό Σϋνταγμα μία από τα ίδια.Γίνεται διαχωρισμός μεταξύ αρθρογράφων και σχεδιαστών, οι δεύτεροι δεν έχουν γραμμή, τραβούν τη δική τους ο καθένας πολλές φορές συγκρουόμενοι με τα καρρέ του διπλανού τους στην ίδια σελίδα.

Κι όμως η εφημερίδα στέκεται και το ελεύθερο πνεύμα της αυτή η άκρατη νεανική διάθεση δολοφονείται χθές. Για να μη νομιστεί ότι χαρίζεται στiς Χριστιανικές αιρέσεις μόλις πέρυσι  δημοσίευσε τον κραγμένο Πάπα Βενέδικτο να φιλιέται με τον πιστό του φρουρό και την Αγία Τριάδα  να "παίρνεται" αλυσίδα. 

Το Σαρλί  Εμπντό και Μανσυέλ, το Εκό ντε Σαβάν, το Πιλότ, το Μορμολίντ  επηρέασαν βαθειά  την σκέψη   και τους προβληματισμούς μου, όσο και ο Μπαμπέφ, ο Ρομπεσπιέρ, ο Ντυκλό, ο Μπετελέμ, ο Μπαλιμπάρ  κ.α  Τα έψαχνα με λαχτάρα κάθε Σαββατοκύριακο στερούμενος καμμιά φορά το πιό πιστό μου σύντροφο, τις πικρές και γλυκόπιοτες Gitanes.

Kλίνοντας παραθέτω ένα απόσπασμα συνέντευξης του δολοφονημένου Charb στον Κούλογλου...Ευθύς, καθαρός, αψεγάδιαστος... Mourir pour les Idees.

  

" Ε ναι, η λογοκρισία μπορεί να μας επιβληθεί μόνο με βίαιο τρόπο.

Γιατί, η δικαιοσύνη δεν θα μας λογοκρίνει, η δικαιοσύνη μπορεί να μας καταδικάσει για ένα σκίτσο ή ένα σκοπό, αν παραβιάζει τον νόμο. Αυτό σημαίνει πως στη Γαλλία έχουμε το δικαίωμα να ασκούμε κριτική στις θρησκείες, όπως ασκούμε κριτική στις φιλοσοφίες, όπως κριτικάρουμε τις ροές της σκέψης. Στη Γαλλία, μπορούμε να κριτικάρουμε εξίσου τον Μωάμεθ όπως τον Μαρξ ή και εγώ δεν ξέρω ποιον άλλο στοχαστή. Δεν είναι κάτι διαφορετικό, δεν υπάρχει κάτι ιερό στη θρησκεία και ο νόμος δεν αναγνωρίζει ούτε τον ιερό χαρακτήρα της θρησκείας, ούτε το βλάσφημο χαρακτήρα ορισμένων τοποθετήσεων, είτε αυτές προσβάλλουν ή δυσφημίζουν. Ζούμε σε ένα κοσμικό κράτος και δεν μπορούν να υπάρξουν βλάσφημοι παρά μόνο για τους πιστούς. Εγώ ο ίδιος, αν και άθεος, δεν μπορώ να βλασφημίσω, ακόμη κι αν με κατηγορήσουν για βλασφημία. Δεν πιστεύω στο Θεό, επομένως η λέξη «βλάσφημος» δεν έχει κανένα απολύτως νόημα για  μένα."