Ενα κείμενο πριν για το μετά...

... και συγγραφέας του ο πάντοτε φίλτατος της ΦΑΙΑΚΙΑΣ θανάσης Αποστολάς. Από τα παιδιά του Φλεβάρη, που οραματίζεται -φαίνεται από το κείμενο- όπως και τότε... Προφανώς χωρίς τις αποξενωτικές επιδράσεις του χρόνου και των ..."κρυφών γοητειών της μπουρζουαζίας"... Που έχουν ισοπεδώσει την ψυχή και το νου πολλών παλιών συντρόφων, που χάθηκαν στις δαιδαλώδεις στροφές των ταξικών τους προσαρμογών... 
Μας το κοινοποίησε ένας άλλος φίλος, ο Μπάμπης Τόκας, που θερμά ευχαριστούμε...   

Οι 100 ημέρες της εργατικής τάξης…

Σε ώρες γίνονται  εκλογές.
" …το αντικειμενικό συμφέρον της  εργατικής τάξης ως προς αυτό είναι να στείλει στη βουλή εκείνους τους εκπροσώπους της, που θα αξιοποιήσουν με τον καλύτερο τρόπο αυτό το "βήμα" για να μιλήσουν "στις μάζες έξω από τη βουλή", για να προτείνουν τέτοια σοσιαλιστικά μέτρα που οδηγούν στην ανατροπή της καπιταλιστικής παραγωγής, μέτρα που είναι αντικειμενικά σκόπιμα και χρήσιμα για τους εργαζόμενους ,αλλά μέτρα  αδύνατα για την όποια αστική κυβέρνηση" … Για την όποια αστική κυβέρνηση.
Εάν όμως από τις  εκλογές προκύψει μια «αριστερή κυβέρνηση» ( αυτό- η και ετερο-προσδιοριζόμενη), με φιλολαϊκές εξαγγελίες αλλά όχι αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα;
Πόσο σημαντική  θα είναι αυτή η εξέλιξη  για την εργατική τάξη, για τα  δικά της αυτόνομα οικονομικά πολιτικά κοινωνικά και εθνικά συμφέροντα; 
Η θεωρητική γενική απάντηση είναι απλή: τόσο, όσο αντίστοιχα σημαντική και αποτελεσματική είναι η συνειδητά αυτόνομη, οργανωμένη, γενική παρέμβασή της στις εξελίξεις.
Η πρακτική απάντηση δεν μπορεί να δοθεί πριν από τις εκλογές, δε δίνεται με τις εκλογές, θα δοθεί μετά.
Μέχρι τις εκλογές κάτι πολύ βαθύτερο αποτυπώνεται η διαμορφώνεται ήδη καθημερινά μέσα από τη δυναμική του επικοινωνιακού πολέμου. Η διαφορά δυναμικού ανάμεσα στις κύριες αλλά και τις δευτερεύουσες τάξεις της ελληνικής κοινωνίας. Διαφορά δυναμικού οικονομικού, πολιτικού, πνευματικού, ηθικού, ψυχολογικού χαρακτήρα. Διαφορά δυναμικού ταξικής συνείδησης .
Αυτή η διαφορά δυναμικού θα καθορίσει και το αποτέλεσμα των εκλογών και τις μετεκλογικές εξελίξεις.
Με την αστική εκλογική απάτη τελειώνει μια  πορεία της επιλογής των ψηφοφόρων. Κατατέθηκε απερίφραστα η επιθυμία τους που ενσωματώνει και την προσδοκία της υλοποίησής της. (επαναφέροντας  τα ζητήματα για τη ατομική και συλλογική συνείδηση της εργατικής τάξης , ποιος, τι και πως την διαμορφώνει… αλλά αυτό παραπέμπει σε άλλο ακανθώδες διαχρονικό  ζήτημα).

Ποιά θα είναι στις 26 Γενάρη η στατική εικόνα συσχετισμού  δυνάμεων, των δύο βασικών τάξεων της ελληνικής κοινωνίας ;
  • Η θέση της μεγάλης πλειοψηφίας της εργατικής τάξης είναι ακραία μειονεκτική, σε όλους τους βασικούς τομείς της ζωής της. Οικονομικό, κοινωνικό, συνδικαλιστικό,  πνευματικό, ιδεολογικό, ηθικό, ψυχολογικό.
Τα προηγούμενα, σε συνδυασμό με την απουσία μεγάλων ποσοτικών της συσπειρώσεων (λόγω αποβιομηχάνισης  και ανεργίας) και την εσωτερική της ανομοιογένεια (επαγγελματική, μορφωτική, ηλικιακή, εμπειρική..)  θολώνουν μπροστά στα μάτια της, τη δική της γενική  εικόνα σαν τάξης,  με κοινά συμφέροντα, εχθρούς και συμμάχους,  πολύ περισσότερο σαν τάξης "για τον εαυτό της". Ένα τμήμα της εκφράζει τις ιδεολογικές του αντιφάσεις με ακραίο συντηρητισμό και αντίδραση (ψηφίζοντας τους φασίστες).
·  H  αστική τάξη της χώρας  σε συνεργασία με τους διεθνείς θεσμούς του κεφαλαίου (Ε.Ε. ΔΝΤ) με τα "μνημόνια" και όσα θεσμοθετημένα ( Μάαστριχτ σύμφωνο σταθερότητας κλπ ) οδήγησαν στα μνημόνια ,πέτυχαν, η προσπαθούν να πετύχουν και να παγιώσουν, αυτό που σχεδίασαν, υλοποίησαν  και υλοποιούν: α)Την εξουδετέρωση εκείνων των οικονομικών και κοινωνικών  όρων αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης που "φρενάρουν" την δημιουργία υπεραξίας για το κεφάλαιο  β) την πολιτική αδρανοποίηση (κυρίως μέσα από την ανεργία και την ιδεολογική χειραγώγηση η τρομοκρατία)  της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζόμενων   γ) τη διεύρυνση και την ενίσχυση της θεσμικής εξάρτησης της χώρας  στο πολιτικο-οικονομικό πλαίσιο της Ε.Ε. με ταυτόχρονο στραγγαλισμό της εθνικής ανεξαρτησίας. Η  στρατηγική θέση της κυρίαρχης τάξης είναι ακόμα πιο ισχυρή, τα διεθνή στηρίγματά της  σταθερά  και ο εσωτερικός ταξικός συσχετισμός σαφώς υπέρ της .

Στις 26 Γενάρη ο προηγούμενος συσχετισμός θα εκτυλίσσεται δυναμικά στο ίδιο εθνικά θεσμοθετημένο  διεθνές  «εταιρικό» περιβάλλον  (Ε.Ε.) που από τη φύση του είναι εχθρικό στα συμφέροντα των εργαζομένων. 
Όμως στις 26 Γενάρη στη δυναμική αυτού του συσχετισμού θα έχει προστεθεί ένας νέος σημαντικός παράγοντας,  γύρω από τον οποίο και με τον οποίο, η εργατική τάξη  αναπότρεπτα θα κινηθεί πολιτικά  και αυτός θα είναι μια,  έστω και αυτοαναφερόμενη, «αριστερή κυβέρνηση». Αυτός ο παράγοντας έχει αφ΄εαυτού την ιδιότητα να δημιουργεί καινούργια δυναμική.
Διαβάζοντας την πλούσια, έως και φλύαρη, αρθρογραφία και ακούγοντας τις σχετικές δηλώσεις που κατακλύζουν τα «αριστερά» επικοινωνιακά μέσα -σχετικά με τη σημασία αυτού του παράγοντα της «κυβερνώσας αριστεράς»- εντοπίζει κάποιος  πλήθος προτάσεων,  για τις κινήσεις  οι οποίες είναι αναγκαίες  προς όφελος των εργαζομένων.
Η συντριπτική πλειοψηφία όμως αυτών των προτάσεων, αναφέρονται στην κίνηση της «αριστερής κυβέρνησης», στην κίνηση της «αριστερής αντιπολίτευσης» και στην αναγκαιότητα λήψης συγκεκριμένων μέτρων, που θα σταθεροποιούν την εκλογική νίκη και θα την ωθούν σε θετική συνέχεια. Αναφέρονται κυρίως στις πολιτικές διαμεσολαβήσεις – κυβέρνηση η κόμματα -(υπαγορεύοντας την ανάθεση , ίσως και σκόπιμα) και  λιγότερο αναφέρονται στον κινηματικό χαρακτήρα της άμεσης παρέμβασης των εργαζομένων στην πολιτική σκηνή. Ακόμα λιγότερο έως ανεπαρκέστατα, θέτουν ,αναδεικνύουν η προτείνουν πρακτικά ζητήματα  αυτής της κινηματικής, δυναμικής λαϊκής παρέμβασης.  Oπου το πλήθος κυριαρχεί στους προσανατολισμούς του, μέσα από την χαρά που του δίνει η συμμετοχή του στην αλλαγή της συλλογικής ζωής του .
Όμως στο νέο πολιτικό τοπίο, και  στην επερχόμενη σύγκρουση η αναδίπλωση, τα πάντα θα κριθούν στην πράξη. Στη σκόπιμη και σχεδιασμένη εκατέρωθεν, ταξική πρακτική.
Κατά συνέπεια είναι κενός   λόγος,  και  ενδεχομένως  επικίνδυνη επιλογή,  κάθε πρόταση-στόχος, η οποία δεν συνοδεύεται από συγκεκριμένο πρακτικό σχεδιασμό, δε συνεπάγεται την εφαρμογή του, και δεν υλοποιεί με συγκεκριμένες, μελετημένες μορφές, την εμπλοκή των εργαζομένων  σε αυτήν.

Ας δούμε δειγματοληπτικά  κάποιες πρακτικές επιλογές, για τις οποίες χρειάζεται αντίστοιχη πρακτική προετοιμασία…

ü  Στήριξη κάθε κυβερνητικού μέτρου, που εξυπηρετεί μόνο τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα, αποδοχή αυτών των μέτρων «έναντι λογαριασμού», χωρίς καμία υποχρέωση και ευχαριστίες. Αντιπαράθεση σε εκείνες τις αποφάσεις  τής κυβέρνησης που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου .
ü  Όχι ανάλωση  των αγώνων σε πολύμορφες κινητοποιήσεις αντίθεσης και
διαμαρτυρίας. Οργανωμένη διεκδίκηση της  θεσμοθέτησης θέσεων που κατακτούν οι αγώνες των εργαζομένων σε βάρος του κεφαλαίου.
ü  Καμία ανοχή υπαναχωρήσεων της κυβέρνησης από τις προεκλογικές φιλεργατικές εξαγγελίες της, όχι παροχή απεριόριστου χρόνου χάριτος .
ü  Όχι στη μοιρολατρική αποδοχή -ως τετελεσμένων κρατικών δεσμεύσεων από τη νέα κυβέρνηση -των οικονομικών, θεσμικών, πολιτικών, κοινωνικών θέσεων που κέρδισε η άρχουσα τάξη με τη «μνημονιακή» της επίθεση  .   Μαζική κοινωνική πάλη για την ανατροπή τους.
ü  Κριτική ανοχή, όχι ανάθεση σε μια αριστερή κυβέρνηση, η οποία στηρίζει αλλά δε χειραγωγεί τις κινηματικές λαϊκές πρωτοβουλίες, Μετωπική σύγκρουση με κάθε απόπειρα χειραγώγησης η αφομοιωτική στροφή της στη «λογική και το ρεαλισμό».
   Όχι παρορμητική υπόκλιση στην αμφιλεγόμενη ( και συχνά πονηρή) δημοκρατία των δημοψηφισμάτων (που μπορούν να μετατρέψουν το « καμιά θυσία για το ευρώ» σε « κι άλλη θυσία για το ευρώ»). Κριτική, δυναμική ανάδειξη «από τα κάτω» ζητημάτων για δημοψηφίσματα

Ιδιαίτερη βαρύτητα έχει το μέτωπο της δημοκρατίας  που μπορεί να αξιοποιηθεί με τη μεγαλύτερη ταχύτητα από όλα τα υπόλοιπα.
Το πιο κρίσιμο σημείο, είναι η προσπάθεια να αφαιρεθεί από το κράτος το προνόμιο να εμφανίζεται στα μυαλά των πολιτών, σαν ο μοναδικός εγγυητής τα κοινωνικής συνοχής. Οι πολίτες να αναλάβουν ευθύνες, ανάλογα με τις ικανότητές τους, αμφισβητώντας την κρατική λογική, που προστατεύει τους μηχανισμούς από την ανάδυση νέων δυναμικών τις οποίες οι ίδιοι δημιουργούν.
Να απαιτηθεί άμεσα ένα «τσουνάμι»  μέτρων, ενίσχυσης της δημοκρατικής συμμετοχής του λαού στην καθημερινή του ζωή, αλλά και στις κεντρικές κρατικές πολιτικές διαδικασίες,  ( λαϊκές – όχι λαϊκίστικες – επιτροπές –πρωτοβουλίες ελέγχου, στήριξης,, αποτροπής κλπ παντού, τοπικά και θεματικά).
Κινητοποιήσεις για άμεσο εκδημοκρατισμό κρίσιμων κρατικών θεσμών όπως η δικαιοσύνη, ο στρατός τα σώματα ασφαλείας ,η ΕΥΠ,  το διπλωματικό σώμα κλπ  (πχ απεμπλοκή από το Νατοϊκό και Ευρωπαϊκό σχεδιασμό για την αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού).
Δημιουργία πανελλαδικής οργάνωσης προστασίας της δημοκρατίας, για την αντιμετώπιση ενδεχόμενων κινδύνων από τους φασίστες και τα «κέντρα ανατροπών» ( διεθνή και εσωτερικά).
Δημιουργία λαϊκών θεσμών διαφάνειας σε ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό με αξιοποίηση της τεχνολογίας.
Τίποτα από τα προηγούμενα (ίσως και πολλά άλλα πρακτικά που μπορούν να προστεθούν) δε συνιστά άμεσο επαναστατικό στόχο. Μόνο σαν κινήσεις που εξυπηρετούν τη βελτίωση των τακτικών θέσεων  της εργατικής τάξης μπορούν να εκτιμηθούν.
Εάν η προσπάθεια του κεφαλαίου, να ανανεώσει το πολιτικό του προσωπικό και να εκσυγχρονίσει το πολιτικό του σύστημα (κάτι πού είναι ευρύτερο), αναγκαστεί να περάσει την αστάθεια  μιας «αριστερής κυβέρνησης», οι δυνητικές ευκαιρίες για την εργατική τάξη  να προωθήσει τις θέσεις της διευρύνονται.
Ευκαιρίες που για να μεταστοιχειωθούν σε θετικά αποτελέσματα απαιτούν μια  κρίσιμη -αλλά όχι μοναδική- προϋπόθεση: Την ύπαρξη πολιτικών δυνάμεων  της εργατικής τάξης (κυρίως κομμουνιστικής αναφοράς) οι οποίες να μπορούν να εμπλακούν αποτελεσματικά , δίπλα ,χώρια η και απέναντι σε μια «κυβερνώσα αριστερά».
Σήμερα αυτές οι δυνάμεις – οι οποίες είναι διάχυτες σε ολόκληρο το οργανωμένο  και ανένταχτο «αριστερό» φάσμα - δεν είναι επαρκείς ούτε ποσοτικά ούτε ποιοτικά.
Μιλάμε λοιπόν για μια εκ των προτέρων χαμένη υπόθεση;
-  Όχι εάν υπάρξει άμεση τακτική ανακωχή στον αριστερό εμφύλιο - με πρωτοβουλία των κομμουνιστών- προκειμένου να εξυπηρετηθεί η καθοριστική, άμεση πολιτική ανάγκη της εργατικής τάξης , η ενότητά της.
-  Εάν αποκατασταθεί μια έκτακτη διαδραστική επικοινωνία  χωρίς να υποσταλεί καμία ιδεολογική σημαία.
-  Όχι εάν υπάρξει συνεργασία τους, για άμεσες δημοκρατικές  βαθιές αλλαγές στους κρατικούς θεσμούς, με  κυρίαρχο στοιχείο τη συμμετοχή των πολιτών, για την ταξική ενδυνάμωση του συνδικαλιστικού κινήματος, για την αντεπίθεση  της εργατικής τάξης προκειμένου να ανακτήσει τα χαμένα και κερδίσει θέσεις για παραπέρα.
-  Όχι εάν αναδειχτούν κυρίαρχα, τα  τακτικά και τα στρατηγικά συμφέροντα της εργατικής τάξης  στη σύνδεσή τους  με τα εθνικά συμφέροντα.
-  Όχι εάν κρατηθεί πάση θυσία ζωντανή, η ενοποιητική μεσολάβηση της λαϊκής ανατρεπτικής-δημιουργικής ιδέας και πράξης.
-  Όχι εάν μέσα στα ασφυκτικά περιθώρια του χρόνου, των ταξικών συσχετισμών και της επιθετικής  η αφομοιωτικής  δράσης του κεφαλαίου, αξιοποιήσουμε την ταχύτητα, τη σταθερότητα των σκοπών, την αποφασιστικότητα, την ευελιξία, την τόλμη  και την αντοχή.
 -  Όχι εάν η αριστερά κομμουνιστικής αναφοράς,  δεν βοηθήσει να φανεί στο πολιτικό προσκήνιο, με απαίτηση πρωταγωνιστικού ταξικού - εθνικού ρόλου, η εργατική τάξη σαν τέτοια.
-    Όχι εάν βγάλουμε τη μαρξιστική ιδεολογία στους δρόμους…
Μετά την 25η Γενάρη ο πόλεμος θέσεων, ανάμεσα στις κύριες τάξεις της ελληνικής κοινωνίας θα συνεχιστεί και θα ενταθεί.
Και για πρώτη φορά στην ιστορία του έθνους, με την άμεση θεσμοθετημένη παρέμβαση του διεθνούς κεφαλαίου (Ε.Ε.) η οποία είναι ιδεολογικά νομιμοποιημένη και αιτούμενη (ψευδής συνείδηση) από την πλειοψηφία των εργαζομένων.
Η συνέχεια της  ταξικής σύγκρουσης (με όποια μορφή και σε όποιο πεδίο κι αν εκδηλωθεί) θα έχει συγκεκριμένα: διάρκεια, όρια, δυνατότητες, αποτελέσματα.
Σε ένα πολιτικά αξιοποιήσιμο περιβάλλον, με την ταυτόχρονη ύπαρξη της αριστερής ελπίδας και της αριστερής αυταπάτης.
Ο κλυδωνισμός θα  παλινδρομεί ανάμεσα στη μετάδοση  και την απομόνωση.
Μπορεί να αναδείξει πρωτοφανείς μορφές και μεθόδους ταξικής πάλης. Μπορεί να  οδηγήσει  - έστω προσωρινά η αδύναμα- σε λαϊκές  κατακτήσεις. Μπορεί να ανοίξει δρόμους ευρύτερων κοινωνικών ανατροπών. Μπορεί ακόμα και να οδηγήσει σε  βαθύτερη οπισθοδρόμηση.
Θα δημιουργήσει όμως και θα αφήσει διδάγματα, μηνύματα και παρακαταθήκες στους εργαζόμενους και στις δυο κατευθύνσεις, μέλλον και παρελθόν. Για τις δικές τους δυνάμεις και αδυναμίες, για τα μέσα και τις μορφές των αγώνων  τους, για τους ταξικούς συμμάχους και τους εχθρούς τους, για τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, το ρόλο και την επάρκειά τους στη μάχη, για τον αντεργατικό ρόλο της Ε.Ε. και άλλων θεσμών του κεφαλαίου.
Για όλους αυτούς τους λόγους οι κομμουνιστές θα χρειαστεί  (μέσα στην ίδια την κοινωνική δυναμική που εκ των πραγμάτων θα πυροδοτήσει η κυβερνητική αλλαγή ) να ενισχύσουν την αυτοπεποίθηση της εργατικής τάξης ,να την πείσουν να μην αναθέσει τα συμφέροντά της σε καμία κυβέρνησης αλλά να τα διεκδικήσει, δεν πρέπει να αποφύγει η να φοβηθεί τη σύγκρουση με το κεφάλαιο, αλλά να την επιδιώξει.
Πρέπει να αναδειχτεί σαν διεκδικήτρια τάξη. Νικήτρια η ηττημένη αλλά σαν τάξη.
Για τον εαυτό της !

Σχόλια