Κάγκελα παντού...

Προθυμότατα αναπαράγουμε ένα εξαίρετο -κατά τη γνώμη μας- κείμενο της φίλτατης Νέλλυ Δεμέστιχα. Κάγκελα και φυλακές το σκηνικό. Κυριολεκτικά και μεταφορικά... Τότε και τώρα... Από την μία και από την άλλη πλευρά της ζωής... Διαβάστε το...

ΔΙΠΛΗ,ΤΡΙΠΛΗ,ΤΕΤΡΑΠΛΗ ΦΥΛΑΚΗ
(μία σύγκριση απλοική)



Ήταν τρία χρόνια μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων όταν ο Νέστωρ της Ρωσικής αβάν-γκάρντ, Καζιμίρ Μαλεβίτς ζωγράφισε τον "Μαύρο κύκλο" σε φόντο λευκό βαφτιζοντάς τον ανεπίσημα αυτοπορτραίτο.

Η ξέφρενη δημιουργική σκέψη φυλακιζόταν βελούδινα αλλά στέρεα σε ένα περιβάλλον αποστειρωμένο λευκό σαν τα κελλιά του Σταμχάιμ υποταγμένο σε κοντόφθαλμες σκοπιμότητες .
Όλα έμπαιναν σε καλούπια και νόρμες σε αποφάσεις επιτροπών και σφραγιδοφυλάκων,οι αγιογραφίες των αρχηγών βαφτίστηκαν ρεαλισμός και τέχνη ενώ ήταν κάλπικα σκαριφήματα της παλιάς δουλείας.
Αυτή τη μορφή του φυλακισμένου Μάλεβίτς ,τη μορφή του δικού του αδιεξόδου, ήρθε κάποιος άνεμος και τη κόλλησε στα πλευρά ενός φορτηγού ακυβέρνητου γεμάτο με τετρακόσιους δούλους πρόσφυγες απ'τη Συρία.
Είναι το δουλεμπορικό κάργκο Εζαντέν που μπήκε στο λιμάνι του Κοριλιάνο χθές.
Πλωτή γαλέρα χωρίς κωπηλάτες ,παίρνει τους απελπισμένους δραπέτες σε άλλες φυλακές σε άλλα στρατόπεδα.
Στρατόπεδα που ανήκουν σε ένα πολυεθνικό Νταχάου με έδρα τις Βρυξέλλες.
Το μαύρο τέλειο κύκλο του πρωτοπόρου ζωγράφου ήρθε να γεμίσει μία μορφή.
Έχει την ομορφιά της φυλακισμένη με μία ρόζ μαντήλα, τη τιμή και την αξιοπρέπειά της αλλυσοδεμένες στο βαρύ χέρι του αρσενικού αφέντη και στο έλεος κάποιας ηλίθιας όσο και αφελούς σούρας κάποιου "Ιερού" βιβλίου Γραφών.
Στις μαύρες γλυκές κόρες των ματιών της, διακρίνουμε την υπομονή και ελπίδα.
Πόσο θα αντέξει άραγε αυτή η Παναγιά η σταυρωμένη διπλά και τρίδιπλα στο αμπάρι ενός σαπιοκάραβου.
Το παζάρι της Δαμασκού που έβγαινε και χαιρόταν είναι κατεστραμένο απ'τις μπόμπες εκείνων που θα την ξεπουλήσουν αύριο στα δικά τους σκλαβοπάζαρα.
Δεν έχει γυρισμό,αυτή η γαλέρα, αυτή η φυλακή δεν έχει πόρτες.
Τα τοιχώματα της είναι σάπια όμως πέφτουν με τσεκούρια και βαριοπούλες και πριόνια.
Πρέπει να τα μοιραστούμε αυτά τα καταστροφικά σωτήρια εργαλεία, εμείς που νομίζουμε πως είμαστε απ' "έξω" με τους μέσα.
Τότε και ο πίνακας του Μαλεβίτς δεν θα είναι ένα απλό μαύρο φινιστρίνι, θα πάρει το νόημα που τού αξίζει. 
Θα εύρει η ψυχή του αναπαμό που γυρίζει θλιμμένη ακόμα στα ερείπια του κάστρου της Κροστάνδης.

Σχόλια