Μετά από μια “Όμορφη Κυριακή”

Μεστός λόγος, αλλά και χρωματισμένη συναισθηματικά γραφή -τι φυσικότερο- είναι μία πρώτη αποτίμηση του φίλτατου ΠΑΠ για την αλλαγή της Κυριακής... Παραθέτουμε

Μετά από μια “Όμορφη Κυριακή”

Οι περισσότεροι από τη γενιά μου θα θυμούνται ευχάριστα αυτή τη Κυριακή, που η τύχη μας έκανε τη χάρη να ζήσουμε, κάνοντας έτσι ώστε να συμπέσει ο βιολογικός μας χρόνος με τον ιστορικό, σε μια πολιτική εξέλιξη, τόσο μεγάλου ιστορικού μεγέθους – χωρίς ίχνος υποκειμενισμού και εγωισμού – που θα ζήλευαν πολλές γενιές, ιδιαίτερα εκείνες που αγωνίστηκαν για να 'ρθει για τις επόμενες, μια τέτοια μέρα. 

Ιστορικό γεγονός πολιτικής αλλαγής, που ο λαός έδειξε πως είναι αποφασισμένος να αποφασίσει να μετατρέψει και σε κοινωνική αλλαγή, αν κρίνει κανείς από την ενεργητική επιλογή  των στόχων και των μηνυμάτων των κομμάτων που διεκδίκησαν και κέρδισαν τη ψήφο τους.

Με απλά λόγια μετά από πολλά χρόνια αγώνων, μετά από πολλές ήττες, αμφισβητήσεις, παρεκκλίσεις, αστοχίες κλπ δυνάμεις της αλλαγής και της προόδου, κάτω από τα γεμάτα αγωνία και ελπίδα βλέμματα της Ευρώπης και πολλών άλλων χωρών, κέρδισαν μια σημαντική νίκη, μετά από έναν άνισο αγώνα, μέσα από δύσκολες συνθήκες, εκφράζοντας την ανάγκη και την απαίτηση της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας να ζήσει με αξιοπρέπεια, να περιφρουρήσει το μόχθο της, την εθνική της ανεξαρτησία, χωρίς τη λιτότητα, τους εξευτελισμούς, την υποτέλεια, την αυταρχικότητα  που έζησε βάναυσα τα τελευταία χρόνια, από τις κυβερνήσεις που εξέφραζαν ντόπιες και ξένες δυνάμεις και συμφέροντα, που εξακολουθούν να παραμένουν στο προσκήνιο, αλλά κυρίως στο παρασκήνιο, ξεπερνώντας τις αντοχές και αυτής ακόμη της ιστορικής νομοτέλειας. 

Είναι αλήθεια λοιπόν ότι στη μεγάλη γιορτή της “νίκης της δημοκρατίας” και όχι απλά της δημοκρατίας – όπως υποκριτικά αποκαλούν ορισμένοι τις εκλογές, με τη προϋπόθεση φυσικά ότι στο ίδιο “δημοκρατικό” πακέτο θα συνυπάρχει υποχρεωτικά και το απαραίτητο ευνοϊκό γι αυτούς καθιερωμένο συντηρητικό εκλογικό αποτέλεσμα – ήταν όλοι εκεί. Ή τουλάχιστον θα 'πρεπε να 'ναι όλοι εκεί.

Όλες οι γενιές που μόχθησαν για τις αλλαγές, δίνοντας υπέρμετρες θυσίες από το περασμένο αιώνα μέχρι σήμερα, από την αντίσταση και δώθε.

Όλοι αυτοί που άλλαξαν παράγραφο και γραμματοσειρά, διεκδικώντας να γράψουν την αλλαγή, μαζί με αυτούς που περιμένουν με τον αγώνα τους να γυρίσουν τη σελίδα της ιστορίας και να γράψουν μια νέα, δική τους,  χωρίς υπαγορεύσεις και αντιγραφές, εκείνη της ανατροπής και της απαλλαγής.

Έλλειπαν αυτοί που δεν θέλουν τίποτε να αλλάξει, οι εκφραστές του συστήματος της εκμετάλλευσης, μαζί με τους υπηρέτες τους, που δεν θέλουν να αλλάξουν το καθεστώς της υποτέλειας στο οποίο βυθίζεται καθημερινά όλο και περισσότερο η ελληνική κοινωνία, όπου όμως οι ίδιοι, έχουν μια χαρά βολευτεί.

Έλλειπαν όμως κι άλλοι. Αυτοί που φιλοδοξούν να γράψουν από μόνοι τους, για όλους τους άλλους, μακρυά από τους άλλους, τη δική τους “ιστορία”, που χωρίς αυτούς όλους τους άλλους δεν θα είναι  ιστορία, παρά μια εθιμοτυπική λιτανεία εικόνων και συμβόλων, που αν είχαν στόμα και μιλιά δεν θα δίσταζαν να εκφράσουν τη δυσανασχέτηση  τους, από τη προκλητική μονοπώληση μέχρι και τη φθορά που είναι αναγκασμένα, να υποστούν όλα αυτά τα χρόνια.

Οι καιροί αλλάζουν, είτε ορισμένοι το θέλουν, είτε δεν το θέλουν. Κι όταν αλλάζουν δεν αλλάζουν υποχρεωτικά, όπως ορισμένοι το θέλουν, όσο πολύ κι αν το θέλουν. Οι καιροί αλλάζουν, μαζί με αυτούς και 'μεις. Είτε το καταλαβαίνουμε, είτε όχι. Μεγαλύτερη όμως σημασία έχει το να μπορεί να καταλαβαίνει κανείς ότι αλλάζουν, πόσο και πως αλλάζουν, όπως και αν και πόσο αλλάζει ακόμη και ο ίδιος από αυτές, μέσα σε αυτές.

Μόνο τότε θα καταλάβει ότι μαζί με τους καιρούς που αλλάζουν, αλλάζουν και οι όροι που παίζεται  το παιγνίδι της εξουσίας, που είναι αυτή που καθορίζει και το στίγμα και το χαρακτήρα της αλλαγής των καιρών, αλλά  και των ανθρώπων που ζουν στη μικρή ή μακρόχρονη διάρκειά τους.

Η “όμορφη Κυριακή” πέρασε και για να μην μείνει στη κυριολεξία στην ιστορία σαν “Κυριακή κοντή γιορτή”, που το “κοντό” της, δεν θα εκφράζει πια το “κοντινό” - σύντομο του ερχομού της και μαζί με αυτό και εκείνο της ελπίδας, αλλά το “κοντινό” – σύντομο της διάρκειας της και δυστυχώς τη λήξη της γιορτής και της ελπίδας, θα πρέπει κάτι να γίνει.

Κάτι άλλο διαφορετικό από αυτό που γίνονταν τόσα χρόνια, τις άλλες φορές, που 'φθανε ο κόσμος κοντά στη πηγή να πει νερό και δεν έπινε, γιατί υπήρχαν οπλισμένοι φύλακες που φυλάγανε τη πηγή, γιατί δεν είχε μαζί του παγούρια, ή γιατί τα παγούρια που του 'χαν δώσει αυτοί που τον οδηγούσαν ήταν τρύπια.

Τούτη τη φορά δε σημαίνει ότι θα τα καταφέρει υποχρεωτικά από μόνος του, επειδή του τουχαν όλα τ' άλλα κι έμαθε.

Ψέμματα πολλά υπάρχουν, να του πουν. Συνήθως κρατούν για το τέλος δυστυχώς το μεγαλύτερο.

Να του πουν δηλαδή ότι η πηγή δεν έχει πια νερό.

Ή ακόμη ότι έχει, αλλά επειδή κινδυνεύει να λιγοστέψει με τη δίψα του, που είναι τόσο μεγάλη και για να φτάσει για όλους,  πως κάποιοι πρέπει να κάνουνε κουμάντο και ότι γι αυτό θα πρέπει να το πληρώσει.

Πολλοί είναι αυτοί που θα αναρωτηθούν, αν χρειάζονται αυτά που γράφω, γιατί τα γράφω και πάνω από όλα αν είναι σωστά κι αν έχουν κάποια βάση.

Θα 'ταν καλλίτερα να προσπαθήσουν να καταλάβουν τι σημαίνουν.

Απλά για να μην συμβούν τα χειρότερα, θα πρέπει κάποιοι που έχουν αποφασίσει να συμμετάσχουν  στη διαδικασία της αλλαγής, της ανατροπής και της απαλλαγής να αποφασίσουν να μάθουν με ποιους όρους παίζεται σήμερα το παιγνίδι της εξουσίας.

Να καταλάβουν ότι το παιγνίδι δεν παίζεται μόνο με ταξικούς, μαρξιστικούς και παρόμοιου τύπου όρους, ώστε να εφεύρουν – αν δεν τα έχουν ήδη στη διάθεσή τους “ελέω κληρονομικού δικαίου” -  τα αριστερόμετρα και τα μαρξόμετρα, αλλά  και με όρους που καθορίζει ο αντίπαλος, που έχει στη διάθεσή του, “πλείστα, όσα εργαλεία”.

Κι ότι όσο κι αν βλέπουν τα εργαλεία αυτά των αντιπάλων του, να μην ανταποκρίνονται στο επιστημονικό επίπεδο των κλασσικών τους αναλύσεων, που αναμφισβήτητα μπορεί να έχουν υποστεί τη μεγαλύτερη δυνατή βελτίωση, που θα μπορούσε να τους προσφέρει ένα σοβαρό πνεύμα ανανέωσης και εκσυγχρονισμού, να είναι βέβαιοι ότι ο βαθύς ταξικός χαρακτήρας και η συνείδηση που διαθέτουν οι αντίπαλοί τους, τα καθιστούν απόλυτα αποτελεσματικά και σύγχρονα.

Ας κάνει λοιπόν το κόπο τόσο η παραδοσιακή αριστερά, όσο και η ανανεωτική αριστερά και όλοι όσοι θεωρούν ότι μπορούν να κατατάξουν τον εαυτό τους σε αυτή τη ευρύτατη πολιτική κατηγορία, ανεξάρτητα από  ονόματα, όρους, κατηγοριοποιήσεις κλπ, αλλά περισσότερο με βάση την απόφασή τους και τη ειλικρινή τους διάθεση για αγώνα και δράση για το λαϊκό συμφέρον, ανεξάρτητα από κοινωνικές ομάδες, χωρίς ξανά έπαρση, αλαζονεία, εμπάθεια και αντιπαλότητες, να αντιληφθούν το σύγχρονο πολιτικό περιβάλλον τόσο στη χώρα, όσο  και στον πλανήτη, να αναλογιστούν και να αναλάβουν τις ευθύνες τους, γιατί αλλιώς η ιστορία, κάποτε θα βαρεθεί να καταγράφει τα λάθη, και μαζί με αυτή και οι επόμενες γενιές, οι οποίες – αν και εφόσον εξακολουθήσουν διαθέτουν ακόμη το κριτήριο της λογικής και της κρίσης – θα απαξιώνουν στο σύνολό της την ιστορία αυτών των εποχών, επειδή το μόνο που θα μπορεί να τους προσφέρει, μετά από μια σύντομη ανάγνωση, θα είναι μια απλή περιέργεια, για το πώς είναι δυνατόν άνθρωποι με τέτοια πλούσια κληρονομία, να έζησαν τέτοια ζωή, καταστρέφοντας το μέλλον τους.

Η ζωή έχει αποδείξει ότι δεν είναι τόσο γενναιόδωρη για να δίνει συνέχεια ευκαιρίες. Από την άλλη το παιγνίδι της εξουσίας στήνει συνεχώς παγίδες.

Ας φοβηθούμε και λίγο τους “Δαναούς”, που 'ρχονται πρόθυμοι,  γεμάτοι “δώρα”.

Ας μην έχουμε συνεχώς την εντύπωση ότι είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να γράψουμε ή να οδηγήσουμε το λαό να γράψει ιστορία, μόνο με το δικό μας τρόπο, ξεχνώντας το πως γράφει με μεγαλύτερη επιτυχία τόσα χρόνια ο αντίπαλος τη δική του και τη δική μας για λογαριασμό του.

Ας δούμε με κριτικό μάτι και ας ερμηνεύσουμε με ήρεμη σκέψη, τακτικές, πρόσωπα, πράγματα, κινήσεις τούτες εδώ, τις πρώτες μέρες.

Αλλιώς κινδυνεύουμε να νομίζουμε ότι βρήκαμε την ιστορική ευκαιρία να οδηγήσουμε ένα σύγχρονο, υπερταχύτατο τραίνο από το θάλαμο με το ηλεκτρονικά εξοπλισμένο πιλοτήριο, ενώ στη πραγματικότητα θα κουβαλάμε για άλλη μια φορά σαν είλωτες – σταχανοβίτες το κάρβουνο για να το ρίχνουμε στη λοκομοτίβα, χωρίς αυτή απαραίτητα να προχωράει.

Και τότε δυσαρεστημένοι και απογοητευμένοι επιβάτες και προσωπικό, θα αναζητήσουν άτακτα καταφύγιο για άλλη μια φορά, σε χώρους που με τον εγωισμό και τη μιζέρια τους, τους είχαν κάποτε ζητήσει “να ξανασκεφτούν την ψήφο τους”, κομπάζοντας ότι και πάλι η ιστορία τους επιβεβαίωσε, ενώ στη πραγματικότητα θα ξαναμπούν στο καβούκι τους, για να αναλύσουν τα λάθη και τις αδυναμίες της μηχανής και των καυσίμων. 

Μακάρι να μας ξυπνήσει – όσο είμαστε ακόμη στην αρχή – ο θόρυβος της λοκομοτίβας.

Όσοι δεν το κάνουνε, θα σημαίνει ότι είτε δεν θα τον ακούνε, είτε ότι θα τον έχουν πια συνηθίσει.

Εκτός και αν ισχύει η πιθανότητα, ότι ειδικά αυτούς τους ίδιους, δεν θα τους ενοχλεί !!