Κάτι σαν την μεσογειακή διατροφή, το μεσογειακό ταμπεραμέντο κ.ο.κ. Γράφει ο φίλτατος ΠΑΠ
Περί “Μεσογειακού τρόπου” ζωής
Κάπως έτσι φαντάζομαι την απάντηση, που θα έδινε υποθετικά ένα παιδί λίγο πριν βουλιάξει το σαπισμένο σκαρί, που θα το συνόδευε σα φέρετρο, λίγη ώρα αργότερα στο βυθό της θάλασσας, στο βαθυστόχαστο ερώτημα του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού: “Να ζει κανείς ή να μη ζει”, με το οποίο ο Σαίξπηρ διασκέδαζε τις ενοχές της ανέραστης Ελισάβετ της Αγγλίας, από τη καρατόμηση της αντιπάλου εξαδέλφης της, Μαρίας Στιούαρτ της Σκωτίας και την εξολόθρευση των πολιτικών της αντιπάλων, παρέα με τους αυλοκόλακες νεοαριστοκράτες ευγενείς, τα πληκτικά βράδυα της προβικτωριανής αγγλικής αυλής.
Τότε ο καλλιτέχνης πρωτοτυπούσε, συγγράφοντας ο ίδιος κατά τους μεν, αντιγράφοντας κατά τους δε, αφού είχε αφομοιώσει απλά μέρος μόνον από τον τεράστιο πλούτο ενός πανάρχαιου συλλογικού, πολυεθνικού πολιτισμού, που είχε αναπτυχθεί από την ανατολική “Λεκάνη της Μεσογείου” και πέραν και τον οποίο η τότε περιορισμένη σε έκταση και πνεύμα “Δύση” είχε φροντίσει να συλήσει , πριν την ολοκληρωτική του υποβάθμιση από τις οθωμανικές δυναστείες, ενώ ταυτόχρονα οι σύγχρονοι και μεταγενέστεροί του υπόσχονταν να του προσφέρουν μια “ανιδιοτελή” φιλοξενία, από το διωγμό που υφίστατο από τη βαρβαρότητα που συνόδευε τον τουρκικό επεκτατισμό.
Είχαν τελειώσει οι “σταυροφορίες” και το πλιάτσικο του παπισμού - η αποτυχία της κατάκτησης των χωρών της εγγύς Ανατολής - και επομένως οι δυτικές κοινωνίες μπορούσαν πλέον ανενόχλητες να επιδοθούν σε φιλοσοφικές αναζητήσεις, έτσι ώστε η παράλληλα εξελισσόμενη αποικιοκρατία – η επιτυχής κατάκτηση της νέας Δύσης και της απώτερης Ανατολής – αποκτούσε και εκπολιτιστικό περιεχόμενο, μετά τον εκχριστιανικό που είχε ήδη εξ αρχής.
Από τότε λοιπόν που οι προ διαφωτισμού “πολιτισμένες” κοινωνίες της Δύσης, έθεταν τα υπαρξιακά αυτά ερωτήματα, πέρασαν πολλοί αιώνες, που συσσώρευσαν αμέτρητες δυστυχίες και καταστροφές στους πολλούς, αλλά και αμύθητα πλούτη στους πολύ λίγους. Ωστόσο κανένα ίχνος σύνεσης και ελπίδας για ένα καλλίτερο μέλλον.
Τα υπαρξιακά προβλήματα μετακινήθηκαν από τη σφαίρα των ερωτημάτων στη σφαίρα της σκληρής πραγματικότητας.
Ο σύγχρονος άνθρωπος θα πρέπει πλέον να αναρριωτιέται, όχι απλά για το κατά πόσον έχει νόημα: “να ζει κανείς ή να μη ζει”, αλλά κατά πόσο έχει δικαίωμα: “να ζει ή να μη ζει”.
Πολύ δε φοβάμαι, ότι σε λίγο καιρό ίσως να μην έχει καν το δικαίωμα να υποβάλει “το ίδιο” το ερώτημα !! Δυστυχώς ακόμη κι η ίδια η ελπίδα, που όπως είναι πλέον της μόδας, μέσα στη σύγχρονη συλλογική απόγνωση, να λέγεται ότι “πεθαίνει πάντα τελευταία”, δεν είναι σε θέση να επιβιώσει μέσα σε ένα κόσμο βαρβαρότητας, χυδαιότητας, απληστίας, υποκρισίας ...
Έναν κόσμο που κατέβηκε στους δρόμους πριν από μόλις τέσσερις μήνες διαμαρτυρόμενος για τα θύματα μιας αποτρόπαιας πράξης, που στην ουσία οι κοινωνίες τους είχαν αφήσει τα περιθώρια για την ηθική αυτουργία, αν όχι για τη πρόκληση και την εκμετάλλευση.
Κανείς όμως δεν κατέβηκε στους δρόμους για τα αμέτρητα θύματα των καταστρεπτικών πολέμων που οι ιθύνοντες κύκλοι των “δυτικοευρωπαϊκών χωρών” οργανώνουν, διεξάγουν και συντηρούν σε πολλαπλά μέτωπα, ενώ όλοι ξέρουμε τις συνέπειές τους: ανθρώπινα θύματα, υλικές καταστροφές, μετανάστες, πρόσφυγες, φτώχεια, δυστυχία, αρρώστιες και τόσες άλλες, που επαναλαμβάνονται, δίχως σταματημό.
Τόσες ταινίες γυρίστηκαν για το ναυάγιο του “Τιτανικού” στο βυθό του Ατλαντικού. Άλλοι πλούτισαν και άλλοι “έκλαψαν” από το σύγχρονο “σύνδρομο του Τιτανικού”. Κανείς όμως δεν έκλαψε για τις χιλιάδες - πλέον - θύματα που αφού κατάφεραν να γλυτώσουν το θάνατο στις χώρες τους, χάθηκαν τελικά στο βυθό της mare nostrum, την κοιτίδα του πολιτισμού, που δημιούργησε ανθρώπινες αξίες, τέχνες και γράμματα και όχι μόνον τεχνολογία, σαν τη σύγχρονη τεχνολογία της καταστροφής και του καταναλωτισμού.
Ας αναλογιστούμε λοιπόν όλοι, όσο είναι ακόμη καιρός, ότι δεν υπάρχει μόνον “μεσογειακός τρόπος ζωής” με συρτάκι, ιταλική πίτσα και μακαρονάδες, σουβλάκι, τζατζίκι, μεσογειακή διατροφή, γαλλικό κρασί, σπανιόλικα γλέντια και άλλες τουριστικές αηδίες προς πώληση από τους μεν και κατανάλωση από τους δε, αλλά και ένας ολόκληρος κόσμος που πεθαίνει όλο και πιο γρήγορα μπροστά στα μάτια μας.
Σχόλια