Αχτίδες φωτός...

Αντιγράφουμε από τον Nooz.gr και σας μεταφέρουμε τις μαρτυρίες ανθρώπων, που συνέβαλαν στην διάσωση μεταναστών, που θα πνίγονταν σας απλοί αριθμοί, που διαταράσσουν την Ευρωπαϊκή ευταξία... Είναι δικοί μας, Ροδίτες και τους ευχαριστούμε για το δικαίωμα του κόσμου στο χαμόγελο...

«Αυτά που έζησα τα έχω ξαναδεί μόνο στην τηλεόραση. Ταξιδεύω 38 χρόνια και δεν έχω δει κάτι τέτοιο. Μια γυναίκα, Ελληνίδα, έγδυσε το παιδί της και έντυσε το μωρό που έσωσα. Έκανα βουτιά και το έπιασα. Ένα δίχρονο κοριτσάκι.

Κιχ δεν έβγαλε. Έβλεπες τα ματάκια του και σε κοιτούσαν σαν να ήθελε να σου πει κάτι. Το είχα πάνω μου, το είχα κουκουλώσει και δεν έβγαλε τσιμουδιά, ούτε έκλαψε. Και μετά η μάνα του παιδιού μ' έπιανε από το χέρι και δεν με άφηνε. Εμένα, γυναίκα 22 χρονώ να μου φιλήσει τα πόδια δεν μου ξανάτυχε. Όχι ποτέ... ».

«Έπινα καφέ με φίλους όταν ξαφνικά άκουσα φωνές. Αμέσως μετά είδα ασθενοφόρο και περιπολικά. Όταν έφτασα, αυτό που αντίκρισα ήταν εφιαλτικό. Η θάλασσα ήταν γεμάτη από συντρίμμια του παλιού ξύλινου σκάφους. Οι ναυαγοί ήταν σκορπισμένοι. Είχαν γαντζωθεί σε ό,τι υπήρχε και επέπλεε και εκλιπαρούσαν για βοήθεια.

Ορισμένοι προσπαθούσαν να κολυμπήσουν, όμως τα ισχυρά ρεύματα που υπάρχουν στην περιοχή δεν τους άφηναν να προσεγγίσουν την ακτή. Ανάμεσά τους υπήρχε μια γυναίκα 9 μηνών έγκυος, την οποία με βοήθησαν κι άλλοι να βγάλω έξω».

«Επικρατούσε πανικός. Άντρες, γυναίκες και παιδιά φώναζαν για βοήθεια. Στο σημείο εκείνο το νερό φτάνει στα δυο μέτρα βάθος, αλλά έχει πολλές ξέρες. Δεν θα μπορέσω να ξεχάσω ποτέ αυτές τις εικόνες. Είδα μπροστά στα μάτια μου ένα κοριτσάκι περίπου 6 ετών να είναι πνιγμένο και μέσα σε μια βάρκα να δέχεται τις πρώτες βοήθειες και να επανέρχεται στη ζωή. Με συγκλόνισε η αυταπάρνηση των παιδιών του Λιμενικού».

Η ΦΑΙΑΚΙΑ στοιχιματίζει, πως κανένας από αυτούς δεν είναι Χρυσαυγίτης...