Πεπλανημένοι πλάνητες

Γράφει ο φίλτατος Βασίλης Θεοδωρόπουλος, με την εξαιρετικής γραφής σε μορφή και περιεχόμενο πέννα του και η ΦΑΙΑΚΙΑ αναπαράγει ασμένως... 



Πεπλανημένοι πλάνητες

Ήταν κάποτε φίλοι κολλητοί.

Μαζεύονταν κάθε μέρα, δίπλα στην πέτρα, όπου ο ήλιος έγραφε τα παραγγέλματά του.

Τώρα ο βοριάς τους χώρισε…
Στο τέλος, ο καθένας τράβηξε το δρόμο του: Άλλος στην ανατολή, άλλος στη δύση…
Κι ήταν ιδιαίτερα σκληρό το ερμήνευμα  αυτής της στάσης, τους πήρε χρόνο να ξεφύγουν απ` αυτό που ονόμαζαν με περηφάνια «συντροφικότητα»…
Στην ατομική λύτρωση, σέρνονται οι αναμνήσεις…
Σε κάθε πεπλανημένο πλάνητα, υπάρχουν αναμνήσεις, υπάρχει όμως κι η σκληρή πραγματικότητα: υποχρεώσεις, ανεκπλήρωτοι πόθοι, μικροεγωϊσμοί…
Κι η διανομή της εξουσίας, κατακερματίστηκε, σαν κομμάτια ενός πάζλ, από `δω κι από `κει, να τα χρησιμοποιήσουν σε χίλιες δυο εκδοχές σύνθεσης, άνθρωποι κι άνθρωποι, φίλοι κι εχθροί, με τσίπα ή χωρίς…
Απ` την εποχή εκείνη, που μοίραζαν παντεσπάνια για παρηγοριά στους παραπλανημένους κι εξαθλιωμένους τα προϊστορικά ανθρωποειδή της παράνοιας, η ζωή λέμε πως εξελίχθηκε, αποβάλλοντας εν μέρει τα περιττά νοήματα της ευφυΐας, που κάλυπταν, με την αγαστή σύμπνοια των στοιχείων του περιοδικού πίνακα, πλην των σπανίων γαιών και των ευγενών αερίων και κοπράνων, τους εγκεφάλους της παραδοσιακής δυτικής μας αισθητικής.
Ζεσταίνουν το σίδερο, μ` αγαπούν τη φωτιά…

Η ιδεολογία πλέον είν` για τους απόστρατους στρατηγούς και τους συνταξιούχους της πολιτικής…

Κι εξαίφνης, λόγω του ότι ο χρόνος τους είν` πολύτιμος, τα πρότυπα μετεφέρθηκαν σ` άλλους τόπους, σ` αποψιλωμένες περιοχές, σ` εξοχές με την απαράμιλλη επιλογή της επικρατούσης, τούτες τις μέρες, αισθητικής των χωματερών.
Στην επικράτεια εδώ κι ένα μήνα, ο ενεστώτας διακατέχεται απ` την ανεμόδρομη επαλήθευση  των ψευδαισθήσεων κι ο πολυμήχανος, πολλά υποσχόμενος λόγος, δεν κάνει τίποτ` άλλο, παρεκτός ν` αφηγείται τα επιτηδευμένα παρόμοια, ωραιοποιώντας κάθε φορά, με τη συνοδεία του χρησιμότερου ουσιαστικού, κάθε ετεροβαρές συμπέρασμα, που παραπέμπει στην ικανότητα ή στην ανικανότητα της όσφρησης, που απαιτείται, ώστε να οσμιστεί ο καθείς εξ ημών, ότι «σιγοβράζεται» κι ανήκει στην γνωστή οικογένεια …των ανθοκραμβοειδών
Και στο παροδικό χιόνι, προσδίδεται το μαύρο της πίσσας, φροντίζο­ντας έτσι την αμετροέπεια και θρασύτητα της νοημοσύνης των αφελών … πεζοδρομίων...
Η κλητική, «τρίχαι», έρχεται σοφά να κλείσει τα κενά, που άφησε στο διάβα της η γενική του γέλιου, μπρος στις βαρύγδουπες, πλην ελαφριές, πράξεις…!

Σχεδόν δεν έχ` εισέτι περάσει μήνας …

Και στις πόλεις και συνοικίες των μεγάλων υποσχέσεων, αλλά και στις μεγάλες αίθουσες των ψηφοφοριών, οι ψίθυροι διατηρούν τα ψευδεπιγραφήματα στο ύψος του μεγαλείου των περιστάσεων.
Οι στάσεις των σωμάτων, δεν ακολουθούν, αλλά προδίδουν τις λέξεις και τις έννοιές τους, άλλωστε ήταν πάντα αυτό που οι έμπειροι συνδαιτυμόνες σχολαστικά επί μακρόν προετοίμαζαν.

Απ` τη μακρινή εκείνη εποχή του παντεσπανιού και της παλαιλογίας, αισίως φτάσαμε  ανάλγητα στην εποχή των καραφλών, καλοξυρισμένων κρανίων…

Και κάπως έτσι, για την αλλαγή, οι παράγραφοι των κειμένων άρχισαν να εκδίδονται, στη λεωφόρο Συγγρού, όταν ο συγκεχυμένος νους και οι περί αυτόν, διαλογίζονται.
Στη διαπραγμάτευση των εντυπώσεων, οι λέ­ξεις παρέμειναν απλές απεικονίσεις των πρωτύτερων διαθέσεων, παραπέ­μποντας το αναγνωστικό και φιλοθεάμον κοινό, στο τέλος των σελίδων και στα πλάγια γράμματα των διευκρινίσεων.
Παραπομπές στ` αδιάβαστα κείμενα δεν υπήρξαν, ουδείς είχε το θάρρος – πλην ολίγων – να πρωταγωνιστήσει στη κριτική, άφησαν δε όλοι τους τον πολίτη αυτής της χώρας, στη μοναξιά της αλυσίδας του, που όταν επέπρωτο, θα `σφιγγε στο επίμαχο σημάδι τα σώματα, άχρι θανάτου.
Κι οι ειδήμονες της γλώσσας, τσαλαβουτώντας άτσαλα στο συντακτικό του παραληρήματός τους, αγνόησαν εκείνους που «ήξεραν να φυλάττουν Θερμοπύλας», ενδιαφερόμενοι μόνο και μόνο ώστε να ξο­δευτούν οι σειρές των κειμένων στο ακατανόητον των νοημάτων.
Σε καθένα δυσερμήνευτον, το κατακερμάτισμα των πληροφοριών, παρου­σιάζονταν στο πλέον αρχαιότροπο αναφανδόν, ώστε ο τελικός θεατής να πρέπει κάθε φορά να εναγκαλίζεται ασμένως, όλα τα επιφωνήματα της ευήθειας...!!!
Κι έτσι ο Κολοκοτρώνης αηδιασμένος κι αναγκασμένος απ` τους καιρούς, δραπέτευσε απ` το βάθρο του στην οδό Σταδίου, ουσιαστικά δε δραπέτευσε απ` αυτό το πολλά υποσχόμενο δημοκρατικό σύνθεμα, κατάκοπος κι αποσβολωμένος...!!!
Και να φανταστείτε πως όλοι αυτοί ζεσταίνουν το σίδερο, μ` αγαπούν τη φωτιά…
Η ιδεολογία τους ξέφτισε οριστικά και πλέον παραδόθηκε στους απόστρατους στρατηγούς και στους συνταξιούχους της πολιτικής…
Ακολουθώντας τους δασκάλους τους, δεν είν` μακριά ο χρόνος, που απευθυνόμενοι σε μας θα ουρλιάξουν: «Get out of here you low life scums» (Φευγάτε κατώτερης ζωϊκής μορφής αποβράσματα)...

Ε και τότε, σύντροφοι, θα `ναι πια πολύ αργά για δάκρυα...

Σχόλια