Το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωτικά στιγμή κριτικής θεώρησης μίας διαδρομής, που μας αφορά λιγότερο ή περισσότερο... Και καλό είναι η θεώρηση αυτή να έχει κυρίως αυτοκριτικά στοιχεία...Ετσι θα είναι χρησιμότερη για το παρόν και το μέλλον... Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι μόνον πόσο μας ξεγέλασε ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά πόσο εμείς είχαμε το δικαίωμα ...να ξεγελαστούμε...
Γιατί η συγκίνηση π.χ., που προέκυψε με το πρόγραμμα της Αθηναΐδας, επέβαλλε απάντηση στο ερώτημα: Είναι εφιτή η υλοποίηση αυτού του προγράμμτος στο πλαίσιο του Ευρώ και της ΕΕ;;;
Η ευρωλαγνία στην χώρα έχει μακρότατο παρελθόν και ανατρέχει πίσω μέχρι τη δολοφονία του Καποδίστρια, που ορίζει και τέλος κάποιων αποσπασματικών αλλά σίγουρα ατελέσφορων προσπαθειών να διαμορφωθεί ένα σύγχρονο αστικό κράτος με εθνική, παράγουσα δηλαδή, αστική τάξη. Κάποιες παρόμοιες προσπάθεις του αληθινού εκσυγχρονιστή Χαρίλαου Τρικούπη σε συνεργασία με Ελληνες κεφαλαιούχους της διασποράς (Τεργέστη, Ρουμανία, Ρωσία κ.λ.π.) είχαν τραγικό τέλος, που σφραγίστηκε με το... δυστυχώς επτωχεύσαμεν... Διαμορφώθηκε, λοιπόν μία υπερβολικά εξαρτημένη και ολοκληρωτικά ελεγχόμενη μεταπρατική αστική τάξη, που συστατικό της κομμάτι είχε τον φραγκολεβανινισμό και την Ευρωλαγνεία ως προκάλυμα της τυφλής και εξευτελιστικής της υποταγής με όφελος τα κομπραδόρικα τερτίπια της. Η λατρεία ..."προς τας Ευρώπας" συγκρότησε μία ολόκληρη κουλτούρα, που προσπαθούσε -με ποικίλουσα επιτυχία- να διαπερνάει τα λαϊκά στρώματα...
Στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, οι θεαματικοί ρυθμοί ανάπτυξης του Δυτικο-Ευρωπαϊκού καπιταλισμού επέτειναν την Ευρωλαγνεία. Σε λίγο, μάλιστα, προσάρτησαν ιδεολογικά και μέρος της ηττημένης στον εμφύλιο αριστεράς, που κατάφερε με λογικές αυθαιρεσίες να ονοματίζει την πρώην Ευρωπαϊκή Ένωση Χάλυβα και Ανθρακα (σχηματισμός δηλαδή προχωρημένης καπιταλιστικής ολοκλήρωσης) και μετά Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, ως Ευρώπη των λαών... Την σύγχυση αυτή επέπτεινε και η περίοδος της χούντας κατά την οποία καμία ΔυτικοΕυρωπαϊκή κυβέρνηση δεν αντιτάχθηκε ουσιαστικά στην δικτατορία... Πώς να γίνει αυτό άλλωστε, όταν, στα πλαίσια του αντισοβιετισμού και του αντικομμουνισμού, οι χώρες μέλη της ΕΟΚ είχαν εξαιρετική συνεργασία -εντός και εκτός ΝΑΤΟ- με τον Φράνκο και τον Σαλαζάρ;;; Συνειδητά, λοιπόν, αστοί και ρεφορμιστές, ..."μπέρδευαν" την αληθινά δημοκρατική, ανιδιοτελή, αντιχουντική αλληλεγγύη πολλών Ευρωπαίων και Ευρωπαϊκών πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων με την επίσημη ΕΟΚ, που σιωπούσε παγερά...
Η απουσία ενός κριτικού, επεξηγηματικού, αποκαλυπτικού λόγου από τυπικά αντιΕΟΚικά τμήματα της αριστεράς, που αρκούνταν σε γενικόλογους αφορισμούς πολλές φορές ελλειπείς ή/και λαθεμένους αντικειμενικά ευνοούσαν την ιδεολογική κυριαρχία του "φιλοευρωπαϊσμού". Ο, τι στραβό σε μία άθλια, γραφειοκρατική και βασανιστική για τον πολίτη κρατική μηχανή φτιαγμένη στα μέτρα των μεταπρατών κατ' εντολή των Ευρωπαίων αφεντικών, αποδίδοταν στον "κακό, τεμπέλη Ελληνα". Χρειάζεται η "εκσυγχρονιστική", "ανανεωτική", "μεταρρυθμιστική" δύναμη της ΕΟΚ για να τα φτιάξει όλα μαγικά...
Και το παραμύθι καλά κρατούσε...Τόσο καλά ώστε ή είσοδος της χώρας στο Ευρώ με τις Σημιτικές αλχημείες κόστους μερικών δισεκατομμυρίων Ευρώ, πανηγυρίστηκε ποκιλοτρόπως και καταγράφτηκε ως η είσοδος στο κήπο της διαρκούς Εδέμ... Η καταγραφή αυτή στις προτιμήσεις των ευεργετούμενων με πλήθος δσνειοπληπτικών προτάσεων νεο-Ελλήνων άρχισε να απειλείται όταν το 2010 τα χρωματιστά φαντεζί περιτυλίγματα στραπατσαρίστηκαν. Η ΕΕ ουσία αποκαλύφθηκε γυμνή... Είναι αλήθεια, ότι ο εκπαιδευμένος επι μία ολόκληρη "σοσιαλιστική" 30ετία στην λογική της πάρτης του νεο-Ελληνας δεν θέλησε εύκολα να την αποδεχτεί, ελπίζοντας, κατά το κλασσικό εγωκεντρικό πρόταγμα, ότι αυτός θα την βολέψει... Οι αλήθειες της κρίσης αποκαλύφθηκαν αλλά οι συγχύσεις επιτάθηκαν μέσα από αναμίξεις ριζοσπαατικών υποσχέσεων και δεσμεύσεων με ταυτόχρονες εγγυήσεις Ευρω-αφοσίωσης... Το μικροαστικό παράλογο στην αποθέωσή του δηλαδή...
Ομως, τα χρόνια των παχέων αγελάδων έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Τα χρόνια, δηλαδή, που ο Δυτικός καπιταλισμός έχει τα περιθόρια να κάνει οικονομικο-κοινωνικές παραχωρήσεις έχουν τελειώσει μπροστά στην μείωση του ποσοστού κέρδους, που απειλεί την ίδια την ύπαρξη του συστήματος... Απλά μεταρυθμιστικά αιτήματα π.χ. μία μικρή αύξηση της σύνταξης των αγροτών έρχεται σε αντίθεση με τις δομικές δυνατότητες του συστήματος... Και το σύστημα -εις πείσμα των προσδοκιών για αγαθές προθέσεις και μεταρρυθμιστικές επιθυμίες- δεν σκοπεύει να παραχωρήσει την θέση του σεμνά και ταπεινά...Το κλασσικό ζήτημα ταξικής εξουσίας: ποιος-ποιον γίνεται σήμερα πιο αμείλικτο παρά ποτέ...
Η υιοθέτηση, λοιπόν μιας τακτικής που θέλει και την πίττα άγγιχτη και τον σκύλο χορτάτο συνιστά μία πρώτη θεμελιώδη αυταπάτη... Γι' αυτό και χιλιάδες αναφύονται τα ερωτήματα: τι γίνεται με Σχέδιο Β, που όμως αντιμετωπίζονται στην καλύτερη με χαμόγελα ...δημιουργικής ασάφειας... Επίσημα πάντως ο ηγετικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ και οι περί αυτόν σκίζονται σε όρκους ΕΥΡΩ-αφοσίωσης σε κάθε ευκαιρία...Η υπόσχεση-δέσμευση ρήξης (κατάργηση μνημονίων, χρέους κ.λ.π.) έχουν ως τακτικό εξοπλισμό της μέλλουσας Συριζαίϊκης κυβέρνησης ...την νίκη του δικαίου επί του αδίκου, πάντοτε στα πλαίσια της Ευρωζώνης.
Πόσο μία τέτοια σύγχυση μπορεί να είναι ανεκτή για μία ηγεσία ενός κόμματος, που υπόσχεται δομικές ρήξεις και συγκρούσεις με το σύστημα εξουσίας της ΕΕ το 2015;;; Χρειάζεται μαρξική μόρφωση για να αντιλαμβάνεσαι το αυτονόητο ή μήπως σου αρκεί να συγχρονίζεσαι με τις μικροαστικές ταλαντεύσεις ανάμεσα στην παρόρμηση ολικής καταστροφής και τις φοβίες και ανασφάλειες, που καθηλώνουν στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων;;;
Ετσι και αλιώς, οι τακτικισμοί της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ μας έφεραν στον ...θρίαμβο του μνημονίου του Γ', του χειρότερου όλων... Πού άρχισαν, πού τελειώνουν και πού διαπλέκονται οι αρχικές αυταπάτες με τις εξαπατήσεις, που ακολούθησαν στο τελευταίο εξάμηνο είναι ένα ζήτημα της πολιτικής επιστήμης με αμφίβολο ενδιαφέρον... Το είχαμε ξαναγράψει και είναι επίκαιρο να το ξαναπούμε: Για την ηγεσία, που υποσχέθηκε ρήξη, που εζήτησε δημοψήφισμα, που εξοπλίστηκε με το ασύλληπτης αξίας ΟΧΙ του 62% και έφερε το Γ' μνημόνιο, δυοίν θάττερον: ή αφέλεια σε επίπεδο ψυχονοητικής ανεπάρκειας ή...
Το σημαντικό είναι, πως ό,τι κανούριο προκύψει, οφείλει να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας σε κάθε περίπτωση... Με επιμονή και υπομονή... Χωρίς αυτονόητα και παραδεδεγμένα... Με διάθεση ιδεολογικής αναζήτησης και προσπάθειας κινηματικής ενεργοποίησης... Χωρίς έτοιμες συνταγές για "εύκολες" λύσεις... Χωρίς αναμασήματα αυτάρεσκης "καθαρότητας". Ετοιμο για εισηγήσεις αλλά και κατάλληλο για επινεκτιμήσεις... Με βαθύτατη και πρωτοφανή δημοκρατικότητα... Χωρίς ό,τι ήταν και έγινε βαρύδι για τον ΣΥΡΙΖΑ. Με ό,τι συστηματικά -κατά λάθος ή επίτηδες-αγνόησε, απέρριψε ή αλλοίωσε ο ηγετικός του πυρήνας...
Οχι για να είναι απλά ηθικό αλλά για να είναι ηθικοπολιτικά αποτελεσματικό...
Σχόλια