Η ιστορία της αριστεράς είναι
γεμάτη από διαφορετικές και τις πιο πολλές φορές αντιφατικές δράσεις γύρω από
την ιδέα του μετώπου των λαϊκών δυνάμεων… Κραυγαλέα περίπτωση η αιφνίδια στροφή
της Γ’ Διεθνούς κατά τα τέλη του μεσοπολέμου, που όταν συνειδητοποίησε –ανιστόρητα
καθυστερημένα- την ανάγκη συνεργασίας ευρύτερων δυνάμεων για την πρόληψη ή/και αντιμετώπιση
του φασιστικού κινδύνου εβάφτισε –εν είδη απόφασης οικουμενικής συνόδου των
πρώτων μεταχριστιανικών χρόνων- τους σοσιαλδημοκράτες από «σοσιαλφασίστες» σε
ενδυνάμει εταίρους του αντιφασιστικού αγώνα. Και βέβαια η επιτυχία και η
εμβέλεια τέτοιων προσπαθειών σφραγίστηκε από το ιστορικό της σύγκρουσης με τους
‘σοσιαλφασίστες’. Η οποιαδήποτε εύλογη επιχειρηματολογία και τεκμηρίωση για το
ποιόν των τελευταίων δυστυχώς δεν ανακαλεί την αναγκαιότητα του μετώπου… Μάλλον
φωτίζει ανεπάρκειες πορείας στα δύσκολα και δαιδαλώδη μονοπάτια της ιστορίας…
Πλήθος τέτοιων ταλαντεύσεων στην αγωνιστική
ιστορία της αριστεράς, επιβεβαιώνει ασφαλώς τις μεγάλες δυσκολίες της καθημερινότητας
αλλά και τις ιδιομορφίες της κάθε περίπτωσης ξεχωριστά… Επιβεβαιώνει, ταυτόχρονα
όμως και τις δογματικές αγκυλώσεις ηγεσιών,
που, κατώτερες των περιστάσεων, έχασαν « το ραντεβού με την ιστορία» ή το
μετέτρεψαν σε μία συνηθισμένη και ατελέσφορη συνάντηση με την καθημερινότητα…
Ετσι ή αλλιώς, η ιδέα της σύμπηξης
ενός μετώπου ευρύτερου από τα στενά όρια ενός κόμματος, δίνει την ευκαιρία της ταξινόμησης
των αριστερών σε κατηγορίες περίπου τόσες όσες και οι απεργιακές συγκεντρώσεις
και πορείες της Πρωτομαγιάς…
Υπάρχουν οι ακραιφνείς, οι
καθαροί… Τυπικά αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα του μετώπου… Οι δυσκολίες της σημερινής
πραγματικότητας –υποκειμενικές και αντικειμενικές- αλλά και το γεγονός ότι, η
αριστερά μεγαλούργησε όταν έδρασε μετωπικά τους υποχρεώνει τυπικά να υπερασπίζονται
την μετωπική ιδέα. Μπορεί μάλιστα να συγγράφουν ή/και να αρθρογραφούν θεωρητικά
υπέρ του μετώπου, εξηγώντας τα ειδικά του πλεονεκτήματα τόσο σε αναπτυγμένες
όσο και σε αναπτυσσόμενες καπιταλιστικές χώρες…. Όταν, όμως, ο κόμπος φτάσει στο χτένι και χρειάζονται
αποφάσεις για το γιατί ταύτα και για το δια ταύτα, τότε ενεργοποιούνται
αρχέγονα αντανακλαστικά καθαρότητας και αποστειρωτικές ιδεοληψίες, που
περιορίζουν τον κύκλο του μετώπου σε 2-3 γνωστούς και φίλους, και αυτούς ελεγμένους
σχολαστικά για τον κίνδυνο να είναι φορείς μικροβίων ρεφορμισμού εν λαθροβιώσει…
Είναι τότε, που οι θεωρητικά
πλησιέστεροι και πιθανότεροι εταίροι αντιμετωπίζονται με ορυμαγδό «ιδεολογικών»
πυροβολισμών, που κλιμακώνονται ανάλογα με την πιθανότητα επιτυχίας του συγκεκριμένου
μετωπικού εγχειρήματος… Το «δηλητήριο» ρέει άφθονο για να προειδοποιήσει φίλους
και γνωστούς για τον κίνδυνο της μόλυνσής τους… Αν μάλιστα αυτό επιφέρει και
την αποτυχία του εγχειρήματος σε κάποια «μάχη», π.χ. εκλογική διαδικασία, τότε
η χαρά είναι μεγάλη… Σχεδόν ηδονική… Η
περίπτωση κάποιας δεύτερης σκέψης κριτικότερης ή και ολίγο αυτοκριτικής
αποκλείεται κατηγορηματικά… Η σταθερότητα, η συνέπεια και η προσήλωση δοκιμάζονται… Η καθαρότητα
θριαμβεύει έστω και αν ο πραγματικός συσχετισμός δυνάμεων επιδεινώνεται
ποσοτικά και ποιοτικά… Σε περιβάλλον ενός
απίστευτης έκτασης βολονταρισμού, η ερμηνεία των πραγματικών δεδομένων εξυπηρετεί
την δική μας και μόνον άποψη και η καθημερινότητα απλά επιβεβαιώνει την
ορθότητά μας… Αλλιώς, τόσο το χειρότερο γιαυτήν…
Υποκατηγορία της παραπάνω κατηγορίας είναι
τα διακατεχόμενα από φοβικά σύνδρομα αριστερά σύνολα… Αυτά, που διαβλέπουν σε
κάθε απόπειρα ευρύτερης συσπείρωσης τον κίνδυνο της άλωσης «των ιερών και οσίων»
και προτιμούν το «λίγοι και καλοί»… Αυτή η ερμηνεία της ιστορίας υπό όρους πανικού πολιορκίας,
στην διαδρομή του χρόνου αρτιώνεται με την διαμόρφωση αντίστοιχης ισχυρά απομονωτικής
ιδεολογίας… Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, όριο ευρύτητας του διαφημιζόμενου
μετώπου είναι κάποιοι κοντινοί (όχι όλοι) κομματικοί οπαδοί… Σε ένα τέτοιο «ιδεολογικό»
πλαίσιο είναι φυσικό να προσαρμοστεί και η ερμηνεία αλλά και η αποτίμηση της ιστορίας…
Ετσι, π.χ. δεν είναι ξεκάρφωτη ή υπερβολική, όπως προσπαθούν μερικοί αφελείς ή «αφελείς»
να ισχυριστούν η πρόσφατα αναρτηθείσα αρνητική κριτική στα αρχειακά πλαίσια του
ΕΑΜ ή και στην συμμετοχή της Σοβιετικής Ενωσης στο παγκόσμιο αντιφασιστικό
μέτωπο κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο… Αντίθετα, υπάρχει εσωτερική συνάφεια και
εναρμόνιση αυτού του ιστορικού με τον ερμηνευτικό λόγο…
Και απέναντι;;; Απέναντι υπάρχει
το μέγα πλήθος της ρεφορμιστικής αριστεράς,
που δυσκολεύεται κανείς να μην χρησιμοποιήσει εισαγωγικά στον χαρακτηρισμό του
αριστερού, όταν στην πράξη υπερασπίζεται με πάθος την νεοφιλελεύθερη καταιγίδα
αποδίδοντας της μάλιστα τίτλους εκσυγχρονισμού. Στο όνομα, μάλιστα συμμετοχής και
«διαμόρφωσης» της πολιτικής πραγματικότητας αυτή η με εισαγωγικά αριστερά
αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και αναδεικνύεται μέσα από απίστευτες κωλοτούμπες στον
καλύτερο υπηρέτη του συστήματος… Ταυτόχρονα αποτελεί και τον καλύτερο
υπερασπιστή της αντίπερα δογματικής όχθης, που με περίσσιο φαρισαϊσμό βρωντοφωνάζει:
Τι χρεία έχομεν μαρτύρων;;;
Συνειδητά ή ασυνείδητα από
στρέβλωση ή από άγνοια και σίγουρα από καθηλωτικό δογματισμό «το τάγμα των
καθαρών» βαφτίζει ρεφορμισμό ακόμη και την αυτονόητη κινητήρια δύναμη των καθημερινών φυσιολογικών μεταρρυθμιστικών αγώνων, που μπορούν και πρέπει ασφαλώς -έστω και δύσκολα- να εντάσσονται στο
γενικότερο στρατηγικό σχεδιασμό… Δεν φταίνε οι μεταρρυθμίσεις αν καταλαμβάνουν
το σύνολο του ορίζοντα αλλά η μειωμένη ικανότητα των ηγεσιών να καταδεικνύουν
την ουσιαστική σύνδεση του μερικού με το γενικό… Δεν είναι οππορτουνισμός η
αξιοποίηση των ευκαιριών αλλά η στρεβλωμένη ταύτιση και εξάντληση του
οραματικού πλαισίου στην χωρίς αρχές περιπτωσιολογία…
Ατυχώς, αυτή η αριστερή γεωγραφία
είναι κληρονομημένη από γενιά σε γενιά… Εχει προσλάβει τα χαρακτηριστικά «κυτταρικής
δηλητηρίασης» όπως ευφυέστατα έλεγε φίλτατος της ΦΑΙΑΚΙΑΣ, σε στιγμές
νηφαλιότητας και αποφανατισμού… Εχει καταγραφεί στο «αριστερό» γονιδίωμα, και καθορίζει παγίδες και όρια, που μόνον χαρά και αγαλλίαση προσφέρουν στην
απέναντι από ταξική άποψη πλευρά…
Μέγα ζητούμενο η υπέρβαση των
στερεότυπων, που συγκροτούν το απαρχαιωμένο οπλοστάσιο του «καθαρού» λόγου… Το
ίδιο αναγκαίο όσο και η εκθεμελίωση της σοσιαλφιλελεύθερης επιχειρηματολογίας,
πρακτικής και ηθικής, που με την βοήθεια της κατοχής και ισοπέδωσης των ΜΜΕ ασκεί υποδουλωτική εξουσία στη ζωή μας… Ο
αγώνας για την άρση της αποξένωσης και για την κυριαρχία στον χώρο των ιδεών
απαιτεί καινοτόμες σκέψεις και δράσεις… Η καινοτομία όχι ως άλλοθι εκποιήσεων
ούτε ως το φόβητρο των μεταφυσικών αλλά ως σύγχρονη επιστημονικά ερμηνευτική
μεθοδολογία της υπαρκτής και όχι της περιγραφόμενης ως τέτοιας πραγματικότητας.
Χρειαζόμαστε μέτωπα...Χρειαζόμαστε μέτωπο... Οχι ως αιώνιο εργαλείο, όχι σαν Ελβετικός σουγιάς, όπως κάποιοι κομματικοί σχηματισμοί αντιλαμβάνονται την ύπαρξη και λειτουργία τους, αποδεικνύοντας στην ουσία τον βαθειά μεταφυσικό χαρακτήρα τους... Χρειαζόμαστε μέτωπα συγκεκριμένης αποστολής... Με τόλμη αλλά και εντιμότητα. Ετσι ώστε να μην εμπαίζονται οι σύμμαχοι και εταίροι ούτε να ρικνώνεται το επαναστατικό περιεχόμενο της τελικής και αναπόφευκτης ρήξης... Με έντιμες επιλογές, που δεν θα περιμένουν το test αριστερομετρίας κάποιου ιερατείου... Με ανοιχτή καρδιά ανθρωπιάς και όχι με απάνθρωπη μιζέρια γραφειοκρατών. Με χωροχρονικά όρια και με πλήρη επίγνωση του πεπερασμένου τους από μεριάς των συμμετεχόντων ή τουλάχιστον των πρωταγωνιστών της δημιουργίας τους... Ετσι θωρακιζόμαστε απέναντι σε ρεφορμιστικές αυταπάτες.
Φαίνεται, ότι υπάρχει αρκετός δρόμος και πολλή δουλειά για να
ανατραπούν ιδιότητες και νοοτροπίες, που σήμερα φαίνονται δεδομένες αυτονόητες και
ανυπέρβλητες…
Σχόλια