Κάθε χρόνο αυτή η μέρα… Η 17η Νοέμβρη για όσους την έζησαν
πολιτικά το 1973… Σαράντα δύο χρόνια μετά… Μία ολόκληρη ζωή…
Οι χτεσινοί σύντροφοι πήραν διαφορετικούς δρόμους… Αλλοι συνεχίζουν
το ταξίδι και άλλοι …ξαπόστασαν στα Υπουργεία και στην TV, όπως τραγουδούσε o Sergio Endrigo.
Δεν χρειάζεται να παρουσιάσεις
βιογραφικό γεμάτο ηρωϊσμούς… Απλές καθημερινές πράξεις αξιοπρέπειας, θεωρητικά
αυτονόητης αλλά γενικώς σπανίζουσας, σου επιτρέπουν να τραγουδήσεις: κράτησα τη
ζωή μου.
Αξιοπρέπεια απέναντι σε ανθρώπους
αλλά και σε μηχανισμούς… Κρατικούς αλλά και κομματικούς… Φιλικόμορφους… Εχθρικούς
αλλά και δικούς σου… Πιο δύσκολη η
αντίσταση, η άρνηση απέναντι στους τελευταίους. Απαιτεί προετοιμασία για μοναχικότητα…
Αρνηση των ευκαιριών για εύκολες
και λογικόμορφες παρακάμψεις… Πορεία χωρίς μπόνους και πριμ για το χρέος…
Εξαίρεση του εαυτού σου από την
ανεκτικότητα, που πρέπει να έχεις πλουσιοπάροχη για τους άλλους αν σε
ενδιαφέρει η συλλογική μεταμόρφωση.
Ανοιχτό το μυαλό για κάθε τίμια
σκέψη και πρόταση… Απομάκρυνση από αυτούς που πλειοδοτούν για να ξεχωρίζουν και όχι να ενώνουν...
Απαγόρευση στην δίκη των
προθέσεων και την διπρόσωπη βουλησιαρχία και ηθική…
Αρνηση στον συγχρωτισμό με τους αμφίθυμους και τους κρυψίνοες…
Για να είναι το ταξίδι καλό…
Σχόλια