Για την Αννα Συνοδινού, που μας χαιρέτισε πριν λίγες μέρες γράφει η φίλτατη Ηλέκτρα και η ΦΑΙΑΚΙΑ αναπαράγει...
ANNA ΣΥΝΟΔΙΝΟΥ
in memoriam
Είχε φτύσει τελείως τη
"δευτεράντζα " του σινεμά όπως θεωρείται η 7η τέχνη από τους γνήσιους
θεατρικούς εκεί που ο φακός προηγείται του ανθρώπου.Αλλά το 1962 κλήθηκε από τον Ρουντόλγφ Ματέ να πρωταγωνιστήσει στην χολυγουντιανή υπερπαραγωγή " Οι 300 της Σπάρτης " με ελληνικό τίτλο "Ο Λέων της Σπάρτης " που τα εξωτερικά της γυρίστηκαν στις Θερμοπύλες .
'Επαιξε τον ρόλο της Γοργούς συζύγου του Λεωνίδα μαζί με άλλους αγγλόφωνους ,τον Σταρένιο,το Μούτσιο και μουσική του Χατζιδάκι.
Τι να πρωτοειπεί κανείς γιά την απελθούσα από τη σκηνή της ζωής τραγωδό - comediene Άννα Συνοδινού.
Ήταν τόσο δεξιά όσο δεξιοί ήταν ο Χατζιδάκις ,ο Τσαρούχης,ο Κούν, ο Χόρν.
Το τί είσαι στη πραγματικότητα είναι το τι πράττεις καθημερινά και το ωφέλιμο στίγμα σου σ'ενα ανεπαρκές 24ωρο..
Δε πάει νά 'σαι γραμματέας της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Από το βουλευτικό της αξίωμα παραιτήθηκε το 1990 κατά τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ο "Νανάς" Τσαλδάρης της ζήτησε να εκκενώσει την αίθουσα γιατί εδιαμαρτύρετο έντονα γιά το επεισόδειο με την Δίζη κι αυτή απάντησε :
- Φεύγω και μόνη μου !
Από τότε δεν ξαναπάτησε.
Είχε άποψη, όμως, για όλα, ακόμη και για το κλείσιμο της ΕΡΤ. «Κάθε τι που κάνω είναι πολιτική πράξη», έλεγε. «Καμιά εποχή δεν έμεινε γυμνή από ήρωες. (…) Νέοι ήρωες θα δημιουργηθούν αναγκαστικά».
Την ενοχλούσε «η εγκατάλειψη των γηρατειών».
Αυτά ήθελε να αλλάξει, αυτά έλεγε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Οπως: «Πολιτισμός είναι να μην υπάρχουν ζητιάνοι». Πίστευε στους νέους και πάνω απ’ όλα στην παιδεία. «Ας βοηθήσουμε τους νέους να μάθουν. Ολα πρέπει να τα πουλήσει η Ελλάδα και να πληρώσει δασκάλους».
Σημαντικό, έλεγε, είναι να κρατάς τον λόγο της τιμής σου, ειδικά σήμερα: «Για να υπάρχουν προοπτικές».
Εκτός από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου όπου αρίστευσε, σπούδασε μπαλέτο, μουσική, ήταν τότε που σαν άθλημα στη Σχολή του Εθνικού εκτός από τη κολύμβηση υπήρχε και η ξιφασκία γιά να δώσει χάρη κι εγρήγορση στο κορμί.
Ξεχώρισε με τις ερμηνείες της στο κλασικό και το σύγχρονο δραματολόγιο, πρωτοστάτησε στην ίδρυση του πρώτου θεάτρου κήπου, στο πρώτο κυκλικό θέατρο στην Ελλάδα, και δημιούργησε το Θέατρο Λυκαβηττού. Τα χρόνια της δικτατορίας, έως το 1972, διέκοψε διαμαρτυρόμενη κάθε δραστηριότητα στο θέατρο, κατασχέθηκε μάλιστα τότε ακόμη και το διαβατήριό της, ενώ εκείνη γνωρίζοντας από δυσκολίες, όχι μόνο δεν το έβαλε κάτω, αλλά εργάστηκε ως δακτυλογράφος στην εισαγωγική-εξαγωγική εταιρεία του συζύγου της.
Σπάνια παινευόταν για τις προσωπικές της επιτυχίες: Αντιγόνη, Ιφιγένεια εν Αυλίδι, Ηλέκτρα, Αλκηστις, Ανδρομάχη, Λυσιστράτη, Ελένη, Εκάβη, Κλυταιμνήστρα… Λυπόταν όμως για τις απώλειες, κυρίως για τις τρεις αποβολές της.
Οταν ήταν μόλις 12 χρόνων, είχε πει στον Θάνο Κωτσόπουλο ότι εκείνη «ή μοδίστρα ή βιβλιοθηκάριος» θα γινόταν.
Δεν ήταν μόνο μια εξαιρετική τραγωδός, ηθοποιός με παιδεία, που όταν έπαιζε στην Επίδαυρο εκπροσωπούσε όλη εκείνη τη γενιά με τη σωστή άρθρωση και τον χρωματισμό στη φωνή. Ηταν δασκάλα, καλλιτέχνις που θαύμαζες για τον τρόπο που μιλούσε, την επιμονή της για τα θέματα παιδείας, τις απόψεις της, ακόμη και αν διαφωνούσες.
Και πάνω απ’ όλα την ευθύτητά της.
«Οι δικοί μου ήταν άνθρωποι σεμνοί, σοφοί, αγνοί.
Δεν ήταν αχόρταγοι, όπως συμβαίνει στη σημερινή εποχή.
Φτάνουν όσα έχω και περισσεύουν.
Οσα μου έδωσαν το σπίτι μου και οι άνθρωποι που με έφτιαξαν στο θέατρο.
Οι άνθρωποι εκείνοι που έφτιαχναν πολιτισμό». Από το μοναδικό βιβλίο της "Πρόσωπα και προσωπεία "
Με αυτούς τους άξιους "αντίπαλους" αξίζει νά μπαίνεις στο στίβο και να αναμετριέσαι μαζί τους ή να κάνεις μέτωπο ενάντια στη μαυρίλα και το φασισμό.
Σχόλια