Οταν οι ΔΗΜΑΡίτες αποχωρούσαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερο όταν μπήκαν τσόντα στην δυομισυκομματική κυβέρνηση, σύσσωμες οι τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ καταδίκαζαν αυτόν τον αδίσταχτο οππορτουνισμό και επαίσχυντο κυβερνητισμό, που δεν ήταν τίποτε άλλο από διάτρητος "αριστερός" φερεντζές στα πιο δεξιά αντιδραστικά και εξοντωτικά πολιτικά και οικονομικά μέτρα μπορούσαν να παρθούν... Ο χρόνος παρήλθε και πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις η "αριστερή" τάση του ΣΥΡΙΖΑ, που ακούει στον τίτλο "53" μας αιτιολογεί την πολιτική της χωροταξία ως στάση ευθύνης απέναντι στην κοινωνία αφού -άκουσον, άκουσον !!!- χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση τα μέτρα θα ήταν ακόμη χειρότερα... Θα μπορούσε να γελάσει κανείς αν το ζήτημα δεν αφορούσε την τραγικότητα της καθημερινότητάς μας, την υπογεγραμμένη με "αριστερό" μελάνι υποδούλωση της χώρας... Και το χειρότερο, την εγγυημένη -ήδη ορατή και για τους φανατικότερους εθελοτυφλούντες- δυσφήμιση της αριστεράς, που μετά την συνέγερση λαού και νεολαίας, ιδιαίτερα στην περίοδο του δημοψηφίσματος λεκιάζεται με όλες τις απίθανες "κωλοτούμπες", που ακολουθούν... Υπάρχουν, βέβαια και εκείνοι, που παρακολουθούν με ειρωνικό μειδίαμα τις εξελίξεις για να υπογραμμίσουν την ορθότητα της πρόβλεψής τους... Και άλλοι, που με απίστευτους συνδυασμούς διαλεκτικόμορφων φράσεων χαιρετίζουν την ευκαιρία συπείρωσης των γνήσιων, καθαρών επαναστατικών δυνάμεων κ.λ.π. Δεν αισθανόμαστε την επιθυμία επιχειρηματολογίας για όλα αυτά τα χιλιάκις επαναληφθέντα στις πρόσφατες και παλιότερες διαδρομές μας... Οταν η πραγματικότητα δεν μας βολεύει τόσο το χειρότερο για αυτήν... Θλίψη βαρειά μας προκαλεί το γεγονός, πως η ιστορία μπορεί και να μην σε διδάσκει τίποτε αν δεν θέλεις... Και όπως είπε πρόσφατα αγαπητός και φίλτατος: Ο αντίπαλος γνωρίζει την πραγματικότητα και εμάς πολύ καλύτερα απ' ότι εμείς τους εαυτούς μας και την πραγματικότητα...
Ας επανέλθουμε όμως στους 53 και στους φίλους τους... Και για ακρίβεια για κάποιους λίγους από αυτούς, που -από προσωπική γνώμη- τους αναγνωρίζουμε ανιδιοτέλεια αφού -μέχρι τώρα- δεν τους είδαμε σε διαδρόμους και σε θώκους... Και επειδή η ανιδιοτέλεια συνιστά απαραίτητο αλλά όχι και ικανό χαρακτηριστικό του αριστερού ή για να το πούμε καλύτερα ιδιοτέλεια και αριστεροσύνη δεν συνυπάρχουν, μήπως καλούνται αυτοί οι ελάχιστοι να αναλογιστούν τί επιδοκιμάζει η παράταση της παρουσίας τους στον χώρο;;; Εκαναν λάθος τότε, που αποδοκίμαζαν και επιτιμούσαν τους πρώην συντρόφους τους ΔΗΜΑΡίτες, που από συμμέτοχοι των λαϊκών κινημάτων (με λίγη ξυνίλα βέβαια) έγιναν συγκαθήμενοι της εξουσίας;;; Μήπως μπορούν να μας αφηγηθούν τί προσφέρει η παρουσία τους;;; Είναι βέβαιο, πως αν επιθυμούν να απαντήσουν πολιτικά και όχι πολιτικάντικα, με διάθεση ειλικρίνειας και όχι εξωραϊσμού (εδώ δεν πρόκειται για εξωραϊσμό αλλά για το κρέας σε ψάρι) καλούνται να θυμηθούν τα επιχειρήματά τους εδώ και μόλις δύο χρόνια... Τόσο κοντά... Αυτοί μπορεί να αισθάνονται σήμερα ...ταλαντευόμενοι αλλά η αλήθεια είναι πως δεν βρίσκονται με τα δύο πόδια σε δύο βάρκες...Εχουν καθήσει αποκλειστικά στην μία. Εκείνη του σοσιαλφιλελευθερισμού. Του μέχρι και σήμερα καλύτερου σύμμαχου του συστήματος...
Με επιχειρήματα για το μη χείρον μας είχε φλομώσει η ΔΗΜΑΡ και ο κυρ Φώτης και τότε αυτοί οι ίδιοι (53 και Σια) γελούσαν πικρά και θυμωμένα... Η δική τους σημερινή παρουσία στην θέση των Φώτηδων, δεν καθαγιάζει τα τεκταινόμενα αλλά καταβαραθρώνει τους ίδιους... Λίγη αντικειμενικότητα με απλή αποστασιοποίηση και έντιμη (όχι διπρόσωπη) αυτοκριτική αρκούν τώρα τουλάχιστον που τα πράγματα είναι τόσο πολωμένα...Το επιχείρημα ή και η ίδια η φυσική ανάγκη συμμετοχής δεν μπορεί να καταξιώσει την ψήφο εμπιστοσύνης στην πιο κραυγαλέα ασυνέπεια υποσχημμένων διακηρύξεων και βιούμενης πραγματικότητας, που έζησε ο τόπος και που δυστυχώς την χρεώνεται η αριστερά...
Σχόλια