Ο "αγώνας" του Τούρκου Προέδρου υπερ του "εκδημοκρατισμού" της γείτονος δεν έχει το προηγούμενό του. Γράφει σχετικά ο φίλτατος Νίκος Μητσιάλης.
Ο από μηχανής “Αλλάχ…”
Βοήθησε τελικά το Σουλτάνο αφού οι στρατοκράτες με την κραυγαλέα αποτυχία του πραξικοπήματος τους, έδωσαν την ευκαιρία στον Ταγίπ να πραγματοποίηση το δικό του πραξικόπημα παγιώνοντας τη δικτατορία του ! «Καθαρίζει την Τουρκία από το καρκίνωμα…» ο Ερτογκάν, απολύοντας αμέτρητες χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους και ένστολους όλων των βαθμίδων! Φυλακίζοντας, βασανίζοντας και ίσως αύριο και τουφεκίζοντας αντιπάλους… Υπάρχουν διάφορες εκδοχές που προσπαθούν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα και τα ευτράπελα της αποτυχίας του εγχειρήματος της ανατροπής του καθεστώτος Ερτογκάν από τους στρατοκράτες, σε μια χώρα που κατ’ επανάληψη έχει πάρει Νόμπελ επιτυχίας στρατιωτικών πραξικοπημάτων… Και βέβαια όλες ανεξαιρέτως οι εκδοχές έχουν λογικοφανείς αφετηρίες , μακριά όμως από μια πειστική απάντηση για το τι ακριβώς συνέβη τη μοιραία εκείνη βραδιά… Αυτά όμως αποτελούν παρελθόν έστω και πρόσφατο. Ενδιαφέρον τώρα παρουσιάζουν τα μελλούμενα, όπως ο δρόμος που θα ακολουθήσει η πολυεθνική Τουρκία του Ερτογκάν, με τα πολλά ανοιχτά εσωτερικά και εξωτερικά μέτωπα , με κυρίαρχο πάντα το κουρδικό και σήμερα με ένα στρατό που ξεγυμνωμένος δέρνετε στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας. Με υψηλόβαθμους επιτελικούς αξιωματικούς σιδηροδέσμιους με εμφανή σημάδια κακοποίησης. Έναν στρατό μέχρι χθες αδιαφιλονίκητο σύμβολο ισχύος και σήμερα ταπεινωμένο… Παράλληλα το κατ’ εξοχή σοβαρότατο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει άμεσα το καθεστώς Ερτογκάν, είναι οι ταραγμένες σχέσεις του με την Ουάσιγκτον. Σχέσεις οι οποίες δεν χαρακτηρίζονταν από συνεχή νηνεμία και κατά το παρελθόν, το αντίθετο μάλιστα. Θα πρέπει να θυμηθούμε την άρνηση της Άγκυρας στη διέλευση αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων από το τουρκικό έδαφος το 2003 στην εισβολή του Ιράκ. Το επεισόδιο της σύλληψης των τούρκων κομάντος από αμερικανούς στο Βόρειο Ιράκ και τη ιδιαίτερη «περιποίηση» τους…Την περίπτωση της αιματηρής κατάληψης του τουρκικού πλοίου αλληλεγγύης «Μαβί Μαρμαρά» από ισραηλινούς κομάντος, γεγονός που τάραξε τις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ-ΗΠΑ. Και η πρόσφατη φωτογράφιση ανδρών των αμερικανικών δυνάμεων με κουρδικές στολές του PYG της Συρίας και του ΡΚΚ, με δημοσίευση τους σε δυτικά πρακτορεία ειδήσεων! Γεγονός που εκτίναξε την οργή του Σουλτάνου στα ύψη… Έτσι όταν ο Ερτογκάν ενοχοποιεί τον Γκιουλέν για την οργάνωση του πραξικοπήματος, στην πραγματικότητα κατηγορεί καλυμμένα την Ουάσιγκτον ότι το ενεργοποίησε μέσα από Νατοϊκά κανάλια... Απαιτεί επιτακτικά την έκδοση του ιμάμη Γκιουλέν , του εγκατεστημένου στην Πενσιλβάνια των ΗΠΑ, γνωρίζοντας ότι αυτή η απαίτηση δεν θα γίνει αποδεκτή από τις αμερικανικές αρχές. Η ενοχή των ΗΠΑ θα αιωρείται πάντα, «δικαιολογώντας» τις όποιες μελλοντικές αποφάσεις του Ερτογκάν σχετικά με την εξωτερική του πολιτική… Το έστω σύντομο μπλακ-άουτ στη Νατοϊκή βάση του Ιντσιρλίκ είναι μια επιβεβαίωση των παραπάνω και ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση, ότι εκεί ήταν ο πυρήνας της εξέγερσης… Όμως το Ιντσιρλίκ δεν είναι μια οποιαδήποτε βάση, από εκεί ξεκινάνε οι βομβαρδισμοί της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ κατά των τζιχαντιστών στη Συρία και στο Ιράκ. Παράλληλα η σύλληψη του διοικητή της Δεύτερης Στρατιάς που οι επιχειρησιακές αρμοδιότητες του στα σύνορα Συρίας, Ιράκ προϋποθέτουν τον καθημερινό επιχειρησιακό συντονισμό του με τη Στρατιωτική Ιεραρχία των ΗΠΑ, δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο τις σχέσεις Ερτογκάν-Ουάσιγκτον. Ό,τι σημαίνουν όλα αυτά για την περαιτέρω πορεία του Ερτογκανικού καθεστώτος θα το δείξει ασφαλώς ο χρόνος , μετά και το ταξίδι του Ταγίπ στη Ρωσία του Πούτιν, ο οποίος κατά μια εκδοχή τον προειδοποίησε για το αποτυχόν πραξικόπημα… Όμως αυτή η αιματηρή μάχη προκειμένου η εξουσία να περάσει από το Σουλτάνο Ερτογκάν στους χασάπηδες στρατοκράτες, δεν έχει σχέση με τα πραγματικά συμφέροντα του Λαού της Τουρκίας. Ένας Λαός που πλημμύριζε τις πλατείες , με πρώτη τη πλατεία Ταξίμ, αντιμετωπίζοντας ένοπλους ένστολους και ελεύθερους σκοπευτές, απαιτώντας τέλος στις δολοφονίες κούρδων αμάχων, απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων, δημοκρατικά δικαιώματα και όχι θεοκρατικά πισωγυρίσματα… Ασφαλώς και δεν θα διαδήλωνε στους δρόμους και στις πλατείες για μια Τουρκία της μπούρκας ή του ανώτατου επαναστατικού στρατιωτικού συμβουλίου των πραξικοπηματιών… Αυτό το σημαντικό κομμάτι του προοδευτικού δημοκρατικού , αριστερού τουρκικού Λαού δεν κραύγαζε το ξημέρωμα του Σαββάτου 16/7, υπέρ του Σουλτάνου Ερτογκάν, ούτε δάκρυζε για την αποτυχία των στρατοκρατών… Ας μην μπερδεύουν λοιπόν κάποιοι, αυτό το Λαό , με την οχλοβοή των καλεσμένων για βοήθεια του Σουλτάνου, από τους μιναρέδες των Ιμάμηδων…
Σχόλια