Η συζήτηση για την κατωχύρωση του δημόσιου χαρακτήρα των κοινωνικών αγαθών μπροστά στην συνταγματική αναθεώρηση στην Ελλάδα του 2016 μοιάζει με ανέκδοτο ...σουρρεαλιστικού χαρακτήρα.... Σχετικό με το θέμα το άρθρο του Γιώργου Σταματόπουλου στην Εφημερίδα των Συντακτών απόπου και αντιγράφουμε.
Ο Τσίπρας, οι προτάσεις κι ο Περικλής
Ανθυπομειδιά κανείς (πικρά, όχι πικρόχολα) διαβάζοντας ότι επιθυμία του Ελληνα πρωθυπουργού είναι να συμπεριλάβει στις προτάσεις για την αναθεώρηση του Συντάγματος την κατοχύρωση του κοινωνικού χαρακτήρα των δημόσιων αγαθών ή, ακόμη, την ενίσχυση του ρόλου της Βουλής απέναντι στην κεντρική εξουσία.
Μάλιστα. Την ίδια ώρα: η συγκατανευσιφάγος αριστερή κυβέρνηση έχει ξεπουλήσει (πραγματικά μπιρ παρά) λιμάνια, αεροδρόμια, τρένα, κάθε φιλέτο της δημόσιας περιουσίας. Από τη μια· από την άλλη ούτε παράγραφος νόμου δεν γίνεται αποδεκτή εάν δεν δώσουν την έγκρισή τους οι δανειστές.
Πλήρης βιασμός και αντιστροφή της πραγματικότητας! Το εντυπωσιακό δεν είναι αυτό, όχι· κάθε πολιτικός μπορεί να ξεφουρνίζει τα ψεύδη του ή τις αναλήθειές του -εκείνο που σχεδόν συγκλονίζει είναι ότι καταφέρνει και πείθει το πόπολο ότι οι προθέσεις του είναι αγνές, ότι διακατέχεται από το πάθος για εξυγίανση του πολιτικού συστήματος και για κοινωνική μέριμνα, τάχα.
Θα τολμήσω (επειδή πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος της γελοιοποίησης) να παραθέσω ένα απόσπασμα από τον Περικλή του Πλούταρχου (8,5): Αρχιδάμου δε του Λακεδαιμονίων βασιλέως πυνθανομένου πότερον αυτός ή Περικλής παλαίει βέλτιον, «όταν», είπεν, «εγώ καταβάλλω παλαίων, εκείνος αντιλέγων ως ου πέπτωκε, νικά και μεταπείθει τους ορώντας».
Εχει ενδιαφέρον. «Οταν λοιπόν ρωτήθηκε κάποτε ο βασιλιάς των Σπαρτιατών Αρχίδαμος ποιος τάχα είναι ο καλύτερος παλαιστής, ο ίδιος ή ο Περικλής, έτσι απάντησε: Ακόμη κι όταν τον βάζω κάτω, εκείνος το αρνείται και λέει ότι δεν έπεσε (και όχι μόνο αυτό)· πείθει, τελικά, ακόμη κι αυτούς που ήσαν παρόντες και τον είδαν να πέφτει!»
Αρχίζω ν' αναρωτιέμαι αν είναι τόσο καλά δασκαλεμένος ή πληροφορημένος ο κ. Τσίπρας και αντιστρέφει έτσι άνετα την αλήθεια χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, αφού ξέρει (;) ότι έτσι λειτουργεί το πολιτικό θέατρο, ότι δηλαδή και να αντιδράσει κάποιος το μόνο που θα καταφέρει είναι, πρώτον, να κατηγορηθεί ως δεξιός και, δεύτερον, να λοιδορηθεί (τουλάχιστον). Πάντως ακόμη ομιλεί και πράττει σαν να μην έχει συμβεί τίποτα (!), σαν να είναι ακόμη στην αντιπολίτευση και να ρητορεύει.
Φαίνεται ακατανόητο αλλά δεν είναι· είναι η ελληνική πραγματικότητα της πολιτικής (αυτής) της Αριστεράς κατά τον εικοστό πρώτο αιώνα, παρακαλώ. Και ποια δημόσια αγαθά έχουν απομείνει στην ελληνική επικράτεια;
Ο ήλιος, ο αέρας και ο Παρθενώνας... -και τα νησιά και τα βουνά δεν τα βλέπω και πολύ στέρεα... Ας περάσουν τουλάχιστον οι προτάσεις για αλλαγή στον νόμο περί ευθύνης υπουργών (που υποτίθεται θα περιορίσει τα προνόμιά τους και θα αναγκάζονται να λογοδοτούν όποτε προκύψει) και ας πάψει (αναμορφωθεί, έστω) το καθεστώς χρηματοδότησης των κομμάτων· και τα δημοψηφίσματα αποδεκτά.
Ε, και όταν βγούμε από τα μνημόνια θα επανέλθει η ομαλότητα στη χώρα (την οικονομία της, τον πολιτισμό της, το δίκαιο και την ηθική της). Δεν κατάλαβα καλά τι θα γίνει με τις σχέσεις Εκκλησίας - κράτους (κάτι για λεπτές ισορροπίες μόνο έγινε λόγος).
ΥΓ. Αντλησα το χωρίο του Πλούταρχου από το βιβλίο Αγών Ομήρου του Φρ. Νίτσε, εκδ. Gutenberg (πρόλογος-μετάφραση-σχόλια Βαγγέλης Δουβαλέρης, φιλολογική επιμέλεια-σχόλια Ηρκος Ρ. Αποστολίδης). Ευχαριστώ θερμά για τα βιβλία-δώρα τους.
Σχόλια