Για τον νέο πλανητάρχη...

...Για τις δυνάμεις, που τον έσπρωξαν ως τον Λευκό Οίκο, για τους τεθλιμμένους νεοφιλελεύθερους γράφει ο φίλτατος Νίκος Μητσιάλης.

Θερίζουν αυτό που έσπειραν…

Πολλοί μίλησαν για «καταστροφή» και άλλοι για «τραγωδία». Αποκαλυπτικός ο τίτλος του πρωτοσέλιδου της  γαλλικής Le Monde: «Η νίκη της οργής» που κάνει λόγο για μια νίκη που «θα ενδυναμώσει τα κινήματα και τους λαϊκιστές ηγέτες σε όλον τον κόσμο…» Χαρακτηριστικό και το άρθρο της La Stampa με το τίτλο «Τραμπ, ένας τυφώνας οργής και δυσαρέσκειας», που εκτιμά ότι: «Ο υπόλοιπος κόσμος θα πρέπει να ξανασκεφτεί τι συνέβη αυτή την αμερικάνικη νύχτα: Ο λαός της εξέγερσης χτυπά τις πόρτες μας…». Στην ίδια περίπου γραμμή και η τοποθέτηση της δεξιάς γαλλικής Le Figaro που βλέπει στην «αμερικανική οργή» που έφερε τον Τραμπ στην εξουσία «τη μεγάλη εξαδέλφη των ευρωπαϊκών εξεγέρσεων. Αυτή η νέα πραγματικότητα δεν θα διαλυθεί όπως ο σκοτεινιασμένος ουρανός το βράδυ μιας μάχης. Ούτε στη μια όχθη του Ατλαντικού, ούτε στην άλλη…»

Έχουν σημασία οι αποκαλυπτικοί τίτλοι των πρωτοσέλιδων ειδικά της πρώτης μέρας, αυτοί που «ζωγραφίζουν» έντονα τη ψυχρολουσία σημαντικής μερίδας του συστήματος που στάθηκε απέναντι στην υποψηφιότητα του δικού τους ανθρώπου…  Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα είναι η δεύτερη πανωλεθρία του μηντιακού και δημοσκοπικού μηχανισμού που οργίασε και στην υπόθεση του Βρετανικού δημοψηφίσματος! Σε καμιά περίπτωση δεν βγάζει χαρά η νίκη του ακροδεξιού Τραμπ. Αλλά η ήττα των λόμπι που στήριξαν την επικίνδυνη Χίλαρι, δημιουργεί μια κάποια ικανοποίηση! Όμως και αυτή είναι στιγμιαία , αφού η Γουώλ Στρητ όχι μόνο δεν «βυθίστηκε» αλλά ξεπέρασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ ανόδου την επόμενη μέρα της νίκης του Τραμπ. Είναι μια άνοδος που δείχνει πόσο χρήσιμος προοπτικά θα τους είναι και ο…αντισυστημικός Τραμπ!

Και βέβαια, παραμένει το ερώτημα αν μπορούσε να κλείσει ο δρόμος στον Τραμπ; Ασφαλώς και υπήρχε τρόπος και ήταν εκείνος που εκφράστηκε από δώδεκα εκατομμύρια ψηφοφόρους του γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς στις προκριματικές εκλογές των δημοκρατικών. Μια πρωτόγνωρη για τα αμερικανικά δεδομένα κινητοποίηση που κατόρθωσε να ενεργοποιήσει αμερικανούς πολίτες όλων των κοινωνικών στρωμάτων και φυλών! Με μια προωθημένη για τα αμερικανικά δεδομένα προοδευτική πολιτική θεματολογία. Εκατομμύρια μικρών σε ύψος χρηματικών προσφορών, υπερκάλυψαν τις οικονομικές ανάγκες της προεκλογικής καμπάνιας αυτού του κινήματος! Μια προσπάθεια που εμποδίστηκε όμως με βρώμικα σχέδια στις εσωκομματικές διαδικασίες και με την καθοριστική συνέργεια των επί παραγγελία δημοσκοπήσεων υπέρ της χολερικής Χίλαρι…Το λόμπι των δημοκρατικών δεν ήθελε Σάντερς ακόμα και κάτω από την απειλή να εκλεγεί ο Τράμπ. Δυστυχώς το επόμενο βήμα του Μπέρνι Σάντερς κατευθύνθηκε στο συστημικό «λιγότερο κακό». Είναι σίγουρο πως ανάμεσα σ’ εκείνους που βγαίνουν σήμερα στους δρόμους εναντίον του Τραμπ, αλλά όχι και υπέρ της Χίλαρι, βρίσκεται και η πλειοψηφία εκείνων που αγωνίζονταν για ένα Σάντερς αντίπαλο του ακροδεξιού Τραμπ, αυτού που τελικά προτίμησε το βαθύ κράτος της Ουάσιγκτον να έχουν σήμερα για πρόεδρο οι ΗΠΑ… 
Στην άλλη πλευρά 13,3 εκατομμύρια οπαδοί στήριξαν τον Τραμπ στις προκριματικές εκλογές που στη συνέχεια αποτέλεσαν και τη «δύναμη κρούσης» του προεκλογικού του αγώνα! Εκτιμώντας ότι με τον  λαϊκιστή, ακροδεξιό θα εκδικηθούν τις πολιτικές ελίτ που φρόντισαν τους φίλους τους να «αναρρώσουν» οικονομικά και στα γρήγορα μετά την κρίση του 2008! Ενώ αυτούς τους πούλησαν «παγκοσμιοποιημένα» νεκρώνοντας βιομηχανικές περιοχές την ίδια ώρα που διευθύνοντες γιάπηδες αμείβονται 300 φορές πάνω από την πραγματική αξία της δουλειάς τους, ενώ το 52%  όλων των νέων εσόδων πηγαίνει στην ελίτ του 1%! Πίστεψαν στο δημαγωγό ακροδεξιό ότι θα αποκαταστήσει δικαιοσύνη, «ανασταίνοντας» το αμερικάνικο όνειρο του μέσου αστού! Η «μαυρίλα» απλώνεται πλέον και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού με αποκορύφωμα σήμερα την εκλογή του Τραμπ και αύριο ίσως της Λεπέν και όχι μόνο. Εξέλιξη που φανερώνει ότι το πολιτικό κενό από την «καμένη γη» που αφήνει πίσω του ο ακραίος φιλελευθερισμός, θα καλύπτεται δημαγωγικά από την φασίζουσα δεξιά. Χωρίς σε καμιά περίπτωση σημαντικό κομμάτι αυτών των ψηφοφόρων να είναι συνειδητοί ακροδεξιοί. Και αυτό θα συμβαίνει όσο θα παραμένει ανίκανη η αριστερά να καλύψει κινηματικά αυτό το κενό. Στη δική μας μάλιστα περίπτωση μετά την Λαϊκή ήττα από την εξαπάτηση της «αριστερής» κυβέρνησης, η κατάσταση να είναι ακόμα πιο δύσκολη…