Οι συντελεστές της παγκόσμιας κρίσης, δηλαδή οι καπιταλιστές, μαζί με τα χειραγωγημένα ΜΜΕ επιχειρούν και συντηρούν μία εκστρατεία σύγχυσης και αποαιτιολόγησης για τα βάσσανα των λαών, δηλαδή, φτώχια, πείνα, ανεργία, κοινωνική περιθοριοποίηση, τοπικοί παγκοσμιοποιημένοι πόλεμοι... Βρήκαμε, λοιπόν, ενδιαφέρον το άρθρο του Χρήστου Λάσκου στην "Εφημερίδα των Συντακτών", που αναπαράγουμε.
Νεοφιλελεύθερη «αξιοκρατία»
Είναι προφανές και στους πιο αισιόδοξους πια πως τα πράγματα πάνε άσχημα. Και, κατά πάσα πιθανότητα, θα πάνε ακόμη πιο άσχημα στο άμεσο μέλλον.
Μέσα σε μια συνθήκη παρατεταμένης συστημικής κρίσης, τα τέρατα πολλαπλασιάζονται με φρενήρεις ρυθμούς.
Κι όσο κι αν ο καθωσπρέπει Τύπος προσπαθεί να μας πείσει πως τα τέρατα είναι… λαϊκιστικά, δεν υπάρχει αμφιβολία, για όποιον έχει μάτια να δει, πως αυτό που συμβαίνει είναι η επιστροφή του απωθημένου, για ένα σύστημα που έχει την καταστροφή στον γενετικό του κώδικα.
Ολα τα ακροδεξιά νούμερα, προεξάρχοντος του Τραμπ, που κερδίζουν ή απειλούν να κερδίσουν, τη μια μετά την άλλη, τις μητροπόλεις της καπιταλιστικής Δύσης δεν είναι παρά σαρξ εκ της σαρκός μιας νεοφιλελεύθερης ελίτ, η οποία, όπως δήλωσε εναργέστατα ο Γουόρεν Μπάφετ, δίνει νικηφόρα εδώ και καιρό την «ταξική της πάλη».
«Είναι η τάξη μου που κερδίζει», λέει. Κι όσο κι αν «προβληματίζεται» με τα… προβλήματα του λαού, μαζί με τους υπόλοιπους του Νταβός, που ως γνωστόν ανησυχούν ιδιαίτερα για τις κοινωνικές ανισότητες (!), ένας τόνος περηφάνιας δεν λείπει από τη δήλωσή του.
Ο Μπάφετ ανήκει στους «προοδευτικούς» νεοφιλελεύθερους.
Οπως ο Μπλερ, οι Κλίντον και οι Ευρωπαίοι Σοσιαλδημοκράτες των τελευταίων δεκαετιών.
Μάλλον, λοιπόν, θα μοιράζεται την απέχθεια του ομοϊδεάτη του Τζορτζ Σόρος για τον Τραμπ και τη διεθνή παρέα του.
Θα στρατεύεται κι αυτός μαζί με τους θεμελιωτές της παγκοσμιοποίησης ενάντια σε αυτούς που τη θέτουν σε αμφισβήτηση με λόγια και με πράξεις.
Ολοι αυτοί οι «προοδευτικοί» νεοφιλελεύθεροι, ωστόσο, δεν μπορούν να αμφισβητήσουν πως ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα επιτυχίας με τους ίδιους τους δικούς τους όρους.
Ανθρωπος της εποχής του, χαρακτηριστικό δείγμα δημιουργικού εγωιστή, τον οποίο η «αγορά» επιβράβευσε εξακολουθητικά για τις ρηξικέλευθες ιδέες του (sic) από το real estate μέχρι την trash TV, είναι το όνειρο κάθε νεοφιλελεύθερης μαμάς για τον γιο της.
Ο Τραμπ είναι αποτέλεσμα καλής λειτουργίας των μηχανισμών της νεοφιλελεύθερης «αξιοκρατίας».
Αποτέλεσμα εμβριθούς αξιολόγησης με κριτήρια ασφαλή και βέβαια για όσους θεωρούν την -αυτορυθμιζόμενη εξάλλου- αγορά ως τον κατεξοχήν μηχανισμό τιμολόγησης προϊόντων, υπηρεσιών και ανθρώπων.
Από αυτήν την άποψη -και όχι μόνο- θα έπρεπε να είναι αξιαγάπητο πρόσωπο και για τη δική μας Δεξιά, τους ποταμίσιους και τους κεντροαριστερούς εκσυγχρονιστές.
Ολοι όσοι λατρεύουν την αξιοκρατία, την αξιολόγηση και την αριστεία δεν μπορεί παρά να τον έχουν ως πρότυπο.
Ο σεξισμός, ο μισογυνισμός, η ρατσιστική του μισαλλοδοξία δεν είναι παρά δευτερεύουσες ποιότητες ενός ανθρώπου που τα «κατάφερε» βάσει όλων των παραδεκτών προδιαγραφών. Κι αυτό μετράει πάνω από όλα.
Οι «αξίες» παραείναι αφηρημένα πράγματα. Κι ελαστικά.
Οι δικοί μας δεξιοί, ακροκεντρώοι και, εν γένει, κεντροαριστεροί δεν μπορούν να αποφύγουν την αλήθεια πως στη βάση της άποψής τους για την αγοραία αξιοκρατία -ακόμη και η εκπαίδευση, ως γνωστόν, απαιτείται «να συνδεθεί με την αγορά»- βρίσκεται η ανελέητη θατσερική απόφανση πως είναι οι ίδιοι οι φτωχοί που ευθύνονται για τη φτώχεια τους, είναι η τεμπελιά που εξηγεί τη μοίρα του ανέργου.
Οχι μόνο συγχρονικά, αλλά στο διηνεκές της ζωής του: ας φρόντιζε να αποκτήσει τα εφόδια που ζητάει η αγορά εργασίας.
Δεδομένων αυτών, ο Τραμπ, να το ξαναπώ, είναι ο ήρωάς τους, ο θρύλος της παράδοσής τους.
Μέχρι πλανητάρχης έγινε κόντρα σε θεούς και δαίμονες. Με την αξία του, τον άξιο πλούτο του, τα άξια trash media του.
Και με τις άξιες, εξίσου, δευτερεύουσες ποιότητες, τον ρατσισμό και τον σεξισμό του, οι οποίες στην πολιτική αγορά αξιολογήθηκαν μάλλον ιδιαίτερα θετικά.
Υπάρχει, όμως, καλύτερος αξιολογικός μηχανισμός από την αγορά;
Αν όλα τιμολογούνται, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως τα παραπάνω «αγαθά» έπιασαν πολύ καλή τιμή.
Ο Χορκχάιμερ, λίγο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Αουσβιτς, διατύπωσε τη θέση πως «όποιος αποφεύγει να μιλήσει για τον καπιταλισμό δεν θα πρέπει να μιλάει και για τον ναζισμό».
Αραγε, τι δικαιούνται όποιοι, με όλη τους την ψυχή, για πολλά χρόνια, δεν έκαναν άλλο από το να προωθούν τον πιο άγριο νεοφιλελευθερισμό και τις «αξίες» του;
Σίγουρα, πάντως, είναι οι τελευταίοι που μπορούν να μιλούν για τον Τραμπ, τη Λεπέν, τον Βίλντερς ή την Πέτρι.
Ή να επικαλούνται τον κίνδυνο που αποτελούν, προκειμένου να ξαναστέρξουμε σε ενίσχυσή τους.
Αυτοί ήταν που έστρωσαν τον δρόμο για τα τέρατα.
Το «εθνικό μας δυστύχημα» είναι πως μια καταρχήν αριστερή κυβέρνηση έστρωσε, μέσα από «εξαναγκασμούς» κι επιλογές, τον δρόμο σε αυτούς, που μόλις χθες ήταν ολοκληρωτικά απαξιωμένοι και σήμερα φαντάζουν και πάλι για λύση!
Ανθρωποι που έχουν ως μόνο τους επάγγελμα το όνομά τους έρχονται ως οι ικανοί που θα μας σώσουν.
Τα τέρατα ήδη παρατάσσονται – μαζί τους και πίσω τους.
Η κοινωνική πλειοψηφία έχει λόγους ζωής και θανάτου να αντιδράσει.
Αυτά που διακυβεύονται είναι πολύ περισσότερα από την «ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας», την οποία θεωρεί ως το υπέρτατο αγαθό η κυβέρνησή μας.
Οσο περισσότερο αντιληπτό θα γίνεται αυτό τόσο θα αποδραματοποιούνται λέξεις και επιλογές που συνδέονται με μια πραγματική ρήξη.
Οι όροι για αυτό ήταν πολύ καλύτεροι πριν από δύο χρόνια.
Εστω και με χειρότερους σήμερα, νομίζω πως παραμένει ο πραγματικός μονόδρομος, «χωρίς καμιά άλλη εναλλακτική», η αληθινή ΤΙΝΑ.
Σχόλια