Τις τελευταίες μέρες και με αφορμή τα εγκαίνια του Μουσείου Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα δόθηκε σε όλους μας η ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε το χωροχρονικό μας στίγμα. Να ξαναβρεθούμε με συνειδησιακή και πολιτική ενάργεια στο περιβάλλον που μας ορίζει ή τουλάχιστον μας περιγράφει…
Δεν ήταν μόνον η οργισμένη αντίδραση της Χρυσής Αυγής για τον «φονιά» Μπελογιάννη. Στο κάτω της γραφής δεν μπορεί κανείς να περιμένει τίποτε περισσότερο από τους γνήσιους απόγονους του «ημέτεραι απώλειαι είς γερμανός αξιωματικός». Περισσότερο ενδιαφέρον έχει η «πεφωτισμένη» αντίδραση Νεο-δημοκρατών και άλλων «εθνικών», «κεντροδεξιών» δυνάμεων, που ρίχνουν άπλετο φως στα βαθύτερα της πολιτικής υπόστασης της συντηρητικής παράταξης στο τόπο μας… Μιας χώρας , που βαδίζει προς τα διακοσιοστά γενέθλια της σύγχρονης κρατικής της υπόστασης συνεχίζοντας να τραβάει το νήμα της πολύπλευρης (οικονομικής, πολιτικής, πολιτισμικής) εξάρτησής της από την Εσπερία… Ο φραγκολεβαντινισμός των κυρίαρχων τάξεων χάνεται στα τρίσβαθα της ιστορίας (από τις τελευταίες ώρες του Βυζάντιου) και πιστοποιεί το ιστορικό του ρόλο από τις πρώτες ώρες της επανάστασης με κορύφωση της κυριαρχίας του την δολοφονία του Καποδίστρια. Οι όποιες διενέξεις στο εσωτερικό των κυρίαρχων ήταν κατά αυστηρό κανόνα σύγκρουση επιλογής αφεντάδων. Δεν ήταν οι κυρίαρχοι αυτοί που ανέλαβαν το έργο της προστασίας της ανεξαρτησίας και της εθνικής αξιοπρέπειας του τόπου. Όταν ο λαός έγραφε με το αίμα το ΟΧΙ, αυτοί περιορίστηκαν σε … «ρεαλιστικές» προσαρμογές προς τον καταχτητή και αργότερα υποδέχθηκαν τον Βαν Φλήντ με το εθνοπατριωτικό: «Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός Σου». Οι φωτεινές και ασφαλώς αξιεκτίμητες εξαιρέσεις δεν ανατρέπουν τον αυστηρό αυτόν κανόνα στη χώρα, που η ταξική της διάρθρωση και δυναμική υπάκουσε αυστηρά σε ξένα κελεύσματα και αδίστακτες παρεμβάσεις.
Εξήντα χρόνια, λοιπόν, μετά την δολοφονία Μπελογιάννη, ερήμην, μάλιστα του τότε πρωθυπουργού και της ανώτατης πολιτικής ηγεσίας του Ελληνικού κράτους, οι… φέροντες το στίγμα έχουν αναθαρρήσει… Μετά από κάποιους δημοκρατικόμορφους ακισμούς στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, χρησιμοποιούν τον πανδαμάτορα χρόνο για να επανέλθουν και τυπικά εκεί όπου ετάχθησαν: στην πιο ακραία μορφή άγριου αντικομμουνισμού. Το λούστρο ανεκτικότητας και συγκατάβασης έπαψε να είναι χρήσιμο και αναγκαίο στο σημερινό πολιτικό σκηνικό. Με οδηγό την άγρια παραχαραγμένη «ιστορική αλήθεια», που κατασκευάστηκε στα χρόνια της ολικής ηθικοπολιτικής ανατροπής και του πιο χυδαίου ανταγωνισμού σε δουλοφροσύνη, εμφανίζονται πολιτικά «τσαμπουκάδες» και «οργισμένοι» για το δίκιο τους, που δήθεν αμφισβητείται… Με την βοήθεια ενός άριστα οργανωμένου σκηνικού από τα ΜΜΕ επιδιώκουν να αποκαταστήσουν την «αλήθεια» όπως την είχαν στήσει στα μέτρα τους… Πλάϊ τους και ένα τσούρμο «αντικειμενικοί» εκσυγχρονιστές, που μπερδεύονται μέσα στους δαιδαλώδεις ακροβατισμούς με κατά κανόνα δίχτυ ασφαλείας προς τα δεξιά…
Σύμμαχος τους και η δική μας αβελτηρία στην ανάδειξη της ιστορίας του τόπου και του λαού… Η υπερχειλίζουσα βεβαιότητα για τα ιστορικά δεδομένα μας χαρακτηρίζει…
Σύμφωνοι, η ιστορία είναι δεδομένη και φυσικά μη προσπελάσιμη από τις απόπειρες αλλοίωσής της.. Καθόλου δεδομένη, όμως, δεν είναι η γνώση της και κατ’ επέκταση η πολιτική συνείδηση, που δημιουργεί… Εχουμε ανάγκη να .. "διδαχτούμε και να διδάξουμε", όπως τραγουδούσε ο Sergio Endrigo" σε μία πολιτική μπαλάντα στην 10ετία του 60 (imparando e insegnando). Χωρίς διδακτισμούς και στερεοτυπίες αλλά με δημιουργικότητα στην προσέγγιση και τις « αποκαλύψεις». Μεγάλη ανάγκη !!!
Σχόλια