…Η 19η Μαΐου ημέρα μνήμης της γενοκτονίας
των Ποντίων… Εκατοντάδες χιλιάδες ενός πανάρχαιου λαού ξεκληρίστηκαν ομαδικά
και ‘βιαστικά’ μαζί με τους Αρμένιους, του Ασσύριους, τους Χαλδαίους και
δεκάδες άλλες εθνικές μειονότητες, που κατοικούσαν στην Μικρά Ασία… Ψήγματα,
όλων αυτών παραμένουν ακόμη στις πατρογονικές γαίες…
Οι Δυτικοί ‘σύμμαχοι’ είχαν αποφασίσει να αναθέσουν σε
ένα ισχυρό κράτος τον ρόλο του χωροφύλακα των νεοανακαλυφθέντων πλούσιων κοιτασμάτων
πετρελαίων της Μοσούλης και γενικότερα του Ιράκ. Η Τουρκία έμοιαζε ιδανική αφού
διέθετε ένα ισχυρό και συνεχώς ανερχόμενο εθνικιστικό κίνημα, έναν αναδιοργανωμένο
στρατό και μία ισχυρή επιθυμία να αναλάβει δράση για να αποκαταστήσει την
εθνική της τιμή.
Ένα μειονέκτημα είχε! Το προαναφέραμε… Η πολυεθνικότητα
της Μικράς Ασίας ήταν βόμβα στα θεμέλια της ενότητας και άρα της ισχύος του
νέου εθνικού αστικού κράτους.
Γι’ αυτό οι Νεότουρκοι ανέλαβαν δράση εθνικών εκκαθαρίσεων
σε βαθμό ολικού αφανισμού… Η δράση αυτή γενικεύτηκε προς τα τέλη της δεκαετίας
του 1910 με την πλήρη ανοχή και υποστήριξη των Ιμπεριαλιστών της Δύσης, που ήδη
είχαν στέψει την Τουρκία του Κεμάλ θεματοφύλακα των ‘ιερών’ τους συμφερόντων
στην περιοχή…
Ουσιαστικά ήταν η εποχή των μεγάλων γεωπολιτικών
ανακατατάξεων που επέβαλε η εμφάνιση του μαύρου χρυσού στην περιοχή. Και,
φυσικά, αυτές τις μετατοπίσεις ‘επενδυτικού’ ενδιαφέροντος του κεφαλαίου τις πληρώνουν
συνήθως με πολύ δάκρυ, πόνο και αίμα οι λαοί.
Το αιματοβαμμένο ξήλωμα του Ποντιακού και γενικότερα του
μικρασιατικού Ελληνισμού σημαίνει το τέλος μιας παρουσίας στην περιοχή τριών
χιλιάδων χρόνων περίπου… Σημαίνει ταυτόχρονα το ξήλωμα από τις ρίζες του ενός συγκλονιστικού
πολιτισμού, που έχει αφήσει όσο κανένας άλλος το αποτύπωμά του στην διαδρομή της
ανθρωπότητας μέχρι σήμερα…
Οταν μιλάμε για Ελληνικό πολιτισμό ας μην ξεχνάμε πως γενέθλια
γη του υπήρξαν τα παράλια του Πόντου και της Μικρασιατικής Ακτής του Αιγαίου…
Εδώ ανθοβόλησαν και καρποφόρησαν οι επιστήμες, οι τέχνες και τα γράμματα και από εδώ μεταλαμπαδεύτηκαν
στην ηπειρωτική Ελλάδα, στην Νότια Ιταλία, την Νότια Γαλλία, την Ισπανία, την Βόρεια Αφρική, την βόρεια ακτή του Εύξεινου Πόντου και αλλού.
Ο Πόντος υπήρξε διαχρονικά τόπος ανάδειξης πολιτιστικών,
καλλιτεχνικών, και φιλοσοφικών ρευμάτων… Ακόμη και στα περίεργα μεσαιωνικά χρόνια
του Βυζαντίου εδώ οι τέχνες και τα γράμματα έβρισκαν γόνιμο έδαφος… Εδώ οι
νεωτερισμοί φούντωναν, οι ενσωματώσεις διαφορετικών προβληματισμών και νοημάτων
έξασφάλιζαν φιλόξενη στέγη…
Το αίτημα για αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων
είναι αυτονόητο για την λογική και το ήθος, που ξέρει, πως
ουδείς αλάθητος, πως όλοι μπορεί να περιπέσουμε από την κατάσταση του ανθρώπου,
στην φάση του ανθρωποειδούς… Το μαρτυρούν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι… Το
επιβεβαιώνει το σήμερα…
Η αποδοχή, λοιπόν και η συγγνώμη θα ήταν μήνυμα ελπίδας
για την προαγωγή και την απελευθέρωση μας από τα δεσμά της προϊστορίας μας… Απέχουμε πολύ… Η υπέρβαση της ταξικότητας ως κυριότατης πηγής των ανθρώπινης
βαρβαρότητας είναι μέγα ζητούμενο…
Πρέπει να
θυμόμαστε… Χωρίς εμπάθειες, μίση και εθνικιστικές προκαταλήψεις… Ο
αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω.
Σκύβουμε το κεφάλι παίρνοντας ένα κόκκο από τον πόνο
του Ποντιακού Ελληνισμού…
Η σημερινή ημέρα μνήμης ανήκει στο κομμάτι εκείνο της
ανθρωπότητας, που έχει την ευαισθησία να ντρέπεται, την δυνατότητα να ζητάει
συγγνώμη και την ικανότητα να συγχωρεί.
Ας κλείσουμε με ποντιακό μιρολόι από τον Αλέξη
Παρχαρίδη…
Σχόλια