Η μετεμφυλιακή Ελλάδα έχει κατακτήσει παγκόσμια ρεκόρ τερατουργίας… Καμία άλλη χώρα στον κόσμο δεν διαθέτει τον μισό της πληθυσμό στην περιοχή της πρωτεύουσάς της. Μεγαλύτερες πόλεις, πολύ μεγαλύτερες υπάρχουν στον πλανήτη, που ούτως ή άλλως οδηγείται με εκθετικούς ρυθμούς σε μαζική αστικοποίηση. Τέτοια, όμως πληθυσμιακή αναλογία πρωτεύουσας/συνολικής χώρας ΔΕΝ υπάρχει πουθενά… Προϊόν αυτής του ανεπανάληπτου υδροκεφαλισμού είναι και η υποχρεωτική συγκριτική στασιμότητα περιφερειακών πόλεων -Πάτρα, Ηράκλειο, Λάρισα, Βόλος, Καβάλα, Γιάννενα, Καλαμάτα κ.λ.π.-. Μόλις στα πολύ πρόσφατα χρόνια, σημειώνεται μία αύξηση του ενεργού πληθυσμού αυτών των πόλεων και, δυστυχώς, πάλι με μία δευτερεύουσα τερατουργία, δηλαδή την ουσιαστική ερημοποίηση της Ελληνικής υπαίθρου… Το έχουμε ξαναγράψει, ότι τα 8.5 δέκατα του Ελληνικού πληθυσμού κατοικούν στις όχθες της ΠΑΘΕ… Αυτό είναι το νομοτελές αποτέλεσμα του Εθναρχικού προστάγματος προ 50ετίας: «χτίστε, χτίστε, χτίστε».
Η πλήρης απουσία εθνικού χωροταξικού σχεδιασμού επιβεβαιώνεται πανηγυρικά από τον μοντέλο ανάπτυξης των περιφερειακών αστικών «κέντρων». Ολοσχερής απουσία υποδομών σε βασικές κοινωνικές δραστηριότητες –πολεοδόμηση, αξιόπιστη αστική συγκοινωνία, μέσα σταθερής τροχιάς, διαχείριση αποβλήτων, πολιτιστική δραστηριότητα-.
Νεοπλουτίστικοι μιμητισμοί -γιγάντια εμπορικά κέντρα, πανάκριβα 4 Χ 4, κεντρικοί δρόμοι σε απόλυτο μποτιλιάρισμα, ασφυκτική δόμηση συγκροτημάτων πολυκατοικιών, αφανισμός του αστικού πρασίνου, απουσία μητροπολιτικών πάρκων και διαρκής απειλή των εναπομενόντων περιαστικών αλσών και δασών... Όλα τα πλεονεκτήματα των λογικών «μεγεθών», που εξασφαλίζουν οι περιφερειακές «μητροπόλεις» (επαφή με την φύση, εύκολες προσβάσεις, οικονομία χαμένου χρόνου, σωματοψυχική ισορροπία) απειλούνται δραστικά σε ένα κλίμα κοσμοπολιτισμού και «εκσυγχρονισμού». Κάτω από αυτούς τους όρους, ακόμη και θετικά βήματα, που έχουν πραγματοποιηθεί, όπως π.χ. η δημιουργία Περιφερειακών Πανεπιστημίων χάνονται μέσα στην απίστευτη όξυνση του ατομικισμού και στην υιοθέτηση «βιαιότερων» μορφών κοινωνικής παρουσίας, που εκφράζουν βαριά συμπλεγματικές συμπεριφορές.
Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα να καταδικάζουν πόλεις-πρότυπα από άποψη πληθυσμιακού μεγέθους, σε ποιότητα ζωής που πολύ θυμίζει υποβαθμισμένες περιοχές του Αττικού λεκανοπέδιου. Και στις δύο περιπτώσεις, ένα glamorous επίχρισμα επιχειρεί να καλύψει μιζέριες και καθυστερήσεις…
Γι’ αυτό ακριβώς, οι διακηρύξεις για αποκέντρωση και πράσινη ανάπτυξη δοκιμάζονται άμεσα. Η προώθηση π.χ. του τραμ σε πολλές πόλεις -πρακτικά σε ΟΛΕΣ όσες προαναφέραμε- είναι κριτήριο για τις επιλογές της νέας εξουσίας. Θα κοινωνικοποιηθούν οι μετακινήσεις με τεράστιο όφελος στην ποιότητα ζωής των κατοίκων ή θα συντηρείται ο εγωκεντρικός συμπλεγματισμός μέσω ανεξέλεγκτης αύξησης του στόλου των ΙΧ; Θα συνεχίσει να κακοποιείται συνειδητά η καθημερινότητά μας για να εξασφαλίζεται ο εξανδραποδισμός των πολιτών μέσα από πολυτελείς αυταπάτες ελευθερίας;
Η επισώρευση προβλημάτων είναι τόση και τέτοια, που ακόμη και απλές καθυστερήσεις θα μαρτυρούν διάθεση συντήρησης της υπάρχουσας κατάστασης. Και αυτή την συντήρηση δύσκολα θα κρύψει το ταλέντο σε νεολογίστικες θολούρες, που χαρακτηρίζει από το παρελθόν την παρούσα κυβερνητική παράταξη…
Η πλήρης απουσία εθνικού χωροταξικού σχεδιασμού επιβεβαιώνεται πανηγυρικά από τον μοντέλο ανάπτυξης των περιφερειακών αστικών «κέντρων». Ολοσχερής απουσία υποδομών σε βασικές κοινωνικές δραστηριότητες –πολεοδόμηση, αξιόπιστη αστική συγκοινωνία, μέσα σταθερής τροχιάς, διαχείριση αποβλήτων, πολιτιστική δραστηριότητα-.
Νεοπλουτίστικοι μιμητισμοί -γιγάντια εμπορικά κέντρα, πανάκριβα 4 Χ 4, κεντρικοί δρόμοι σε απόλυτο μποτιλιάρισμα, ασφυκτική δόμηση συγκροτημάτων πολυκατοικιών, αφανισμός του αστικού πρασίνου, απουσία μητροπολιτικών πάρκων και διαρκής απειλή των εναπομενόντων περιαστικών αλσών και δασών... Όλα τα πλεονεκτήματα των λογικών «μεγεθών», που εξασφαλίζουν οι περιφερειακές «μητροπόλεις» (επαφή με την φύση, εύκολες προσβάσεις, οικονομία χαμένου χρόνου, σωματοψυχική ισορροπία) απειλούνται δραστικά σε ένα κλίμα κοσμοπολιτισμού και «εκσυγχρονισμού». Κάτω από αυτούς τους όρους, ακόμη και θετικά βήματα, που έχουν πραγματοποιηθεί, όπως π.χ. η δημιουργία Περιφερειακών Πανεπιστημίων χάνονται μέσα στην απίστευτη όξυνση του ατομικισμού και στην υιοθέτηση «βιαιότερων» μορφών κοινωνικής παρουσίας, που εκφράζουν βαριά συμπλεγματικές συμπεριφορές.
Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα να καταδικάζουν πόλεις-πρότυπα από άποψη πληθυσμιακού μεγέθους, σε ποιότητα ζωής που πολύ θυμίζει υποβαθμισμένες περιοχές του Αττικού λεκανοπέδιου. Και στις δύο περιπτώσεις, ένα glamorous επίχρισμα επιχειρεί να καλύψει μιζέριες και καθυστερήσεις…
Γι’ αυτό ακριβώς, οι διακηρύξεις για αποκέντρωση και πράσινη ανάπτυξη δοκιμάζονται άμεσα. Η προώθηση π.χ. του τραμ σε πολλές πόλεις -πρακτικά σε ΟΛΕΣ όσες προαναφέραμε- είναι κριτήριο για τις επιλογές της νέας εξουσίας. Θα κοινωνικοποιηθούν οι μετακινήσεις με τεράστιο όφελος στην ποιότητα ζωής των κατοίκων ή θα συντηρείται ο εγωκεντρικός συμπλεγματισμός μέσω ανεξέλεγκτης αύξησης του στόλου των ΙΧ; Θα συνεχίσει να κακοποιείται συνειδητά η καθημερινότητά μας για να εξασφαλίζεται ο εξανδραποδισμός των πολιτών μέσα από πολυτελείς αυταπάτες ελευθερίας;
Η επισώρευση προβλημάτων είναι τόση και τέτοια, που ακόμη και απλές καθυστερήσεις θα μαρτυρούν διάθεση συντήρησης της υπάρχουσας κατάστασης. Και αυτή την συντήρηση δύσκολα θα κρύψει το ταλέντο σε νεολογίστικες θολούρες, που χαρακτηρίζει από το παρελθόν την παρούσα κυβερνητική παράταξη…
Σχόλια
Επείγει να βγάλουμε ένα νέο εθνάρχη ο οποίος να αποφανθεί «ΓΚΡΕΜΙΣΤΕ, ΓΚΡΕΜΙΣΤΕ, ΓΚΡΕΜΙΣΤΕ». Δεν είναι και πολύ απαισιόδοξη προοπτική, γιατί και το γκρέμισμα έχει τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά και φυσικά τις δυνατότητες για μίζες. Μέχρι τότε θα χτίζουνε.
1. ΚΑΜΙΑ απολύτως οικοδόμηση εκτός σχεδίου, άμεση κατάργηση όλων των εξαιρέσεων και παρεκκλίσεων.
2. ΑΜΕΣΗ κατεδάφιση όλων των αυθαίρετων οικοδομών, με έξοδα των ιδιοκτήτη και κατασκευαστή.
3. Οριοθέτηση της χρήσης γης.
4. Άμεση εφαρμογή του Δασολογίου.
5. Άμεση εφαρμογή του Κτηματολογίου