Μόλις είχα έλθει στην Αθήνα, πρωτάκι και απολάμβανα αυτά, που η επαρχία δεν μπορούσε να μου προσφέρει. Αυτά που δεν είχα γνωρίσει… Και ένα από αυτά ήταν οι μπουάτ στην πλάκα και τα ακούσματα του νέου κύματος… ‘ Συννεφούλα, συννεφούλα να γυρίσεις σου ζητώ ’ ή ‘ δυό - δυό πέρασαν - πέρασαν τα κορίτσια ’ ή ‘ στο ‘Βιετνάμ πυρπόλησαν το ρύζι, στην Σαϊγκόν δεν σούφτανε ο αέρας για να ζήσεις ’. Περίεργα ακούσματα για αυτιά συνηθισμένα στο ‘καθώς πρέπει’ Ελληνικό τραγούδι, με απελπισμένους έρωτες με άδοξο ή ήρεμο τέλος… Ακόμη και τα τραγούδια του Μίκη έφταναν ελάχιστα μέχρι τα αυτιά μας… Εδώ, λοιπόν, στο μισοσκότεινο περιβάλλον, το απλό και απέριττο νεανικές φιγούρες ήταν στραμμένες προς το κέντρο της αίθουσας, όπου ένα πιάνο συνόδευε τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Νιόνιο. Πιο πέρα, ο Γιώργος Ζωγράφος και η Πετρή Σαλπέα με τον Λίνο Κόκοτο… Και μετά η Πόπη Αστεριάδη, η Καίτη Χωματά, ο Γιάνης Αργύρης, ο Λάκης Παπάς. Αυτό το μουσικό σύμπαν συνόδευσε τις πρώτες ανατρεπτικές μας σκέψεις…...