Σοβαρότης μηδέν

Οι συγκοινωνιακές υποδομές μιας χώρας είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικές για την κοινωνικο-πολιτιστική της ωριμότητα αλλά και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του δεδομένου κοινωνικού της συστήματος... Η Ελλάδα, για παράδειγμα χώρα του "κομπραδόρικου" (μεταπρατικού) καπιταλισμού ήταν και παραμένει εξαρτημένη από τις επιλογές των εργολάβων (μεγάλοι οδικοί άξονες), των ΚΤΕΛ, των φερυ-μπωτ και των μεγάλων εταιρειών εισαγωγής Ι.Χ... Υπήρξε η φωτεινή εξαίρεση του αληθινού εκσυγχρονιστή Χαρίλαου Τρικούπη που είχε καταφέρει να φτάσει τη ...ψωροκώσταινα στις πρώτες γραμμές μεταξύ των Ευρωπαϊκών χωρών για την ανάπτυξη σιδηροδρομικών δικτύων... Ενάμισυ αιώνα αργότερα η Ελλάδα διαθέτει ...λίγο μικρότερο σιδηροδρομικό δίκτυο, το τράμ έχει ουσιαστικά εξαφανιστεί από όλες τις Ελληνικές πόλεις και η χρονική διάρκεια των λιγοστών λειτουργουσών σιδηροδρομικών συνδέσεων, μόνο στο άκουσμά της μας φτιάχνει το κέφι...Ταυτόχρονα εκατοντάδες οικοιστικά συγκροτήματα -μικρά και μεγάλα- αρχής γενόμενης από το μητροπολιτικό τερατούργημα της πρωτεύουσας βουλιάζουν στη καθημερινή κόλαση του κυκλφοριακού, που απορροφάει πολυετίες ενεργού ζωής από τους εργαζόμενους μόνο και μόνο για τις μεταφορές τους... Η ενεργός συγκοινωνιακή πολιτική στο τόπο κατά τα τελευταία 15 χρόνια στιγματίζεται από:
-την κατασκευή της γέφυρας Ρίου-Αντιρίου ΧΩΡΙΣ πρόβλεψη σιδηροδρομικής ζεύξης.

-την ματαίωση του Δυτικού Σιδηροδρομικού Αξονα και της Σιδηροδρομικής Εγνατίας.

-Την μετάθεση στις καλένδες του έργου σιδηροδρομικής σύνδεσης της Πάτρας με διπλή-σύγχρονη γραμμή.

-Την κοστοβόρο επισκευή του σιδηροδρομικού δικτύου της Πελοποννήσου, που εγκαταλείφθηκε μετά την καθυστερημένη ολοκλήρωσή του, ως ... ακατάλληλο και ασύμφορο...

-Το καθημερινό υποβιβασμό της ποιότητας του προαστιακού με συνεχείς αναβολές ή/και ματαιώσεις υπεσχημμένων συνδέσεων (Χαλκίαδα, Θήβα, Λαύριο, Ραφήνα κ.λ.π.).

-Τις 2 μεγάλες τελευταίες σιδηροδρομικές "μεταρρυθμίσεις" μία γαλάζια και μία πράσινη, που σακάτεψαν τα Ελληνικά τραίνα για ολόκληρες 10ετίες, αφού προηγουμένως τους είχαν ξεζουμίσει με τα ασυλλήπτου μεγέθους και έκτασης ρουσφέτια τους...

Μακρύς, ο πρόλογος... Πιθανότατα αναγκαίος για να μας πείσει, ότι η σύγκρουση "Αχαϊκής Συμπολιτείας" και "Ηλιδας" για το μέλλον των αεροιδρομίων Αράξου και Ανδραβίδας δεν είναι ... ανέκδοτο... Μάλιστα... Πληροφορούμαστε, από ηλεκτρονικά έντυπα των περιοχών, οτι οι "φανατικοί" των δύο περιοχών διεκδικούν για την πάρτη τους ο καθένας το "Αεροδρόμιο Δυτικής Ελλάδας"... και οι πιο ψύχραιμοι προτείνουν συμβιβαστικοί λύση... Να αναπτυχθούν και τα δύο αεροδρόμια...

Ευτυχώς, που τελικά ο όλος καυγάς δεν θα δικαιωθεί έτσι και αλλιώς, αφού μάλλον κανένα αεροδρόμιο δεν θα γίνει, υπό την παρούσα -και αρκετά μέλλουσα φοβούμαι- οικονομική συγκυρία... Πιθανότατα το γνωρίζετε αλλά αξίζει να υπενθυμίσουμε, ότι η απόσταση Αράξου-Ανδραβίδας είναι περίπου 40 χιλιόμετρα... Απόσταση, που ένα σύγχρονο τραίνο μέσης ταχύτητας θα εκάλυπτε σε λιγότερο από 15 λεπτά... Να υπενθυμίσουμε ακόμη, ότι ένα σύγχρονο τραίνο μέσης ταχύτητα θα χρειάζονταν περίπου μία ώρα για την διαδρομή Αθήνα-Πάτρα και Αθήνα-Τρίπολη, περίπου 1.5 ώρα για την διαδρομή Αθήνα-Καλαμάτα και λίγο λιγότερο από 1 ώρα για την διαδρομή Πάτρα-Καλαμάτα.

Μετά από αυτά τα στοιχία και ψύχραιμη θεώρηση του χάρτη της περιοχής, εμείς προτείνουμε ένα ακόμη αεροδρόμιο στα Φιλιατρά... Για αρχή και μετά βλέπουμε...