Η αγάπη για την εθνική ομάδα σε οποιοδήποτε άθλημα είναι απόλυτα φυσιολογική, θεμιτή και αρεστή… Ενας κανονικός πολίτης, είναι φυσιολογικό να αγαπάει τον τόπο, που γεννήθηκε, να τον δένουν δεσμοί κουλτούρας μνήμης και δράσης με αυτόν. Αυτός είναι ο άδολος πατριωτισμός, που μεταξύ των άλλων εγγυάται από την μία μεριά την υπεράσπιση της πατρώας γης και από την άλλη αισθήματα αδελφικότητας με άλλους λαούς… Ακριβώς γι’ αυτό, κατά τη γνώμη μας, πατριωτισμός και διεθνισμός είναι έννοιες αλληλοσυμπληρούμενες… Ειρήσθω εν παρόδω, ότι μιλάμε για αθλητισμό… Δηλαδή για παιγνίδι και ψυχαγωγία!!! Ατυχώς, ατυχέστατα ζούμε σε μία εποχή μαζικής υποχώρησης των αξιών και των ιδανικών του ανθρωπισμού. Την θέση, που αφήνουν καταλαμβάνουν παραληρήματα αρρωστημένης μισαλλοδοξίας, εθνικιστικού μίσους, έξαρσης επιθετικότητας, ακροδεξιού δηλητήριου… Η μετατροπή του φιλάθλου σε χούλιγκαν είναι έργο μακράς πνοής για το σύστημα… Εχει παρέλθει ανεπιστρεπτί η εποχή, που οπαδοί διαφορετικών ομάδων μπορού...