Μόλις είχα έλθει στην Αθήνα, πρωτάκι και απολάμβανα
αυτά, που η επαρχία δεν μπορούσε να μου προσφέρει. Αυτά που δεν είχα γνωρίσει…
Και ένα από αυτά ήταν οι μπουάτ στην πλάκα και τα
ακούσματα του νέου κύματος… ‘Συννεφούλα, συννεφούλα να γυρίσεις σου ζητώ’
ή ‘δυό - δυό πέρασαν - πέρασαν τα κορίτσια’ ή ‘στο ‘Βιετνάμ
πυρπόλησαν το ρύζι, στην Σαϊγκόν δεν σούφτανε ο αέρας για να ζήσεις’.
Περίεργα ακούσματα για αυτιά συνηθισμένα στο ‘καθώς
πρέπει’ Ελληνικό τραγούδι, με απελπισμένους έρωτες με άδοξο ή ήρεμο τέλος…
Ακόμη και τα τραγούδια του Μίκη έφταναν ελάχιστα μέχρι τα αυτιά μας…
Εδώ, λοιπόν, στο μισοσκότεινο περιβάλλον, το απλό και
απέριττο νεανικές φιγούρες ήταν στραμμένες προς το κέντρο της αίθουσας, όπου
ένα πιάνο συνόδευε τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Νιόνιο. Πιο πέρα, ο Γιώργος
Ζωγράφος και η Πετρή Σαλπέα με τον Λίνο Κόκοτο…
Και μετά η Πόπη Αστεριάδη, η Καίτη Χωματά, ο Γιάνης Αργύρης, ο Λάκης
Παπάς. Αυτό το μουσικό σύμπαν συνόδευσε τις πρώτες ανατρεπτικές μας σκέψεις…
Αυτές διέκοψε βίαια η 'εθνοσωτήριος' με τα παρατατζούμ και
…εν τη εννοία της εννοίας της εννοίας και ούτως ειπείν.
Το ‘Διέκοψε’ είναι σχήμα λόγου. Το πέρασε στην ημιπαρανομία… Ή στην νόμιμη ανοχή.
Το ‘Φορτηγό’, το ‘Περιβόλι του τρελλού’, ο ‘Μπάλος’,
το ‘Βρώμικο Ψωμί’ μερικά από τα έργα, που έχουν σημαδέψει την μοναδική επαφή
του Νιόνιου με το ευρύ κοινό… Τότε, επι χούντας κυκλοφόρησε το ‘ντιρλάνταντα’, το
παραδοσιακό νησιώτικο, που τον έκανε γνωστό στα πέρατα του κόσμου.
Ποιητής και στιχουργός, ‘προστάτης’ ταλέντων βοήθησε
στην ανάδειξη πλείστων αστέρων της σύγχρονης Ελληνικής μουσικής. Ιδιαίτερα μέσα
από την μνημειώδη εκπομπή του, ‘Ζήτω το Ελληνικό τραγούδι’…
Ο Νιόνιος, -όπως όλοι- είχε καλές και λιγότερο καλές
στιγμές. Στις τελευταίες εντάσσουμε τις πολιτικές πιρουέτες, της ώριμης ηλικίας
του… Δεν πρέπει να είναι τυχαία η
απομάκρυνσή του από τους μουσικούς και τραγουδοποιούς της γενιάς του… Κάποιες ατάκες
του θα επιβάλλουμε στην μνήμη μας να τις διαγράψει. Θα ήταν ωραίο να μπορούσαμε
να κρατήσουμε τον πρώτο Νιόνιο των μπουάτ… Τον ταυτισμένο με όνειρο και την
ελπίδα…
Σχόλια