Πληρέστατος ημερών (στα 95 του) μας άφησε χρόνους ο μεγάλος Ιταλός κωμικοποιός, αφήνοντας πίσω του ένα μεγάλο και σπουδαίο έργο, που σημαδεύει και περιγράφει μία εποχή: του Ιταλικού νεορεαλισμού στον κινηματογράφο, που μαζί με άλλους δημιουργούς ορίζει ένα σημαντικότατο κεφάλαιο στην Ιστορία του κινηματογράφου αλλά και του παγκόσμιου πολιτισμού.Γεννημένος το 1915, στο Βιαρέτζο της Τοσκάνης, ο Μονιτσέλλι τνεπουτάρει ανεπίσημα σαν κινηματογραφικός δημιουργός το 1934, πλάϊ στο φίλο του Αλμπέρτο Μονταντόρι στα "Παιδιά της οδού Πάαλ". Το δικό του επίσημο ξεκίνημα γίνεται το 1949 με την ταινία: " Ο Τοτό ψάχνει σπίτι". Από το πρώτο του έργο καθιερώνει το προσωπικό στύλ της κοινωνικής σάτυρας, της διερεύνησης των πραγμάτων πίσω και κάτω από την γελοία όψη των πραγμάτων. Κορυφαία έκφραση αυτού του στύλ είναι το έργο του 1958: "Ο κλέψας του κλέψαντος" (i soliti ignoti), που αναγνωρίζεται σαν μία από τις κορυφαίες κωμωδίες του Ιταλικού νεορρεαλισμού... Ισως τα πρωτεία της κλέβει η επόμενη ταινία του:"ο Μεγάλος Πόλεμος", μία συγκλονιστική τραγωδιακή παρουσίαση του πολέμου με χιουμοριστικό ύφος, που αναδεικνύει ανάμεσα στις πολλές αρετές της και το σπουδαίο δίδυμο: Αλμπέρτο Σόρντι-Βιττόριο Γκάσμαν...
Και εκεί, που πολλοί πίστεψαν, ότι ο Μονιτσέλλι έπιασε οροφή, ακολουθούν ο "Μπρανκαλεόνε" και οι "Εντιμότατοι φίλοι μου" (amici miei).
Στους "Σταυροφόρους" ήρωες του Μπρανακαλεόνε (μία γροτέσκα "επιροή" του Δον Κιχώτη), αναγνωρίζει κανείς τις κωμικοτραγικές προσωπικότητες αλλά και το πνευματικό και πολιτιστικό επίπεδο πολλών πρωταγωνιστών της σύγχρονης πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Θαυμάσια αξιοποίηση από τον Μονιτσέλλι τόσο του Βιττόριο Γκάσμαν όσο και του Τζιαν-Μαρία Βολοντέ. Στους "εντιμότατους φίλους" ο Ούγκο Τονιάτσι, ο Φιλίπ Νουαρέ και ο Αντόλφο Τσέλι είναι γνήσιοι αντιήρωες. Σατυρίζουν και αποκαθηλώνουν τον καθωσπρεπισμό και την κοινωνική συμβατικότητα. Στις μεγάλες του δημιουργίες ανήκουν και το πολυβραβευμένο αριστούργημα: "οι Σύντροφοι".
Ακάματος δημιουργός ο Μάριο Μονιτσέλλι... Ενδεικτικά αναφέρουμε μέσα από το πάνθεον των έργων του: "Τοτό, ο Βασιλιάς της Ρώμης" (1952), "Βοκάκκιος 70", (1962), "Καζανόβας 70" (1965) "ο Μπρανκαλεόνε στις Σταυροφορίες" (1970), "Θέλουμε τους συνταγματάρχες" (1973, υψηλού προφανώς Ελληνικού ενδιαφέροντος). Ενδεικτικό της ζωτικότητας του Μονιτσέλλι είναι το γεγονός, ότι την τελευταία του Ταινία ("το Ρόδο της Ερήμου"), την γύρισε το 2006 σε ηλικία 91 ετών!!!.
Καλό ταξείδι "σύντροφε"...
Σχόλια