Ο Μελχισεδέκ υπήρξε κατά την βιβλική παράδοση τίτλος κληρικού, που αφορούσε τον ιερέα της πόλης Σαλήμ (μάλλον πρόκειται για την ιερουσαλήμ). Άλλη εκδοχή τον θέλει ιδιαίτερο πρόσωπο της Ισραηλίτικης μυθολογίας, που απασχολεί την Γένεση. Ετσι, μετά την νίκη του Αβραάμ επί του βασιλιά του αρχαίου Ελάμ, Χοδολλογομόρ, ο Μελχισεδέκ έφερε στον πατριάρχη του Ισραήλ Αβραάμ «άρτο και οίνο» και τον ευλόγησε στο όνομα "του Θεού του Υψίστου". Και ο Αβραάμ του έδωσε «το ένα δέκατο» από όλα τα λάφυρα των εχθρών του… Κάτι ωφελήθηκε δηλαδή και ο Μελχισεδέκ. Αυτά τα ολίγα πρέπει να τα ξέρουμε μιας και προέκυψε και στην δική μας την ιστορία ένας Μελχισεδέκ, ανακατεμένος σε υποθέσεις, που θα μπορούσαν να είναι μυθικές αλλ΄'ομως είναι πραγματικές… Θα αποφύγουμε να σας διηγηθούμε λεπτομέρειες, που δεν έχουν και ιδιαίτερη αξία. Σημασία έχει, πως και ο δικός μας Μελχισεδέκ φέρεται αναμεμιγμένος σε διαφόρου τύπου συναλλαγές, που δεν φείδονται και ‘ιερών λειψάνων’! Στην μέση ο Μελχισεδέκ και...
Την διαβάσαμε στο πρωτοσέλιδο της ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ… Πρόταση επίκαιρη όσο καιρό θα μας είναι πρακτικά αδύνατο να εξοικειωθούμε με την θέαση αυτού του τερατουργήματος, ΟΣΑ χρόνια και αν περάσουν…
Η πρόταση αυτή αναδεικνύεται επίκαιρη και για έναν πρόσθετο λόγο… Το 2011, που είχε πραγματοποιηθεί σχετικός πανελλήνιος αρχιτεκτονικός διαγωνισμός, η πρωτοβουλία ανήκε στον τότε δήμαρχο Κερκυραίων Σωτήρη Μικάλεφ και τον τότε Νομάρχη και νυν δήμαρχο κεντρικής Κέρκυρας Στέφανο Πουλημένο…
Στον διαγωνισμό αυτό, νικητής είχε αναδειχθεί το αρχιτεκτονικό γραφείο Ζερεφού-Τέσσα και δείγμα της πρότασης είναι οι φωτογραφίες, που εκτίθενται στην ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ. Τις παραθέτουμε ξανά.
Πολλές φορές τις έχουμε αναρτήσει στην ΦΑΙΑΚΙΑ υποστηρίζοντας, ότι το έργο είναι κυριολεκτικά επείγον -όπως βεβαίως και πολλά άλλα- αν επιθυμούμε να αντιταχθούμε στην αποδοχή της συνεχούς υποβάθμισης ως αναπότρεπτης πορείας για την πόλη και την αρχιτεκτονική της κληρονομιά. Θα τις ξανανεβάσουμε και σήμερα, εκτιμώντας, ότι η υπόμνηση του τοπικού μας ενημερωτικού εντύπου και ιστότοπου δεν πρέπει να λησμονηθεί και να παραγκωνισθεί…
Η παρούσα Δημοτική Αρχή καλείται να επιβεβαιώσει έμπρακτα την ευαισθησία της για ζητήματα πολιτισμού και δημόσιας αισθητικής, που μας βασανίζουν καθημερινά.
Με την ευκαιρία, θα υπενθυμίσουμε την πρόταση του συμπολίτη μουσουργού και μαέστρου Γιώργου Κατσαρού, που είχε εισηγηθεί εδώ και πολλά χρόνια την δημιουργία παραρτήματος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, που θα συνεπάγονταν:
●Δημιουργική επαγγελματική απασχόληση μεγάλου πλήθους από τους αναδεικνυόμενους στο νησί μουσικούς.
●Αναμόρφωση εσωτερική του Δημοτικού θεάτρου, που με την πραγματοποίηση έργων συντήρησης αλλά και βελτίωσης της ηχητικής απόδοσης του χώρου θα μπορεί να φιλοξενεί με τεχνική επάρκεια σοβαρές μουσικές εκδηλώσεις κάθε είδους μουσικής…
Η πρόταση αυτή διατηρεί την αξία και την επικαιρότητά της, ανεξάρτητα από το πόσο εφικτή είναι η δημιουργία παραρτήματος της ΕΛΣ.
Διατυπώθηκε από τον Γιώργο Κατσαρό αλλά χάθηκε σε ώτα μη ακουόντων. Αντί να αντιμετωπίσουμε με ρεαλισμό την συντήρηση του μοναδικού μας θεάτρου αφήναμε την φαντασία μας να οργιάζει σε ονειρώξεις Λυρικού Θεάτρου, που θα είχε ήδη προστεθεί στην λίστα των εγκαταλειμμένων και οδευόντων προς κατάρρευση κτισμάτων… Και αυτό όχι από την γνωστή αδιαφορία αλλά από εύλογη αδυναμία συντήρησης ενός τέτοιου χώρου, που θα χρειάζονταν πάνω από διακόσιες (!!!) μουσικές εκδηλώσεις κατ’ έτος για να είναι οικονομικά βιώσιμος.
Επάνοδος, λοιπόν στο Δημοτικό Θέατρο, που ασφαλώς πρέπει αρχικά να καταστεί αισθητικά αποδεκτό… Κάτι, που δεν κατάφερε επί 50 χρόνια μετά την ανακατασκευή του στην θέση του γνωστού παλιού αρχιτεκτονήματος, που έκαψαν οι Γερμανικές εμπρηστικές βόμβες και αποτελείωσαν οι τοπικές αρχές…
Ετσι, συνδυάζοντας την εξωτερική ανάπλαση με τις εσωτερικές προσθήκες και ανακατασκευές, μπορεί να αναδειχθεί σε χώρο λειτουργικά κατάλληλο για να καλύψει το σύνολο των απαιτήσεων για υψηλού επιπέδου καλλιτεχνικές παραστασιακές εκδηλώσεις κάθε είδους.
Χωρίς υπερφίαλες προσδοκίες… Με απόλυτα ρεαλιστικούς για την εποχή προϋπολογισμούς αλλά και την απολύτως αναγκαία και αταλάντευτη διεκδικητική διάθεση μπορεί να γίνει ένα ‘θαύμα’ ακριβώς στον χώρο, που εξ ανάγκης αποδεχόμαστε να το ονομάζουμε Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας.
Σχόλια