Συγχώρεση και λήθη?

Αυτός είναι ο τίτλος σημειώματος του Paul krugman στους Times της νέας Υόρκης. Ο Paul krugman, 55 ετών είναι καθηγητής οικονομίας και Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Princeston, βραβείο Nobel οικονομίας για τις εργασίες του σχετικά με την παγκοσμιοποίηση έχει εβδομαδιαία στήλη χρονικογραφίας στους Times.
Στους επισκέπτες της ΦΑΙΑΚΙΑΣ προσφέρουμε την μετάφραση αυτού του εξαιρετικά ενδιαφέροντος σημειώματος με διατοπικές και διαχρονικές προεκτάσεις…

Στις 21 Ιανουαρίου ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Ομπάμα ρωτήθηκε αν επρόκειτο να απαιτήσει μία έρευνα για τις ατασθαλίες της διακυβέρνησης Μπους. «Δεν μπορώ να σκεφτώ, ότι μπορεί κάποιος, όποιος και αν είναι, να βρίσκεται υπεράνω του νόμου» απάντησε, αλλά «πρέπει να κοιτάζουμε μπροστά και όχι πίσω». Λυπάμαι, αλλά αν δεν είναι προς έρευνα όσα συνέβησαν επί διακυβέρνησης Μπους, τότε, σύμφωνα με την δήλωση Ομπάμα όλος ο κόσμος καταλαβαίνει, ότι τίποτε δεν μπορεί να διερευνηθεί. Αυτό αποδεικνύει, πως αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία είναι για τα καλά υπεράνω του Νόμου αφού δεν διακινδυνεύουν τίποτε για κάθε κατάχρηση εξουσίας. Ας εξηγήσουμε καθαρά γιατί ακριβώς πρόκειται. Δεν είναι απλά το ζήτημα των βασανιστηρίων και των παράνομων τηλεφωνικών υποκλοπών των οποίων οι πρωταγωνιστές ισχυρίζονται -όσο και αν αυτό είναι ελάχιστα πειστικό- ότι ήταν πατριώτες που κινήθηκαν στο όνομα της ασφάλειας του έθνους. Το γεγονός είναι ότι οι αυθαιρεσίες της εξουσίας Μπους καλύπτουν όλο το φάσμα από την περιβαλλοντική πολιτική μέχρι το δικαίωμα ψήφου. Και πως η χρήση της εξουσίας προσέφερε εξυπηρετήσεις σε πολιτικούς φίλους και διώξεις σε πολιτικούς αντιπάλους. Ετσι, το Υπουργείο Δικαιοσύνης, κρατήθηκαν -με παράνομο τρόπο- μη πολιτικές θέσεις για «Αμερικάνους, που σκέφτονται, όπως πρέπει» για να χρησιμοποιήσουμε την ακριβή έκφραση των εκπροσώπων του υπουργείου. Και από όλα προκύπτει, ότι οι τελευταίοι χρησιμοποίησαν την εξουσία τους για να παραβιάσουν την προστασία του δικαιώματος ψήφου των μειονοτήτων και να παρενοχλούν δημοκρατικούς πολιτικούς. Η διαδικασία στρατολόγησης της δικαιοσύνης θυμίζει εκείνη της κατάληψης του Ιράκ της οποίας η επιτυχία παρουσιάσθηκε ως ζωτική για την εθνική ασφάλεια. Οι υποψήφιοι κρίθηκαν για τις πολιτικές τους προτιμήσεις, την προσωπική τους αφοσίωση στον πρόεδρο Μπους και -σύμφωνα με ορισμένες πηγές- για την γνώμη τους για τις αμβλώσεις παρά για τα προσόντα τους για την θέση.
Με την ευκαιρία του Ιράκ, ας μην ξεχάσουμε ούτε την αποτυχία της ανοικοδόμησης: η κυβέρνηση Μπους μοίρασε δισεκατομμύρια δολάρια με την μορφή συμβολαίων χωρίς διαγωνισμό σε επιχειρήσεις του ίδιου πολιτικού φάσματος, που αποδείχθηκαν κατώτερες των απαιτήσεων. Εξάλλου γιατί θα ενδιαφέρονταν να κάνουν την δουλειά τους. Αν ένας υπεύθυνος της κυβέρνησης τολμούσε να ζητήσει απολογισμό π.χ. από την Halliburton και η καριέρα του τελείωνε άμεσα και πρόωρα.
Αλλά δεν τελειώνουμε εδώ. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, τουλάχιστον έξη μεγάλες κυβερνητικές ρυθμίσεις εφαρμόσθηκαν σε σοβαρά σκάνδαλα στην διάρκεια των οκτώ τελευταίων ετών, χωρίς να αποτελέσουν ως επί το πλείστον αντικείμενα σοβαρής έρευνας. Και να μην ξεχνάμε το χειρότερο από τα σκάνδαλα: μπορεί κανείς πλέον να αμφιβάλλει για τις λαθροχειρίες της κυβέρνησης Μπους για να εισβάλλει στο Ιράκ;
Γιατί, λοιπόν να μην ανοίξει επίσημη έρευνα για τις αυθαιρεσίες των ετών Μπους; Μερικοί ισχυρίζονται, ότι η αποκάλυψη της αλήθειας θα ήταν στοιχείο διχασμού, που θα μπορούσε να ενισχύσει τους σεχταρισμούς. Αλλά αν ο σεχταρισμός είναι τόσο κακός, η ομάδα Μπους δεν θα έπρεπε να τιμωρηθεί επειδή πολιτικοποίησε κάθε πλευρά του κυβερνητικού μηχανισμού;
Στην πραγματικότητα αυτή η ιστορία θυμίζει πολύ μία υπόθεση déjà-vu. Κατά την διακυβέρνηση Ρήγκαν, οι εμπνευστές του Ιρανγκέϊτ βίασαν το Αμερικάνο Σύνταγμα στο όνομα της εθνικής ασφάλειας. Αλλά, όταν ο Μπους ο πρεσβύτερος ήλθε στην εξουσία έδωσε άφεση αμαρτιών στους κύριους υπεύθυνους και, όταν ο Λευκός Οίκος πέρασε στους Δημοκρατικούς, το πολιτικό και επικοινωνιακό κατεστημένο συμβούλευσε τον Μπιλ Κλίντον το ίδιο πράγμα, που συμβουλεύει σήμερα το Ομπάμα: μην ξύνετε τα κοιμισμένα σκάνδαλα. Φυσικά, κατά την διάρκεια της 2ηε θητείας του ο πατέρας Μπους συνέχισε την ουσία των σκανδάλων, κάτι που δεν είναι καθόλου περίεργο όταν γνωρίζουμε πως ήταν αυτός, που προσέλαβε ορισμένους από τους συνωμότες του Ιρανγκέϊτ.
Είναι βέβαιο, πως μία έρευνα σε βάθος πάνω στις υπερβάσεις της εποχής Μπους θα δημιουργούσε πρόβλημα σε περισσότερους από έναν υπεύθυνους της Ουάσιγκτον, που έκανε κατάχρηση της εξουσίας του ή απλά ανέχθηκε ή δικαιολόγησε τέτοιου τύπου συμπεριφορές. Όμως, η εξασφάλιση της ηρεμίας τους μπορεί να μας κοστίσει πολύ: το να συγκαλύπτεις τα σφάλματα των οκτώ περασμένων χρόνων είναι ο καλύτερος τρόπος να εγγυηθείς την επανάληψή τους.