Νικητές και ηττημένοι...

Στην ΦΑΙΑΚΙΑ έχουμε ευαισθησία και προτίμηση στις δύσκολες φωνές... Οπως αυτές των Ισραηλινών, που μέσα σε ένα απίστευτο κλίμα υπερορθόδοξου, συντηρητικού, επιθετικού, μιλιταριστικού σιωνιστικού φανατισμού τολμούν να υψώνουν τη φωνή τους, να καταθέτουν τη διαμαρτυρία τους, να υπερασπίζονται τη τιμή της ανθρωπότητας. Γι΄αυτό και σας παραθέτουμε το σημείωμα της Αμίρα Χας στην ισραηλινή εφημερίδα Χααρέτζ... Το κείμενο μας κοινοποίησε ο φίλτατος Νίκος Ματζάκος... 

Η ηθική ήττα του Ισραήλ θα μας στοιχειώνει για χρόνια

Αν η νίκη μετριέται με τον αριθμό των νεκρών, τότε το Ισραήλ και ο στρατός του είναι οι μεγάλοι νικητές. Απ' τη στιγμή που γράφω αυτές τις λέξεις, το Σάββατο, ώς τη στιγμή που θα τις διαβάσετε την Κυριακή, ο αριθμός τους δεν θα είναι πλέον 1.000 (70-80% άμαχοι πολίτες), αλλά πολύ περισσότεροι.

Πόσοι περισσότεροι; Δέκα έφηβοι 18χρονοι; Τρεις ακόμα έγκυες γυναίκες; άλλα πέντε νεκρά παιδιά, με τα μάτια τους μισάνοιχτα, τα στόματά τους ανοιχτά, τα δόντια τους πεταγμένα έξω, τα ρούχα τους βαμμένα με αίμα, να μεταφέρονται πάνω σε μόνο ένα φορείο; Εάν νίκη σημαίνει να προκαλείς στον εχθρό σου σωρούς από σφαγμένα παιδιά να κείτονται πάνω σε ένα φορείο, αφού δεν υπάρχουν αρκετά φορεία, τότε ναι, έχεις νικήσει. Αρχηγέ του Γενικού Επιτελείου Μπένι Γκάντζ και εσύ υπουργέ Άμυνας Μοσέ Γιαλόν, το έθνος σάς θαυμάζει.

Και το έπαθλο απονέμεται επίσης στο νεοφυές έθνος (του Ισραήλ) που αυτή τη φορά έγινε διάσημο για την εξ αρχής όσο το δυνατόν ελάχιστη πληροφόρηση και ενημέρωση, με την (παρουσία) όσο το δυνατόν λιγότερων διεθνών μέσων ενημέρωσης και ενημερωτικών ιστότοπων (στη Γάζα).

"Καλημέρα, ήταν μια ήσυχη νύχτα" ανακοίνωσε χαρωπά ο παρουσιαστής του Ραδιοσταθμού του Στρατού το πρωί της Πέμπτης. Την ημέρα που προηγήθηκε της χαρούμενης αυτής ανακοίνωσης, οι "Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας" σκότωσαν 80 Παλαιστίνιους, 64 από τους οποίους ήταν άμαχοι, ανάμεσά τους 15 παιδιά και 5 γυναίκες. Τουλάχιστον 30 από αυτούς σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της ίδιας ήσυχης νύχτας από τα συντριπτικά πλήγματα, τους βομβαρδισμούς και την πυρπόληση του ισραηλινού πυροβολικού κι αυτό χωρίς να υπολογίζουμε τον αριθμό των τραυματιών ή τον αριθμό των σπιτιών που ανατινάχθηκαν.

Σφαγείο

Αν η νίκη μετριέται με τον αριθμό των οικογενειών που αφανίστηκαν μέσα σε δύο εβδομάδες -γονείς και παιδιά, ο ένας γονέας και μερικά παιδιά, μια γιαγιά με τις νύφες της, τα εγγόνια της και τον γιο της, δυο αδέρφια και τα παιδιά τους, όλες οι παραλλαγές που μπορείτε να φανταστείτε-, τότε πράγματι έχουμε το πάνω χέρι. Σας αναφέρω εδώ ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό: Αλ Νατζάρ, Καράουα, Αμπού Τζαμέ, Γκανέμ, Κουανάν, Χαμάντ, Αλ Σαλίμ, Αλ Χαλάκ, Σεΐχ Χαλίλ, Αλ Κιλάνι. Σε αυτές τις οικογένειες, τα λίγα μέλη τους που επέζησαν από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς τις τελευταίες δύο εβδομάδες, εύχονται τώρα να είχαν την τύχη των νεκρών τους.

Κι ας μην ξεχάσουμε βεβαίως (να απονείμουμε) τα στεφάνια δάφνης στους νομικούς συμβούλους μας, εκείνους χωρίς τους οποίους ο ισραηλινός στρατός δεν κάνει βήμα. Χάρη σ' αυτούς, η ανατίναξη ενός σπιτιού -είτε είναι άδειο είτε γεμάτο από τους ενοίκους του- μπορεί εύκολα να δικαιολογηθεί εφόσον το Ισραήλ χαρακτηρίζει ένα από τα μέλη της οικογένειας ως ενδεδειγμένο στόχο (όντας ανώτερο ή κατώτερο μέλος της Χαμάς, στο στρατιωτικό ή το πολιτικό σκέλος της, ο αδελφός του ή ένας οικογενειακός φίλος).

"Αν αυτό θεωρείται νόμιμο με βάση το διεθνές δίκαιο", μου είπε ένα δυτικός διπλωμάτης συγκλονισμένος από την υποστήριξη που προσφέρει η χώρα του στο Ισραήλ, "τότε αυτό είναι σημάδι ότι κάτι βρομάει στο διεθνές δίκαιο".

Δολοφονίες

Ακόμα μία ανθοδέσμη για τους συμβούλους μας, που έχουν αποφοιτήσει από τις υψηλού κύρους νομικές σχολές του Ισραήλ και των Ηνωμένων Πολιτειών, ενδεχομένως και της Αγγλίας.

Είναι σίγουρα εκείνοι που συμβουλεύουν τον ισραηλινό στρατό ότι είναι επιτρεπτό να πυροβολούν τις παλαιστινιακές ομάδες διάσωσης, εμποδίζοντας τες να φτάσουν στους τραυματίες για να τους παραλάβουν. Επτά μέλη των (παλαιστινιακών) ιατρικών ομάδων που βρίσκονταν καθ' οδόν για να σώσουν τραυματίες πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν από τον ισραηλινό στρατό στη διάρκεια των δύο εβδομάδων του πολέμου, οι δύο τελευταίοι μάλιστα την περασμένη Παρασκευή. Άλλοι 16 έχουν τραυματιστεί. Αυτό δεν περιλαμβάνει τις περιπτώσεις που οι Ισραηλινοί στρατιώτες πυροβόλησαν για να εμποδίσουν τα πληρώματα των ασθενοφόρων να φτάσουν στον τόπο της καταστροφής.

Οπωσδήποτε θα επαναλάβουμε μηχανικά ό,τι λέει ο στρατός: «Οι τρομοκράτες κρύβονται μέσα στα ασθενοφόρα» - εννοείται πως οι Παλαιστίνιοι δεν θέλουν πραγματικά να σώσουν τους τραυματίες τους, θέλουν πραγματικά να τους αφήσουν να πεθάνουν από ακατάσχετη αιμορραγία κάτω από τα ερείπια. Αυτό δεν είναι που σκέφτεστε;

Μήπως η καταξιωμένη αντικατασκοπία μας, η οποία όλα αυτά τα χρόνια δεν είχε ανακαλύψει το δίκτυο των υπόγειων τούνελ της Χαμάς, δεν γνωρίζει σε πραγματικό χρόνο ότι σε κάθε ασθενοφόρο που δέχεται τα άμεσα ισραηλινά πυρά, καθώς πηγαίνει να σώσει έναν τραυματισμένο που έχει παγιδευτεί, υπάρχουν πράγματι μέσα ένοπλοι Παλαιστίνιοι; Και γιατί είναι επιτρεπτό να ισοπεδώνουμε μια ολόκληρη γειτονιά για να σώσουμε έναν τραυματισμένο στρατιώτη μας, αλλά δεν επιτρέπεται να αφήσουμε να σωθεί ένας ηλικιωμένος Παλαιστίνιος που έχει θαφτεί κάτω από τα ερείπια; Γιατί απαγορεύεται να σωθεί ένας ένοπλος άνδρας ή, πιο σωστά, ένας Παλαιστίνιος μαχητής, ο οποίος τραυματίστηκε στον αγώνα του να αναχαιτίσει έναν ξένο στρατό που εισέβαλε στη γειτονιά του;

Ηθική ήττα

Αν η νίκη μετριέται με την επιτυχία σου να προκαλέσεις διά βίου τραύμα σε 1,8 εκατομμύρια ανθρώπους (και όχι για πρώτη φορά) που περιμένουν ότι θα εκτελεστούν οποιαδήποτε στιγμή, τότε η νίκη είναι δική σου.

Αυτές οι νίκες στοιβάζονται η μία πάνω στην άλλη έως την ηθική κατάρρευσή μας, την ηθική ήττα μιας κοινωνίας που εμπλέκεται (σ' έναν πόλεμο) σήμερα δίχως κανέναν αυτοέλεγχο, που βυθίζεται στην μεμψιμοιρία για τις πτήσεις των ξένων αεροπορικών εταιρειών που ματαιώθηκαν και στιλβώνει τον εαυτό της με την υπερηφάνεια του πεφωτισμένου. Αυτή είναι μια κοινωνία που θρηνεί, φυσικά, για τους 40 στρατιώτες της που σκοτώθηκαν, αλλά ταυτόχρονα σκληραίνει την καρδιά και το μυαλό της απέναντι σε όλα τα δεινά, το ηθικό θάρρος και τον ηρωισμό των ανθρώπων στους οποίους επιτίθεται. Μια κοινωνία που δεν καταλαβαίνει τον βαθμό στον οποίο η ισορροπία δυνάμεων είναι εναντίον της.

"Σε όλη τη δυστυχία και τον θάνατο", μου έγραψε ένας φίλος απ' τη Γάζα, "υπάρχουν τόσες πολλές εκφράσεις τρυφερότητας και καλοσύνης. Οι άνθρωποι φροντίζουν ο ένας τον άλλο, παρηγορούν ο ένας τον άλλο. Ειδικά τα παιδιά, που ψάχνουν για τον καλύτερο τρόπο να υποστηρίξουν τους γονείς τους. Είδα πολλά παιδιά, δεν θα 'ταν πάνω από 10 χρόνων, που αγκάλιαζαν και παρηγορούσαν τα μικρότερα αδέρφια τους προσπαθώντας να τους αποσπάσουν την προσοχή από τη φρίκη. Τόσο μικρά και ήδη έγιναν κηδεμόνες κάποιου άλλου. Δεν συνάντησα ούτε ένα παιδί που να μην είχε χάσει δικούς του ανθρώπους - τον γονιό του, τη γιαγιά του, τον φίλο του, τη θεία του ή τον γείτονά του. Και σκέφτηκα: Αν η Χαμάς αναδύθηκε μέσα απ' τη γενιά της πρώτης Ιντιφάντα, όταν οι νέοι άνθρωποι πετούσαν πέτρες κι έρχονταν αντιμέτωποι με σφαίρες, τι θα δημιουργήσει άραγε η γενιά που έζησε τις επανειλημμένες σφαγές των τελευταίων επτά ετών;".

Η ηθική ήττα μας θα μας στοιχειώνει για πολλά χρόνια στο μέλλον.

* Δημοσιεύθηκε στην ισραηλινή εφημερίδα Χααρέτζ

* Η Αμίρα Χας είναι Ισραηλινή δημοσιογράφος και συγγραφέας, γνωστή για τη θαρραλέα αρθρογραφία της στην εφημερίδα Χααρέτζ. Κόρη Εβραίων επιζώντων του Ολοκαυτώματος, έχει κερδίσει την αναγνώριση και τον σεβασμό για τα ρεπορτάζ και τα άρθρα της σχετικά με την παλαιστινιακή υπόθεση. Έχει ζήσει περισσότερα από 20 χρόνια στη Δυτική Όχθη ως η μοναδική δημοσιογράφος - ανταποκρίτρια του Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Έχει σπουδάσει στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και έχει τιμηθεί με πολλά διεθνή βραβεία για τη δημοσιογραφική δουλειά της, ανάμεσά τους και το βραβείο της UNESCO για την Ελευθερία του Τύπου.

(Μετάφραση, επιμέλεια: ΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ)