Πριν περίπου ένα 20μερο πραγματοποιήθηκε στην Κέρκυρα, με πρωτοβουλία του ιστότοπου ISKRA εκδήλωση με θέμα: ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ... Εισηγητές ο γνωστός Παναγιώτης Λαφαζάνης και ο Θόδωρος Αζούδης μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ... Συντονιστής ο υπογραφόμενος... Η εκδήλωση ήταν εξαιρετικά επιτυχημένη -κατά την υποκειμενική μας κρίση πάντοτε- τόσο για τον πολύ μεγάλο αριθμό συμμετεχόντων, όσο και κυρίως για το πλήθος και την ποιότητα των παρεμβάσεων... Τα λέμε αυτά, σήμερα, που το μεσολαβήσαν 20μερο αποσβένει τις παρέλξεις της αμεσότητας και αφήνει πιο ψύχραιμες εντυπώσεις και κρίσεις...
Από αυτή τη συνάντηση σας εκθέτουμε την εισήγησή μας, στα πλαίσια του συντονισμού της εκδήλωσης...
ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ
ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Φίλες και
φίλοι
Η πρωτοβουλία της ISKRA για την οργάνωση της αποψινής
συνάντησης-συζήτησης είναι απολύτως νομοτελής στον χαρακτήρα του γνωστού
ιστότοπου, ως χώρου κατάθεσης της αγωνίας, και του προβληματισμού πολλών ανθρώπων,
κομματικά ενταγμένων ή μη, που υπερασπίζονται την αριστερά και εξ αυτού ενδιαφέρονται
για την ανατροπή…
Ανταμώνοντας, λοιπόν την
αριστερά με την ανατροπή αφήσαμε απέξω την κεντροαριστερά… Μάλλον όμως δεν την
αδικούμε αφού η κεντροαριστερή προσήλωση στα συστημικά δεδομένα έφτασε μέχρι
την αποφασιστική στήριξη των απεχθέστερων δεινών για τον τόπο και τον λαό… Τα
μνημόνια, οι απολύσεις, η ανεργία, ο αφανισμός μισθών και συντάξεων, η μαζική
εκπτώχευση, η εκποίηση του εθνικού πλούτου μία νεοφιλελεύθερη δηλαδή καταιγίδα
χωρίς προηγούμενο, έχουν σε «ιδεολογικό» επίπεδο ένα και μόνο, ισχνό βέβαια
φύλλο συκής, τη κεντροαριστερά…
O όρος, λοιπόν: κεντροαριστερά, εμπεριέχει
δύο συστατικά εκ των οποίων το ένα: αριστερά, είναι πολύ αμφίβολο αν έχει
εννοιολογική αντιστοιχία στα αναφερόμενα σχήματα, που αποτελούν τον χώρο… Η
συχνή ευμενέστατη χρήση του όρου, του χώρου και των εκπροσώπων του από τα
κυρίαρχα ΜΜΕ και άλλους συστημικούς πυλώνες δεν είναι αθώα. Στοχεύει πολύ μακριά
στην συνέχιση -με όποιο μανδύα- ενός μακρόπνοου
σχεδίου εξανδραποδισμού…
Ό,τι, λοιπόν, περιγράφει την κεντροαριστερά προσδίδει ευθύνες
για έργο δύσκολο και σημαντικό στην αριστερά… Η οποία -μεταξύ άλλων- καλείται
να διατηρεί ανοιχτά ιδεολογικά μέτωπα ζύμωσης για ολοκληρωμένη αποκάλυψη θέσεων
και ρόλου της κεντροαριστεράς… Ξεφεύγοντας, όμως ριζικά από την υβρεολογία και την στερεοτυπία … Η επανάληψη μοτίβων στείρας,
και εμπαθούς αντιπαράθεσης δεν συνιστούν πολιτική κριτική… Και ασφαλώς, δεν
ασφαλώς την ενημέρωση, την επαγρύπνηση, τη συσπείρωση και την ενεργοποίηση του
λαού σε σχήματα πάλης και αντίστασης…
Η κατά Γκράμσι ηγεμονία των θέσεων και της ιδεολογίας, όπως
με μεγάλη ενάργεια περιέγραψε και ανάλυσε και πρόσφατα στο βιβλίο του ο συντοπίτης
Γιώργος Ρούσσης: Από την κρίση στην επανάσταση
είναι καθήκον πρώτης γραμμής για την αριστερά του σήμερα… Εργο δύσκολο,
δυσχερέστατο αν κανείς αναλογισθεί, ότι:
-Κατά τα τελευταία χρόνια εξέλιπε στη χώρα αλλά και σε
διεθνικό επίπεδο η κουλτούρα των αριστερών μετώπων… Αντίθετα και μετά από
κάποιες οδυνηρές εμπειρίες, κυριάρχησε η λογική του ερμητικού κλεισίματος, ως
τεχνικής επιβίωσης με συνεχή τόνωση της καθαρότητας. Ετσι, σχήματα, μακριά από
την δοκιμασία της ανοιχτής διαπάλης ιδεών και ενεργειών, χάνουν την ζωντάνια
τους χάνουν και την ίδιο τον Μαρξικό τους χαρακτήρα, που επιτάσσει τον ζωντανό διάλογο
και όχι τον μονόλογο του πειθαναγκασμού ή της περιφρόνησης.
-Κάτω από αυτούς τους όρους, η αιφνίδια άνοδος της επιρροής
της αριστεράς την βρήκε ουσιαστικά απροετοίμαστη και επιρρεπή προς διαφόρων
τύπων στρεβλώσεις… Υπήρξαν π.χ. περιπτώσεις σαλτιπάγκων του παρελθόντος, που
βρήκαν κατάλληλο όχημα εφίππευσης προς ίδιον όφελος.. Όπως είχαν μάθει από
παλιά… Κάνοντας τερατογενετική χρήση των αναγκών μαζικοποίησης και ποντάροντας
σε ένα γενικευμένο κλίμα ηθικής αμνησίας… Στο παρελθόν οι αυταρχικοί κομματικοί
μηχανισμοί καθάριζαν με διαγραφές… Σήμερα κάποιοι και κατά κωμικοτραγικό τρόπο οι
ίδιοι, οραματίζονται και επιδιώκουν την νόθευση με μαζικές εγγραφές και την
νομιμοποίησή τους με ετυμηγορίες βάσης… H υπόθεση της ανατροπής θα είναι και θα
κριθεί κυρίαρχα και σαν υπόθεση ανατροπής του τρέχοντος μέσου πολιτικού
ήθους. Ο ρεαλισμός, που δήθεν επιβάλλει τον συμβιβασμό με αυτό το ήθος του
υπέρτατου ατομικισμού είναι η πρώτης γραμμής παγίδα για ανατροπή της ανατροπής…
Και χρόνος έσται ο κρίνων…
Η αριστερά, οφείλει να αντικρύσει με πίστη, θάρρος και
αισιοδοξία την κοινωνία και τον άνθρωπο… Τον Μικρό, τον Μέγα … Ξεκινώντας τις
αναλύσεις από την συγκεκριμένη πραγματικότητα, οφείλει να εμπνευσθεί και να
σχεδιάσει ένα μακρύ τακτικό δρόμο, που θα συσπειρώνει, θα εμπνέει, θα
ενεργοποιεί. θα μπορεί να ακούει, να σκέφτεται και να προτείνει… θα ακουμπήσει
και τα πιο τολμηρά, τα πιο ασεβή ερωτήματα, θεωρώντας ότι οι αιώνιες και
παραδεδεγμένες αλήθειες έχουν να κάνουν με θρησκειόμορφους σχηματισμούς και
μεταφυσικό κοινό…
Η υπόθεση της ανατροπής ακουμπάει πάνω στο πάντρεμα της
καθημερινής τακτικής με το μεγάλο όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης. Η σημερινή αριστερά οφείλει να
υπερβεί τους τακτικισμούς, που μετατράπηκαν σε ευκαιριακότητες και απώλεια
στόχου και οράματος… Αλλά ταυτόχρονα οφείλει να δένει την καθημερινότητα, τους
αγώνες γι’ αυτή και τις κατακτήσεις από
αυτούς με το όραμα… Όχι, ασφαλώς, σαν
γραπτή εντολή-συνταγή. Η πολιτική μας αγωγή, θα υλοποιείται μέσα από πολλά
μέτωπα μαζικών κινημάτων σε επίπεδο κοινωνίας, περιβάλλοντος και πολιτισμού… Ετσι,
θα προκύπτουν συνεχώς συνειδητοποιούμενοι πολίτες, που θα αρνούνται όλο και
περισσότερο την περιθοριοποίησή τους, τον εξανδραποδισμό τους, τον κοινωνικό
τους ή/και τον βιολογικό τους αφανισμό…
Σε μία
τέτοια μετωπική και κινηματική ανάπτυξη, η αριστερά μπορεί και πρέπει να βάλει
τα μεγάλα ζητήματα, τα λησμονημένα κάτω από την χολέρα και τον πανικό της
μαζικής ανεργίας και φτωχοποίησης. Για παράδειγμα, της προστασίας του φυσικού
και τεχνικού περιβάλλοντος σε όφελος των πολλών και όχι των επενδυτών… Ένα άλλο
παράδειγμα: το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο, που η ίδια η ανθρωπότητα κατέκτησε με τον μόχθο και το αίμα
εκατομμυρίων εις τους αιώνες… Δηλαδή: λιγότερη δουλειά, περισσότερες
αποδοχές… Αυτό, που μοιάζει με
αναρχικό αστείο βρίσκεται στις πραγματικές δυνατότητες των παραγωγικών δυνάμεων
του σήμερα, αν βέβαια, αλλάξουν οι σχέσεις παραγωγής και κυρίως ο βαθμός
συνειδητοποίησης και ενεργοποίησης των πολιτών… Για την κοινωνία των πολλών, τουλάχιστον.
Και με ρεαλιστικό μας όραμα την κοινωνία των ποιητών…
Σχόλια