ΣΤΗ ΞΕΝΗ ΧΩΡΑ...

Ετσι επιγράφεται το σημείωμα της φίλτατης Νέλυ Δεμέστιχα, που περιγράφει εικόνες και συναισθήματα το βράδυ της Τετάρτης στην πλατεία Συντάγματος....

ΣΤΗ ΞΕΝΗ ΧΩΡΑ...

Περιπλανιόμουν σε μια ξένη χώρα χθες βράδυ μες το χιονιά.

Ξένη αλλά γνώριμη από διηγήσεις σχεδόν ξεχασμένες.

 Οι ασπρομάλληδες μίλαγαν ότι είχαν να αισθανθούν τόσο άβολα  σε φιλοκυβερνητική διαδήλωση από το καλοκαίρι του '74 όταν ο Καραμανλής έφυγε από το στρατιωτικό ΝΑΤΟ.

 Είναι αλήθεια ότι έλειπε η αγανάχτηση και ο αγωνιστικός παλμός στο παγωμένο Σύνταγμα χθες.

 'Ισως επειδή δεν μας θύμωνε η παρουσία των στρατευμάτων  που στήνονται απέναντι.  Με μαύρες στολές και μπότες, με τεράστιους ματρακάδες  και κράνη γυαλιστερά με αυτοκόλλητα " Κομμούνια θα σας γα...σουμε" η "Ζήτω η πατρίς"  .

 Περισσότερο έμοιαζε με απογευματινή βόλτα  του  κόσμου που βγήκε να χαζέψει τις λευκές  νιφάδες στο κέντρο της Πόλης  που τις τελευταίες μέρες δεν είναι τόσο μουντή, απειλητική, εχθρική παρά με συλλαλητήριο.

Παληοί φίλοι αγκαλιαζόταν και θυμόταν τις διαδηλώσεις οργής γιά το Τεμπονέρα για το πρώτο αίμα.         Άλλοι για το πρώιμο αίμα του Αλέξη  και την αμμουδιά κάτω από τη ξεριζωμένη άσφαλτο .

Για τις ατέρμονες ανοιχτές συνελεύσεις, για τα αδιέξοδα.

Μικροαστές  νοικοκυρές που μόλις είχαν βγει από το κομμωτήριο κρατούσαν τη κομιξάδικη αφίσσα του Yanis  και χαιρέταγαν τους τσαμπουκαλεμένους ταξιτζήδες που κόρναραν  δαιμονισμένα όπως τότε με το Euro του '04.

Κάτι όμως ήταν πολύ πιο σημαντικό μες το ανομοιόμορφο πλήθος, πιo μεγάλο κι από τη χαλαρή ατμόσφαιρα, τα χαρούμενα πρόσωπα  και τα σκωπτικά  συνθήματα.

Το παρατήρησε ο φίλος μου ο Ζαν Μαρκ από το Ινστιτούτο σαν αντικειμενικός τρίτος παρατηρητής.

- Νέλλυ- με ρώτησε -δεν βλέπω παρά ελάχιστα κομματικά πανώ .

- Που είναι οι militants;

 Είχε δίκιο. Και τότε συνειδητοποίησα τι σημαίνει ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΒΑΣΗ που χρόνια και χρόνια  διαλαλούσαμε δίχως να τη δούμε και να καταλάβουμε τι είναι.  Δεν υπήρχαν βέβαια κομματικά πανώ αλλά άφθονα ατομικά, πικέτες και ταμπλώ από χαρτόνι σκληρό που ο καθένας ετοίμασε στο σπίτι του  με ότι του κατέβηκε εκείνη την ώρα στο  νου.  Αυτό το λίγο η το πολύ που έχει συλλάβει σαν  περιφρούρηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας  και θέλει να το φωνάξει  και  πιάνει τους δρόμους και τις πλατείες.

Χωρίς κηδεμόνα, πατρόνες, η φωτισμένους διδάσκαλους.

 Αυτό που έβγαινε σαν βλαστήμια  μέσα από τα δόντια του χρόνια τώρα ήρθε η στιγμή να το φωνάξει μαζί με άλλους που θα το πουν διαφορετικά, αλλά θα είναι μαζί  με αδελφοσύνη και ανοχή .

Το έγραψαν κακότεχνα σε χαρτιά πρόχειρα, σημασία έχει  που τα έφτιαξαν μόνοι τους . Αυθόρμητα  αλλά με συνείδηση ότι τούτη η πράξη είναι σημαντική.

Τότε κατάλαβα την απoυσία των Illimunati.

  Συλλογούνται κάπου κρυμμένοι, ότι αυτός ο κόσμος δεν τους έχει ανάγκη, τους έχει ξεπεράσει. Στολίζει μόνος του τα πανώ του. Κι είναι αυτό όμορφο και μεγάλο.