Ο φάντης με το ρετσινόλαδο....

Αφορμή από την προ-προηγούμενη ανάρτηση πήρε ο φίλτατος ΠΑΠ και γράφει τα παρακάτω...

Ο φάντης με το ρετσινόλαδο και η Κιντή με την Isabelle Stengers
Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς τι σχέση έχει η χημεία με τη φιλοσοφία και κατ' επέκταση να δώσει μια επιπόλαια, απλοϊκή και ανεπαρκή απάντηση προκειμένου να δικαιολογήσει τη στάση της "καθηγήτριας" Βάσω Κιντή. Δηλαδή καμία

Αν όμως ξέρει κανείς λίγα πράγματα περισσότερα από αυτά που το "σύστημα" και μάλιστα το εκπαιδευτικό αφήνει να γίνονται "γνωστικό αντικείμενο" (όπως συνηθίζεται να λέγεται σήμερα το περιορισμένο και κατευθυνόμενο περιεχόμενο της γνώσης), θα έκανε το συλλογισμό ότι η "συγκεκριμένη" επιχειρεί με την ενασχόληση της με τη Φιλοσοφία, μέσα από ένα διδακτορικό Φιλοσοφίας της Επιστήμης, να δημιουργήσει ένα τραγικό και ατυχές κακέκτυπο - ούτε καν απομίμηση - των εκπληκτικών και αξιοζήλευτων πρωτοπόρων που δημιούργησαν τον επιστημονικό - ακαδημαϊκό κλάδο της "Φιλοσοφίας των Επιστημών".

Αναφέρομαι στο εγχείρημα που ξεκίνησε από την εποχή που ο κορυφαίος χημικός Ilya Prigogine  και η τότε συνεργάτης του και σήμερα καθηγήτρια διεθνούς κύρους (έστω και πολύ εξειδικευμένων κύκλων) Isabelle Stengers, ξεπέρασαν τα στενά όρια της "εφαρμοσμένης χημείας" των πανεπιστημιακών σπουδών προορισμένων για τη "παραγωγή" και τη βιομηχανία και ανέδειξαν μέσα από την ανάλυση της αλληλοσύνδεσης των νόμων της χημείας και της φυσικής, την αλληλεξάρτηση και αλληλεπίδραση της φιλοσοφικής σκέψης με τις σύγχρονες επιστήμες. Δηλαδή αυτό ακριβώς το διεπιστημονικό πεδίο γνώσης και μόρφωσης, που όχι μόνον δεν επιχειρεί να διδάξει, αλλά αντίθετα αρκετά ενωρίς αποσυνέδεσε και μέχρι σήμερα αποκλείει συστηματικά και αυστηρά το σημερινό σύστημα εκπαίδευσης, προκειμένου να συνεχίσει την εκλεκτική παραγωγή εξειδικευμένων - περιορισμένου "γνωστικού αντικειμένου" εργατοεπιστημονικού δυναμικού.

Ο χώρος που έπνεε και πνέει αυτός ο άνεμος σαν πνεύμα, ήταν το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών (Universite Libre de Bruxelles).

Έκτοτε και μέσα στις τελευταίες τρεις δεκαετίες, η εξέλιξη αυτού του αντικειμένου εκπαίδευσης είναι ραγδαία, παραμένει όμως άγνωστη για το ευρύ κοινό, ακόμη και για το επιστημονικό, επειδή οι εφαρμογές του στη "παραγωγή" δεν εκτιμώνται ιδιαίτερα από τους πολλούς, ενώ εν τούτοις (καθόλου άξιο απορίας) αποτελούν αντικείμενο μελέτης  στους κύκλους των σοβαρών στρατηγικών επιτελείων.

Οι διδαχές λοιπόν της ελληνίδας "καθηγήτριας" φαίνεται ότι ίσως αποτελούν το απάγαυσμα των όσων η ίδια κατάλαβε ή θέλει εσκεμένα να μεταφέρει από τη κοσμογονία της γνώσης που συντελείται σήμερα στην Ευρώπη.

Δυστυχώς δεν είναι ούτε η μονσδική φορά, ούτε το μοναδικό παράδειγμα, όπου οι εκφραστές των φτηνών "ευρωπαϊκών προτύπων" επιχειρούν να επιβάλλουν μέσα από το πρόσχημα της διάδοσης της "ευρωπαϊκής αντίληψης", ότι πιο φτηνό και εύκολο κακέκτυπο είναι σε θέση οι ίδιοι να διαχειριστούν με βάση τις δυνατότητες και ικανότητές τους, από ό,τι οι ίδιοι αντιλαμβάνονται σαν "ευρωπαϊκό".

Με τον τρόπο αυτό όχι μόνο δεν καταφέρνουν να εξωραϊσουν την εικόνα της "θεοποιημένης" Ευρώπης, αλλά συσωρεύουν ακόμη περισσότερα τρωτά σε ένα σύστημα που διαθέτει πληθώρα αδυναμιών.

Θεωρώντας ότι βρισκόμαστε σε περίοδο αναλφαβητισμού και όχι στον αιώνα της επικοινωνίας, όπου η γνώση είναι προσιτή σε όποιον το επιθυμεί και το επιδιώκει, χάρις στην αλματώδη ανάπτυξη των εφαρμογών της τεχνολογίας, ο σκοταδισμός και η σύγχυση που επιφέρουν στη ελληνική κοινωνία, εκμεταλλευόμενοι το "θεσμικό" μονοπώλιο της γνώσης και της εκπαίδευσης, που διαθέτουν,  είναι άκρως επικίνδυνος.

Όσο για τον ισχυρισμό της Βάσως Κιντή : Αποφεύγω να λέω ότι είμαι φιλόσοφος γιατί στην Ελλάδα για να είσαι φιλόσοφος πρέπει να διαθέτεις μαρμάρινη προτομή και γενειάδα ή τουλάχιστον να δείχνεις γέρων και σοφός

ίσως και να ευσταθεί, αλλά μάλλον για τους παραπάνω λόγους.