Υπάρχει και ο κυρ Αλέκος. Οχι από τον Βοτανικό αλλά από την Θεσπρωτία... Είναι αυτός, που είχε χαρακτηρίσει το Μάαστριχτ ως το οικονομικό Σύνταγμα της Ελλάδος... Αυτός, που στις μέρες δόξης του ως "Θεσπρωτάρχης" πρέπει να χρεωθεί με την ουσιαστική ευθύνη για το πολεοδομικό μπάχαλο, που βιώνει η Ηγουμενίτσα, η πόλη με τους συντριπτικά μεγαλύτερους ρυθμούς πληθυσμιακής αύξησης στην Ελλάδα την προηγούμρενη 10ετία... Είναι αυτός, που στις λιγοστές του συνεντεύξεις αποφαίνεται με στόμφο χιλίων σοφών τα αποφθέγματά του... Φαίνεται, πως το σύστημα τον χρειάζεται... Εστω σαν εφεδρεία του κυρ Σταύρου, που δείχνει να ...υποφέρει από ...δίσκο στην παραμικρή ανηφόρα... Σημείωμα αφιερωμένο στον πρώην Υπουργό είναι αυτό του Τάσου Τσακίρογλου, που δημοσιεύεται στην Εφημερίδα των Συντακτών και η ΦΑΙΑΚΙΑ αναπαράγει.
«Μεταρρυθμιστικός βοναπαρτισμός»
«Η μόνη ελπίδα μας είναι η εποπτεία, ο έλεγχος και οι ασφυκτικές πιέσεις των εταίρων». Τάδε έφη Αλέκος Παπαδόπουλος σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή», προαναγγέλλοντας την ίδρυση ενός νέου κόμματος το φθινόπωρο.
Ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του πιονιέρο του «μεταρρυθμισμού» και εξαπολύει από καιρού εις καιρόν σφοδρές επιθέσεις στο πολιτικό σύστημα, φιλοδοξεί, όπως λέει ο ίδιος, το κόμμα αυτό «να ηγηθεί σε ένα πλατύ αντιλαϊκιστικό μέτωπο». Βέβαια στον αγώνα αυτό κατά του «λαϊκισμού» ο κ. Παπαδόπουλος στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένας απλός συνοδοιπόρος του «φιλελεύθερου (νεοφιλελεύθερου)» μετώπου, το οποίο χρησιμοποιεί τον όρο «μεταρρυθμίσεις» ως ευφημισμό για τις ιδιωτικοποιήσεις, τον ακρωτηριασμό των κοινωνικών υπηρεσιών, την αποδιάρθρωση της αγοράς εργασίας και την εσωτερική υποτίμηση αλά τρόικα.
Οι απόψεις του Θεσπρωτού πολιτικού αποτελούν απλώς μια πιο σοβαροφανή εκδοχή των θέσεων του Άδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος, ως γνωστόν, πρεσβεύει πως ακόμα και εάν δεν υπήρχε η τρόικα, θα έπρεπε να την εφεύρουμε, ενώ επαίρεται ότι είναι τροϊκανότερος των τροϊκανών.
Ο κ. Παπαδόπουλος προσθέτει και μια νότα ελιτίστικου αυταρχισμού στο μείγμα πολιτικής, τονίζοντας ξανά και ξανά στις παρεμβάσεις του την ανάγκη «πολιτικού βολονταρισμού». Δηλαδή σε απλά ελληνικά, «εάν η κοινωνία δεν κατανοεί το σχέδιό μας γι' αυτήν, τόσο το χειρότερο για την κοινωνία». Ο πρώην υπουργός δεν μασάει τα λόγια του, ορισμένες φορές σε βαθμό ωμότητας, συγκρίσιμης με εκείνη του Θόδωρου Πάγκαλου, κάτι που ορισμένοι τού το πιστώνουν ως πλεονέκτημα. «Τα μεγάλα μεταρρυθμιστικά προγράμματα απαιτούν πειθαρχία... Η ετεροπειθαρχία των πιστωτών καλή είναι, αλλά η αυτοπειθαρχία της κοινωνίας και η πίστη σ' ένα σκοπό είναι που θα φέρουν τελικά το αποτέλεσμα» λέει στη συνέντευξή του, προσθέτοντας ότι οι ηγέτες του νέου κόμματος θα πρέπει να «πιστεύουν στις ανελέητες μεταρρυθμίσεις».
Και η άποψη των πολιτών; Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η ερμηνεία του «Όχι» στο πρόσφατο δημοψήφισμα. Σύμφωνα με τον ίδιο, «το 85% των νεότερων ηλικιών που ψήφισαν “όχι” ήταν μια συντριπτική απόρριψη όλων εμάς που οδηγήσαμε τη γενιά τους σε προσωπικά και συλλογικά αδιέξοδα. Ήταν έκφραση μηδενισμού-νιχιλισμού. Δεν ήταν επιβεβαίωση ούτε του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε των ΑΝ.ΕΛΛ, ούτε απόρριψη των μέτρων, ούτε του ευρώ, ούτε υπέρ της δραχμής». Μηδενισμός λοιπόν το «όχι»!
Ο κ. Παπαδόπουλος, στο πλαίσιο ενός μεταμοντερνισμού του συρμού, χρησιμοποιεί την έννοια των «μεταρρυθμίσεων» ως ένα κενό κέλυφος, το περιεχόμενο του οποίου επιχειρείται να αποϊδεολογικοποιηθεί, συγκαλύπτοντας τον κατά βάση νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα τους. Έτσι, ο όρος «νέο» κλίνεται σε όλες τις πτώσεις, ως ένδειξη εκσυγχρονισμού: «νέοι άνθρωποι», «νέο κόμμα», «νέα κουλτούρα», «νέοι όροι» και πάει λέγοντας.
Μέσα σ' αυτό το νοητικό πλαίσιο ο πρώην υπουργός καταλογίζει στην κυβέρνηση ότι στερείται «στελεχών με επάρκεια και εμπειρία, προκειμένου να διατηρήσουν τη χώρα στην ευρωζώνη, εφαρμόζοντας τα συμφωνημένα». Εδώ, είναι αλήθεια, γίνεται λίγο πιο συγκεκριμένος, καθότι επαναφέρει ουσιαστικά τη γνωστή άποψη περί της ανάγκης διαχείρισης των πολιτικών προβλημάτων από τεχνοκράτες, «με γνώση και επάρκεια», όπως λένε οι θιασώτες αυτής της μεταδημοκρατικής αντίληψης για την πολιτική.
Και επειδή καλό είναι να μην ξεχνάμε την κοινωνική παρουσία του καθενός στην πολιτική σκηνή της χώρας, παραθέτουμε από το βιογραφικό του κ Παπαδόπουλου στην προσωπική του ιστοσελίδα: «Τον Οκτώβριο του 1993 ορκίστηκε Υφυπουργός Οικονομικών και από τον Φεβρουάριο του 1994 έγινε Υπουργός Οικονομικών. Δείχνοντας σταθερή προσήλωση στην προώθηση των απαραίτητων για την είσοδο της χώρας μας στην ΟΝΕ διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, συνέδεσε τη θητεία του με την επίτευξη της μακροοικονομικής σταθερότητας και την προώθηση της πραγματικής σύγκλισης της χώρας στα νέα ευρωπαϊκά δεδομένα». Και ο νοών νοείτω!
Σχόλια