Το πραξικόπημα, οι πραξικοπηματίες και οι "πραξικοπηματηθέντες"...

"Την Κυριακή το βράδυ έγινε πραξικόπημα..." Το ακούμε σε όλους τους τόνους και όλες τις αποχρώσεις... Και αυτό -θεωρούν οι "πραξικοπηματηθέντες"- αποτελεί ικανή ερμηνεία για την ποιότητα της συμφωνίας, που αποδέχτηκαν... Για την ποιότητα, φυσικά, δεν τίθεται θέμα... Και οι ίδιοι την θεωρούν ...κακή... 

Εγινε όμως πραξικόπημα την Κυριακή το βράδυ;;; 

Θα επιχειρήσουμε μία υποχρεωτική κατά την γνώμη μας αναδρομή στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν, ανατρέχοντας στην προεκλογική περίοδο των β' εκλογών (Ιούνιος) του 2012... Η συζήτηση για δεύτερο, εναλλακτικό σχέδιο έχει ανάψει για τα καλά σε κύκλους σκεπτόμενων αριστερών-ανεξάρτητα τάσης προτίμησης- σαν λογικό ερώτημα μπροστά στην βέβαιη πολιτική πιέσεων, εξαναγκασμών, τρομοκρατίας, οικονομικής ασφυξίας, που θα εφαρμόσουν οι δανειστές, όμοιας και χειρότερης αυτής που ήδη εφάρμοζαν μέσω του πρόθυμου πολιτικού τους προσωπικού στη χώρα... Και αυτό δεν θα το έκαναν γιατί ήταν αιμοδιψείς προσωπικότητες (για τον Σόϊμπλε δεν παίρνω και όρκο) αλλά γιατί αυτή ήταν η αδήρρητη αναγκαιότητα για την υπεράσπιση των συμφερόντων του καπιταλισμού σε συνθήκες φιλελεύθερης ωρίμανσης... Γιατί έτσι και μόνον έτσι μπορούσε να... "δικαιωθεί" το πολιτικό πείραμα, που διαδραματίζονταν στη Ελλάδα και που προορίζονταν σαν μοντέλο απειλής και υποταγής των εργαζόμενων καταρχή της Ευρώπης και ασφαλώς ολόκληρου του πλανήτη. Σχεδόν όλοι τότε έβαζαν με άμεσο και απλό τρόπο το πραγματικό ερώτημα και αντιμετωπίζονταν με αινιγματικά χαμόγελα, που άφηναν υπονοούμενα, πώς κάτι υπάρχει, κάτι ετοιμάζεται αλλά δεν το λέμε για να μην τρομοκρατήσουμε τον κόσμο... 

Ηδη μας είχαν ζώσει τα φίδια γιατί αυτό έδειχνε, ότι το άλλο, το ζητούμενο, το αναγκαίο ριζοσπαστικό πολιτικό ήθος, θα παρέμενε ζητούμενο, θύμα τακτικισμών, που απολήγουν γρήγορα ή γρηγορότερα σε Μαυρογιαλουρισμούς... 

Η αναγκαιότητα της ύπαρξης ενός ή περισσότερων εναλλακτικών σχεδίων δεν προέκυπτε για την ικανοποίηση κάποιου ...αριστερόμετρου αλλά από την ίδια την απροκάλυπτα και προκλητικά φανερή φύση της πολιτικής πραγματικότητας... Αυτού του σχεδίου (-ων), που θα έπρεπε να ετοιμάζεται, να προωθείται και να διαδίδεται με την συμμετοχή μαζικών οργανώσεων και κινημάτων έτσι ώστε όχι μόνον να διαλύσει το σκότος του τρόμου, που συντηρούσαν οι Ευρωλάγνοι με τα ΜΜΕ τους αλλά και να προωθείται η λαϊκή συμμετοχή και ενεργοποίηση με κινηματικό χαρακτήρα... Ηταν πολύ απλό να εξηγηθεί π.χ. ότι η έξοδος από το Ευρώ ενδέχεται να είναι αναγκαία για μία σειρά λόγων εκ των οποίων ένας είναι οφθαλμοφανής και δε χρειάζεται ..."αριστεροσύνη" για να γίνει πλήρως κατανοητός: Οι δανειστές επιθυμούν την τυφλή μας καθυπόταξη, το Ελληνικό πείραμα πρέπει να διαιωνίζεται για να συντηρείται ο "παιδαγωγικός" του χαρακτήρας μέσα από την μονιμοποίηση των εξαρτήσεων χρέους... 

Αποφεύγουμε άλλες αναφορές, που μπορούν να τεκμηριώσουν, ότι ο ηγετικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δυστυχώς και οι προοδευτικότερες τάσεις μέσα σε αυτόν, για διαφορετικούς λόγους, κατέληγαν στον να παρεμοδίζουν κάθε ουσιαστικό και βαθύτερο προβληματισμό για την κρίσιμη ώρα... Την ώρα του περάσματος των συμπληγάδων... Και ταυτόχρονα ανέστελλαν κάθε ριζοσπαστικοποίηση του λαού, που δεν μπορεί να γίνει με βαρύγδουπα αριστερολαγνικά τσιτάτα αλλά με την ίδια συμμετοχή στο πολιτικό γίγνεσθαι... Πρόκειται για στάση και πρακτική, που έχει να κάνει - τόχουμε ξαναγράψει- με το πολιτικό γονιδίωμα, που έχουμε κληρονομήσει... Που αγκαλιάζει πολλές διαφορετικού πολιτικού προσανατολισμού τάσεις ή απόψεις και που με μαθηματική βεβαιότητα θα καταλήξουν -γρήγορα, αργά ή αργότερα- στον ρεφορμισμό- αφού τον λαϊκό παράγοντα τον θωρούν -καλοπροαίρετα ή μη-χειραγωγίσιμο υλικό...

Ζήσαμε, λοιπόν, το πρώτο κυβερνητικό εξάμηνο, γεμάτο από "αγωνιστικές" συνομιλίες με τα αφεντικά, διανομή χαμόγελων και αισιοδοξιών, ολοπρόθυμη καταβολή δόσεων σε ΔΝΤ και ΕΚΤ και έτοιμοι να υποδεχτούμε τη νέα συμφωνία, που επί 6 μήνες ήταν ζήτημα ολίγων ωρών ή ημερών και που θα αποτελούσε ένα ηχηρό χαστούκι σε όλα τα μνημόνια και τους συντελέσαντες στην υπογραφή και υλοποίησή τους πολιτικούς. "Αγωνιστικός" σταθμός η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου...

Εν τω μεταξύ ήταν φανερό, πως κάθε υποχώρηση από την μεριά κυβέρνησης συνοδεύονταν από νέες απαιτήσεις των φίλων ευρωπαίων δημοκρατικών αφεντικών... Ενα απίστευτης κοροϊδίας γαϊτανάκι εξαναγκασμών και καθυπόταξης, που απότι φαίνεται, μόνον οι κυβερνώντες δεν αντιλαμβάνονταν ως τέτοιο, έχοντας μάλιστα εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους για τακτικούς ελιγμούς...

Κάποια στιγμή, που άρχισαν περίεργες στριμοκωλιάσεις σκεφτήκαμε την "απειλή" του δημοψηφίσματος. Και τότε ένας λαός, που ίσως για πρώτη φορά στον πλανήτη υπέστη την πιο ωμή μέχρι σήμερα επίθεση τρομοκράτησης χωρίς άμεσα αιματηρή βία, απήντησε με το απρόσμενο και συγκλονιστικό 62% στο ΟΧΙ. Και εδώ χειροτέρεψαν, και πάλι απότι φαίνεται οι στριμοκωλιάσεις. Τα πράγματα φάνηκε να εμποδίζουν τις προσαρμοστικές πιρουέτες της ηγετικής ομάδας... Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ερμηνεύτηκε ως ...ο θρίαμβος της αποδοχής του Ευρώ... Αυτό εξάλλου έσπευσαν να υιοθετήσουν και οι υποστηριχτές του ΝΑΙ, μετά την φόλα του 39%... Ολοι μαζί είμαστε υπέρ του Ευρώ... Αυτό βέβαια υπό όρους απλής λογικής θυμίζει το : ράβδος εν τη γωνία, άρα βρέχει... 

Και εδώ αρχίζει η τελευταία φάση της ραγδαίας κατρακύλας... Οι τακτικισμοί ηττώνται κατά κράτος από τον οικονομικό ναζισμό του Βόλφγαγκ, της Αγγελας και των άλλων παιδιών... Ηταν, πλέον αργά για δημιουργικές ασάφειες... Η συνηγορία του Φρανσουά για ολιγόχρονη παράταση της μηχανικής υποστήριξης επέφερε αυτό το ...τολμηρό αριστούργημα της συμφωνίας (Τολμηρό αριστούργημα χαρακτηρίζονταν η ταινία: "Σεξ 13 Μποφώρ" στο πρόγραμμα του κινηματογράφου Ιντεάλ πριν 40 χρόνια...). 
Η χρησιμοποίηση του όρου "πραξικόπημα" με την έννοια του "κακού" αιφνιδιασμού από μεριάς ηγετικού πυρήνα της ΕΕ εκθέτει τους διατυπώνοντες όχι μόνον για ελλειπή γνώση της ιστορίας και της ταξικής φύσης της κοινωνίας αλλά και για ατελή χρήση της απλής καθημερινής λογικής και για παθολογική αδυναμία στοιχειώδους αξιοποίησης των εμπειριών της χώρας επί 5 χρόνια και των δικών τους επί ένα εξάμηνο... 

Η δειλή πρωθυπουργική παραδοχή για υπερεκτίμηση της πιθανότητας πειθούς των δανειστών για το δίκιο της χώρας και κατίσχυση του δικαίου επί του αδίκου κάνει ακόμη θλιβερότερη την πραγματικότητα μας ως χώρας... Διότι δυοίν θάττερον... Ή έχουμε ξεπεράσει σε νοητική και γνωσιακή αφέλεια τον Ραταπλάν (συμπαθής σκύλος τους Λούκυ Λουκ) ή.....

ΥΓ. Επιθυμούμε να θυμίσουμε στους υπεραισιοδοξήσαντες "πραξικοπηματηθέντες", ότι σύμφωνα με Αμερικανούς συνομιλητές του και ο Βόλφγκαγκ είναι βέβαιος ότι υλοποιεί αγώνα δικαίου... Σύμφωνα με την Λουθηριανή του κουλτούρα και τον έντονο θρησκευτισμό του, τιμωρεί τους απείθαρχους, τεμπέληδες και σπάταλους Ελληνες... Η τιμωρία τους θα φέρει τον εξαγνισμό τους... 

Η κάπως ..."ιδιόρρυθμη" αυτή κοινωνικοπολιτική ηθική δεν παύει να τον καθιστά εξαίρετο πολιτικό για μεγάλο τμήμα του Γερμανικού κεφαλαίου, που περνά νέα περίοδο παρατεταμένης επιθετικότητας... Και τον Αδόλφο, πολλοί κεφαλαιοκράτες Γερμανοί τον θεωρούσαν τρελλό αλλά δεν έπαυαν να τον θεωρούν άριστο για τα συμφέροντά τους...