... Αναπτύσσει το σκεπτικό του ο Κώστας Γιωτάκης στο κείμενο, που παραθέτουμε.
ΝΑΙ;, ΟΧΙ; Ναι μεν αλλά...
Κάποιες σκέψεις πού συνειδητά ή
ασυνείδητα τις κάνουμε όλοι. Πάμε να ψηφίσουμε σχιζοφρενώς διχασμένοι και
επιχειρηματολογούμε για το γενικό καλό, για τη σωστή απόφαση.
Δεν υπάρχει γενικό και κοινό καλό, αυτά τα
πατριωτικά κλπ με φοβίζουν. Η ψήφος είναι ταξική.
Δεν είναι τυχαίο, ότι οι εκπρόσωποι των διεθνών
και όχι μόνο, μεγάλων συμφερόντων στη χώρα, έχουν λυσσάξει για το ναι.
Αλλά και ο λαός παρακάτω διαστρωματώνεται
σύμφωνα με την οικονομική του κατάταξη , αντικειμενικά, ή
αυτοκατατάσσεται.
Το μικροαστικό όνειρο της κοινωνικής
ανόδου, είναι ακατάλυτο και λέει ο καθένας: Επειδή είμαι συνταξιούχος τράπεζας και πήρα
μια τρακοσάρα εφ άπαξ και πάνω από δύο χιλιάρικα σύνταξη, έλα εσύ να με
πείσεις να ψηφίσω όχι. Εγώ νιώθω ασφαλής μ αυτά, σαν να έχω πάρει το
αλεξικρίσιο ελιξίριο και έχω την αίσθηση, ότι το μαξιλαράκι μου θα
αποσβέσει τις αναμενόμενες μειώσεις και όσο νάνοι, ακόμη και τα παιδιά
μου, αν έχω, θα παλεύουν τη ζωή τους καλύτερα, επειδή έχω, απ τα παιδιά αυτών
πού δεν έχουν, την τρακοσάρα και τη καλή σύνταξη. Άσε για αχαρτογράφητα νερά
είμαστε, ποιος το παίζει τώρα κάπταιν Κουκ.
Είμαι συνταξιούχος ή μη αλλά
φαρμακοεξαρτώμενος. Νόμιμο πρεζόνι. Το φάρμακό μου εισάγεται. Έλα εσύ να μού
διώξεις το φόβο τι θα κάνω αύριο, πού θα μας πετάξουν έξω απ την Ευρωπαϊκή
Ένωση και το ευρώ όπως μού λένε και δεν θα μπορώ να πάρω το φάρμακό μου.
Απαγορευτικός νόμος δικαιώματος ψήφου για τα ουσιοεξαρτώμενα άτομα δεν υπάρχει,
άρα ναι. Θα παίζουμε τώρα με τη ζωή μας, όταν στην περίπτωσή μας δεν χωρά και
απεξάρτηση.
Είμαι επιχειρηματίας και έχω ανοιχτές
δουλειές με ΕΣΠΑ κλπ. Ποιος παίζει τώρα με το όχι.
Είμαι επιχειρηματίας και προσδοκώ στα λεφτά
πού θα έρθουν, μεγάλες προσδοκίες, θα παρατήσω τη σιγουριά και το Αμερικανικό
όνειρο για τα αριστερά οράματα;
Καλά με χώσαν σ αυτή τη θεσούλα και σάματις
τι κάνω, δεν βλέπεις πως περνά ο γείτονας πού είναι άνεργος. Τι ανθρώπινα
ιδανικά και κουταμάρες. Αξιοπρέπεια! μωρέ υπάρχει ζωντανός, μακροχρόνια
άνεργος, άπορος και αξιοπρεπής; Ποιος είναι ο δυνατός, τι μου λέει, μ αυτόν θα
πάω, αυτός με ταΐζει, διορίζει κλπ.
Είμαι άνεργος χωρίς φαρμακευτική περίθαλψη,
με σώας τας φρένας, μη έχοντας απολέσει τις ιδιότητες της τάξης μου. Τι έχω να
χάσω; Όχι λοιπόν στο σύστημα πού με ανεργοποίησε και συσσωρεύει στην κατάστασή
μου συνεχώς χιλιάδες πρώην εργαζόμενους πού ωθούνται στην κατάσταση του η
εργασία να είναι μακρινή ανάμνηση χωρίς επιστροφή.
Εργάζομαι και στην δουλειά μου πάω όρθιος,
στα δυό μου πόδια. Μέχρι τώρα έχω υποστεί συνεχείς μειώσεις μισθού και φοβάμαι
την διαθεσιμότητα ή την απόλυση. Το πεντάμηνο του ΣΥΡΙΖΑ, μ είχε κάνει να
ξεχάσω αυτή την πιθανότητα, πού το φάσμα της ξανάρχεται μπροστά μου. Όχι λοιπόν
ξανά σ αυτή την αγωνία.
Αλλά σύντροφοι την επομένη θα έχουμε σκληρό
αγώνα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος κι εδώ η αστική αντίληψη για την κοινωνική
οργάνωση δεν βοηθά.
Κανένας δεν χαρίζει τίποτε. Σήμερα
γευόμαστε τον καθησυχασμό του λαού, όλο αυτό το πεντάμηνο, ότι πάμε σε
συμφωνία. Πόσο πιο εύκολα θα ήταν, αν είχε αξιοποιηθεί αυτός ο χρόνος και ο
λαός ένοιωθε ότι συμμετέχει.
Το δημοψήφισμα είναι απλώς ένα κομβικό
σημείο του αγώνα. Εμείς πρέπει να είμαστε έτοιμοι και διαθέσιμοι, να
υποστηρίξουμε το όχι, αλλά και να διαχειριστούμε το ναι.
Κουράγιο, έτσι κι αλλιώς τίποτε δεν είναι
εύκολο.
Ας κρατήσουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ο
καθένας μας κι ας δούμε πού ανήκουμε. Ατομικοί παράδεισοι δεν υπάρχουν. Είναι
αυτοί οι υπάλληλοί τους κι εμείς. Εκτός αν κάνουμε εθελοντισμό μπας και μας
προσλάβουν.
Ευτυχώς το 40 δεν είχαν τηλεόραση.
Την δε
ουρά στα σκέλια οι σκύλοι την βάζουν. Το γένος των ανθρώπων την έχει απολέσει
πριν χιλιάδες χρόνια, ας μην την ξαναποκτήσει.
Σχόλια