Στις ευρύτερες της χώρας συνέπειες της έσχατης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται το άρθρο του Γιώργου Μητραλιά, που αντιγράφουμε από την ISKRA.
OI ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Όπως θα έπρεπε να αναμένεται, η πορεία που ακολούθησε η κυβέρνησηΤσίπρα μετά την αποφράδα 13η Ιουλίου επιβεβαίωσε την απαισιόδοξη πρόβλεψη (1) ότι θα στραφεί με πρωτόγνωρο κυνισμό και φραστική –προς το παρόν- βία ενάντια σε όποιον και όποια θα τολμούσε να αμφισβητήσει την πλήρη μνημονιακή της μεταμόρφωση. Καθώς μάλιστα η «τάση Τσίπρα» του Σύριζα επέλεξε να ηγηθεί ενός εντελώς νέου κυβερνητικού σχήματος που κυβέρνησε τη χώρα με τη ζωτικής σημασίας στήριξη σύσσωμων των νεοφιλελεύθερων κομμάτων (Ν.Δ. Πασόκ, Ποτάμι), στο στόχαστρό της βρέθηκαν αποκλειστικά και μόνον οι επικριτές του νέου κυβερνητικού της προγράμματος, δηλαδή του τρίτου Μνημονίου. Και φυσικά, αυτοί δεν απαντώνται βέβαια στην χτεσινή αντιπολίτευση, που είχε μετατραπεί σε συμπολίτευση, αλλά πρωτίστως στη χτεσινή αριστερή πτέρυγα της συμπολίτευσης που έχει μετατραπεί τώρα σε… αξιωματική αντιπολίτευση, μια και Χρυσή Αυγή και ΚΚΕ συμφωνούν εσχάτως δια στόματος των ηγετών τους με την κυβέρνηση Τσίπρα ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει πιστή στο ευρώ!...
Το γεγονός ότι όλες αυτές οι «ανήκουστες» αλλαγές και ανατροπές στον πολιτικό χάρτη της χώρας σημειώθηκαν μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα προκαλεί δίκαια σύγχυση και αμηχανία στους σαστισμένους πολίτες. Ωστόσο, μια στοιχειωδώς προσεκτική ματιά στην πορεία της κυβέρνησης Τσίπρα θα ήταν αρκετή για να μας προετοιμάσει για την τελική οβιδιακή της μεταμόρφωση. Πράγματι, δεν ήταν μόνον ότι προϊδέαζε η -παρά τους λεονταρισμούς- συνεχής άτακτη υποχώρηση της κυβέρνησης Τσίπρα κατά τους πρώτους πέντε μήνες των διαπραγματεύσεων με τους πιστωτές. Ήταν κυρίως, ότι η διεύρυνσήτης προς τη δεξιά είχε ήδη αρχίσει τη μέρα που σχηματίστηκε η κυβέρνηση Τσίπρα, με τηνυπουργοποίηση ατόμων χωρίς το παραμικρό κοινωνικό έρεισμα οι οποίοι όχι μόνο δεν είχαν καμιά σχέση με τον Σύριζα αλλά και τον καθύβριζαν δημοσίως μέχρι και λίγες μέρες πριν από τις εκλογές. Παράδειγμα ο κ. Μάρδας που, στις 17 Ιανουαρίου 2015, δηλαδή μόλις μια βδομάδα πριν από τη σαρωτική νίκη του Σύριζα, δημοσίευε ιδιαίτερα εμπαθές άρθρο κατά της Ραχήλ Μακρή –και όχι μόνο- με τίτλο «Ραχήλ Μακρή vs Κιμ Γιονγκ Ουν και Αμίν Νταντά» (http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/raxil-makri-vs-kim-giongk-oyn-kai-amin-ntanta), που κατάληγε με το εύγλωττο (υπογραμμισμένο από τον ίδιο) ερώτημα «Αυτοί θα μας κυβερνήσουν;». Δέκα μέρες αργότερα ο ίδιος κ. Μάρδας γινόταν, ελέω Τσίπρα και Δραγασάκη, υπουργός και –από κοινού με τον κ. Πανούση- ιδεολογικός μέντορας, στυλοβάτης και κάτι σαν γενικός δερβέναγας της νέας κυβέρνησης, με πρακτικές που ξεπερνούσαν κατά πολύ τις όλο και πιο διευρυμένες, από τον κ. Τσίπρα, οικονομικές αρμοδιότητές του…
Αν σε όλα αυτά προστεθεί και η μακρά σταδιακή «ομαλοποίηση» του κόμματος και του περίγυρού του προκειμένου, εν όψει της ανάληψης της εξουσίας, όχι μόνο να εξουδετερωθούν έγκαιρα οι πιο «ενοχλητικές» παρουσίες αλλά και να προσφερθούν στους «από πάνω» οι απαραίτητες έμπρακτες εγγυήσεις ότι «δεν έχετε τίποτα να φοβηθείτε από εμάς», τότε η σημερινή μνημονιακή μεταμόρφωση της κυβέρνησης Τσίπρα έρχεται σαν μια περίπου «φυσιολογική» κατάληξη μιας πορείας καταδικασμένης να οδηγήσει σε αυτό το αποτέλεσμα. Όπως εξάλλου εξίσου «φυσιολογική» θα είναι η κατάληξη του «ομαλοποιημένου» τσιπρικού Σύριζα στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία καθώς μάλιστα διαπιστώνεται ήδη –η τόσο προσφιλής στον κ. Τσίπρα- «δυσαρμονία» στις σχέσεις του ακόμα και με το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Με εξαίρεση βέβαια τον ακόμα δεξιότερο του κ. Τσίπρα Πάμπλο Ιγκλέσιας που δυστυχώς για αυτόν και ευτυχώς για όλους εμάς, έχει όμως να αντιμετωπίσει μια πάντα ανθηρή κινηματική Ισπανία και μια ισχυρή εσωτερική αντιπολίτευση. Με άλλα λόγια, κανένας κεραυνός εν αιθρία καθώς το σκουλήκι της προδοσίας της 13ης Ιουλίου βρισκόταν προ πολλού μέσα στο σώμα πού γέννησε την «πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην ιστορία της Ελλάδας». Ακριβώς όπως το σκουλήκι της προδοσίας της 4ης Αυγούστου 1914 βρισκόταν μέσα στη γερμανική –και όχι μόνο- σοσιαλδημοκρατία που απαρνήθηκε τον ίδιο το λόγο ύπαρξής της ψηφίζοντας τα πολεμικά κονδύλια για το πρώτο παγκόσμιο μακελειό…
Τηρουμένων λοιπόν των αναλογιών, η σημερινή συνθηκολόγηση του Σύριζα και της κυβέρνησής του πρόκειται να έχει τις ίδιες ή και ακόμα χειρότερες συνέπειες στη χώρα μας με εκείνες που είχε στη Γερμανία η προδοσία του SPD εκείνο το μοιραίο Αύγουστο του 1914. Ωστόσο, αν και πολλοί έχουν ήδη αρχίσει να μετράνε αυτές τις καταστροφικές συνέπειες στην ελληνική αριστερά, εντυπωσιάζει το γεγονός ότι κανείς εδώ στην Ελλάδα δεν δείχνει να νοιάζεται για τις όχι λιγότερο ολέθριες συνέπειες που έχει και θα έχει έξω από την Ελλάδα, στην Ευρώπη και σε ολάκερο το κόσμο. η υποταγή στο νεοφιλελευθερισμό της «κυβέρνησης με κορμό το Σύριζα».
Πράγματι, με δεδομένο ότι ο Σύριζα ήταν μέχρι πρότινος η ναυαρχίδα και συνάμα η πηγή έμπνευσης και η ελπίδα για την -όντως εξαιρετικά συρρικνωμένη και σε βαθειά κρίση- ευρωπαϊκή αριστερά του 21ου αιώνα, μπορούμε να πούμε ότι η συνθηκολόγησή του θα έχει καταστροφικές συνέπειες ανάλογες με εκείνες που είχε πριν από ένα αιώνα η συνθηκολόγηση του τότε κόμματος-φάρου του διεθνούς εργατικού και σοσιαλιστικού κινήματος, δηλαδή της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας. Εδώ δεν έχουμε πια να κάνουμε με μια απλή υπόθεση εργασίας που απομένει να επιβεβαιωθεί από τα γεγονότα. Από παντού στην Ευρώπη, αλλά και πολύ πέρα από αυτή, ήδη μας έρχεται χιονοστιβάδα μηνυμάτων που κάνουν λόγο για το αίσθημα βαθειάς απογοήτευσης, ανησυχίας ή ακόμα και απελπισίας που σαρώνει τα εκατομμύρια των πολιτών στην Ευρώπη και πέρα από αυτή, που είχαν πιστέψει ότι με μπροστάρη τον Σύριζα από την Ελλάδα, θα μπορούσαν –επιτέλους- να παλέψουν όλοι μαζί και με επιτυχία ενάντια στη λιτότητα και στο «σύστημα-χρέος».
Πρέπει να το παραδεχτούμε: η κατάσταση που έχει δημιουργήσει η συνθηκολόγηση του Σύριζα μέσα στο διεθνές σοσιαλιστικό και προοδευτικό κίνημα είναι ήδη εξαιρετικά επικίνδυνη. Δεν είναι μόνον ότι χιλιάδες είναι εκείνοι και εκείνες που δείχνουν να αποτραβιούνται και να σπρώχνονται στην ιδιώτευση και στην αναδίπλωση στον εαυτό τους. Ούτε καν ότι είναι άλλοι τόσοι εκείνοι και εκείνες που νοιώθουν να τους έχουν κοπεί τα πόδια και επιλέγουν τη στάση αναμονής, περιμένοντας να δουν τη συνέχεια των εξελίξεων. Είναι κυρίως, ότι η προδοσία του Σύριζα σημειώνεται σε μια πολύ κρίσιμη ιστορική στιγμή, την ώρα που η ρατσιστική άκρα δεξιά προελαύνει σχεδόν παντού στην ήπειρό μας, με αποτέλεσμα να διαγράφεται ήδη ορατή η απειλή να προσφερθούν βορρά αυτής της αυτοαποκαλούμενης «αντισυστημικής» νεοφασιστικής και ρατσιστικής άκρας δεξιάς τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος των απογοητευμένων από τον Σύριζα Ευρωπαίων πολιτών.
Χωρίς τον παραμικρό δισταγμό εκτιμούμε ότι οι ευθύνες του κ. Τσίπρα και των συνεργατών του για την τρομακτικά επικίνδυνη κατάσταση που πάει να δημιουργήσει η δικιά τους συνθηκολόγηση μέσα στη διεθνή αριστερά, στα κοινωνικά κινήματα και στους προοδευτικούς πολίτες της Ευρώπης είναι στη κυριολεξίαεγκληματικές! Όμως, τι να περιμένει κανείς από αυτούς που επί μήνες, αν όχι για χρόνια, γύρισαν επιδεικτικά την πλάτη τους στα κινήματα αλληλεγγύης των «από κάτω» που αναπτύσσονταν σε πάμπολλες χώρες της Ευρώπης και του κόσμου, ενώ προτίμησαν πάντα να ψάχνουν για συμμάχους εκεί όπου δεν μπορούσαν να βρουν παρά νεοφιλελεύθερους ορκισμένους εχθρούς, στη διεθνή σοσιαλδημοκρατία, στους διαφόρους Ολάντ, Ρέντσι και Σουλτς!
Όλα αυτά δεν μπορούν να σημαίνουν παρά ότι επείγει για το υπό δημιουργία μέτωπο των αντιμνημονιακών αντιστάσεων να απαντήσει άμεσα, σήμερα και όχι αύριο, και με χειροπιαστές και διακριτές διεθνιστικές πρωτοβουλίες πάλης στα εκατομμύρια των πολιτών στην Ευρώπη και στο κόσμο που εξακολουθούν να επενδύουν τις ελπίδες τους στην Ελλάδα που αντιστέκεται στη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα. Ο χρόνος λιγοστεύει και κάθε χρονοτριβή μπορεί να αποβεί μοιραία. Εξάλλου, μόνο επωμιζόμενη αυτά τα τόσο κρίσιμα διεθνιστικά της καθήκοντα, μπορεί η ελληνική αριστερά όχι μόνο να ορθοποδήσει αλλά και να πετύχει στο δύσκολο αγώνα της μέσα στη χώρα μας…
Όλα αυτά δεν μπορούν να σημαίνουν παρά ότι επείγει για το υπό δημιουργία μέτωπο των αντιμνημονιακών αντιστάσεων να απαντήσει άμεσα, σήμερα και όχι αύριο, και με χειροπιαστές και διακριτές διεθνιστικές πρωτοβουλίες πάλης στα εκατομμύρια των πολιτών στην Ευρώπη και στο κόσμο που εξακολουθούν να επενδύουν τις ελπίδες τους στην Ελλάδα που αντιστέκεται στη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα. Ο χρόνος λιγοστεύει και κάθε χρονοτριβή μπορεί να αποβεί μοιραία. Εξάλλου, μόνο επωμιζόμενη αυτά τα τόσο κρίσιμα διεθνιστικά της καθήκοντα, μπορεί η ελληνική αριστερά όχι μόνο να ορθοποδήσει αλλά και να πετύχει στο δύσκολο αγώνα της μέσα στη χώρα μας…
Σημειώσεις
1. Βλέπε «Αποφράδες μέρες – Από τη γερμανική 4η Αυγούστου 1914 στην ελληνική 13η Ιουλίου 2015» (http://contra-xreos.gr/arthra/872-4-1914-13-2015.html)
2. Βλέπε «Ποια απάντηση του Σύριζα στην αλληλεγγύη εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών;» (http://contra-xreos.gr/arthra/757-2015-02-09-15-23-08.html). Και επίσης, «Οι καλύτεροί μας σύμμαχοι, οι 300.000 της Πουέρτα ντελ Σολ!» (http://contra-xreos.gr/arthra/748-2015-02-01-01-53-05.html
Σχόλια