Ετσι επιγράφει το άρθρο του ο φίλτατος Γιάννης Λύχρος και η ΦΑΙΑΚΙΑ αναπαράγει προθύμως... Ειρήσθω εν παρόδω και για πολλοστή φορά, ότι η ΦΑΙΑΚΙΑ δεν επιλέγει λογοκριτικά και σύμφωνα με τις απόψεις τα κείμενα, που φιλοξενεί... Προτάσσουμε την άποψή μας μας για το ήθος και την ανιδιοτέλεια του συγγραφέα... Ιδιότητες, που αποδεδειγμένα περισσεύουν στον φίλτατο Γιάννη.... Γι' αυτό δεν έχουν σημασία οι διαφωνίες, που έχουμε στο σκεπτικό αλλά και τα συμπεράσματα του άρθρου...

Μπροστά στην 20η Σεπτέμβρη 2015

Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως τον ξέραμε δεν υπάρχει πια. Όχι επειδή κάποιοι σύντροφοι έφυγαν, αλλά γιατί χάθηκε η «ψυχή» του. Δηλαδή η διάθεση, θέληση και προσπάθεια δημιουργικού συγκερασμού ακόμη και αντιτιθέμενων προσεγγίσεων. Αναλυτικά για το ζήτημα αυτό έχω τοποθετηθεί στο παρελθόν. (http://www.avgi.gr/article/5721540/prosopiki-stasi-enos-ametanoitou-surizaiou).

Για τους συντρόφους που φύγανε έχω επίσης τοποθετηθεί στο παρελθόν (https://www.facebook.com/polychronis.ioannou/posts/10204961260848155?fref=nf). Θέλω απλά να προσθέσω ότι, κατά την γνώμη μου, η τοποθέτησή τους όχι μόνο δεν φέρνει τίποτα το καινούργιο, αλλά απεναντίας μας γυρίζει πολλά χρόνια πίσω. Η υιοθέτηση των δογμάτων, των εμμονών και των αγκυλώσεων της αριστεράς της ήττας του εικοστού αιώνα, δεν δίνει απαντήσεις στα σημερινά προβλήματα. Είναι εμφανής η αδυναμία (ή η αποφυγή) εκτίμησης της φύσης της καπιταλιστικής κρίσης και του συσχετισμού των δυνάμεων κεφαλαίου - εργασίας. Συνακόλουθα, η κραυγή διαμαρτυρίας -δίκαιας διαμαρτυρίας σε κάθε περίπτωση- δεν αποτελεί, ούτε μπορεί να  οδηγήσει σε έκφραση οραματικού δρόμου ανατροπής του συστήματος. Η υιοθέτηση της άποψης ότι «η Ευρώπη δεν αλλάζει» μου δημιουργεί τρία προβλήματα. Το πρώτο είναι ότι αποτελεί την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, της ‘TINA’. Το δεύτερο είναι ότι, αν δεχθώ ότι δεν μπορεί να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης στην Ευρώπη, τότε είναι σαν να παραδέχομαι ότι δεν μπορεί να ανατραπεί ο καπιταλισμός. Το τρίτο είναι ότι η υιοθέτησή του, οδηγεί μακροπρόθεσμα στην άποψη, ότι είναι δυνατή η ανατροπή του καπιταλισμού σε ένα μόνο κράτος, και μάλιστα του οικονομικού μεγέθους και της γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας.

Η κριτική που κάνω εγώ στην ηγετική ομάδα της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι ότι δεν μπόρεσε να νικήσει τον διεθνή και ντόπιο νεοφιλελευθερισμό. Μια τέτοια κριτική θα ήταν ουτοπιστική και λανθασμένη. Η δική μου κριτική στρέφεται κυρίως σε τρία σημεία. Το πρώτο είναι ότι, παρά τις κομματικές αποφάσεις, υιοθέτησε την τακτική «πάση θυσία στο ευρώ». Εξ ίσου προβληματική προσέγγιση της κατάστασης με το «η Ευρώπη δεν αλλάζει, άρα πάση θυσία ρήξη». Επιπλέον, δημιουργεί μείζονα προβλήματα δημοκρατικής κομματικής λειτουργίας. Το δεύτερο είναι πως εξ αιτίας του πρώτου, δεν έκανε ότι μπορούσε για να μην φτάσει στο σημείο της άνευ όρων παράδοσης, μπροστά στον αναμενόμενο εκβιασμό από τις αντίπαλες δυνάμεις του διεθνούς κεφαλαίου. Το τρίτο είναι πως, προσπάθησε να πετύχει η διαπραγματευτική τακτική της, με το να προσεταιριστεί ή έστω να αδρανοποιήσει τμήμα των δυνάμεων του συστήματος. Αυτό καθ’ εαυτό δεν θα ήταν λάθος τακτικής, αν δεν συνοδευότανε από αδρανοποίηση και υποτίμηση του μοναδικού όπλου μιας αριστερής ριζοσπαστικής δύναμης στη σημερινή συγκυρία, που δεν είναι άλλο από το λαϊκό κίνημα. Τις απαντήσεις, από τις οποίες και θα καθορίσω την παραμονή μου ή όχι στον ΣΥΡΙΖΑ, τις περιμένω στο επόμενο συνέδριο του κόμματος.

Συμπερασματικά, ούτε οι σύντροφοι που έφυγαν με έπεισαν ότι αυτά που πρεσβεύουν, δεν θα έφερναν περισσότερα δεινά για μεγάλο βάθος χρόνου στον Ελληνικό Λαό, ούτε οι σύντροφοι της ηγετικής ομάδας με έπεισαν ότι έκαναν ότι ήταν δυνατόν, για να πετύχουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Πολύ περισσότερο που δεν παραδέχονται με ειλικρίνεια την ήττα μπροστά στον Ελληνικό Λαό και προσπαθούν να την ωραιοποιήσουν.

Σε κάθε περίπτωση δεν χαρακτηρίζω τις πολιτικές προσεγγίσεις, τόσο αυτών που φύγανε, όσο και αυτών που μείνανε, προδοτικές, ενδοτικές ή με άλλους μεγαλόστομους χαρακτηρισμούς. Τις θεωρώ όμως αμφότερες λανθασμένες, χωρίς σαφή ταξικό προσανατολισμό και με ασθενές αριστερό πρόσημο. Συνεχίζω να τους αισθάνομαι όλους συντρόφους μου, πιστεύοντας βαθειά πως παλεύουμε από την ίδια όχθη του ποταμού. Είμαι σίγουρος πως με τους περισσότερους θα βρεθούμε ξανά, αργά ή γρήγορα, στα ίδια μετερίζια.

Με αυτές τις σκέψεις, στην ουσία άστεγος ιδεολογικά, από τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς, προσπαθώ να προσεγγίσω την εκλογική αναμέτρηση.

Ο στόχος  είναι η αποφυγή του χειρότερου αποτελέσματος για τον Ελληνικό Λαό και τον εαυτό μου. Η ανάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας από την συμμαχία των δυνάμεων του ντόπιου νεοφιλελευθερισμού με τις δυνάμεις της διαπλοκής και της διαφθοράς, όπως απροκάλυπτα και με σαφήνεια τις εξέφρασε ο Μεϊμαράκης και στην χθεσινή (14/09/15) τηλεμαχία, θα είναι καταστροφική για τον ελληνικό Λαό. Θα φέρει ακόμα ποιο πίσω τις λαϊκές δυνάμεις κατά της λιτότητας στην Ευρώπη. Επειδή πιστεύω ότι η πολιτική δεν μπορεί να υπακούει στην αρχή του όλα ή τίποτα, του μαύρου ή άσπρου, της ολέθριας θεωρίας ‘τι Πλαστήρας τι Παπάγος’, επειδή θεωρώ την θεωρία του άκυρου και της αποχής βαθειά συντηρητική και αντιδραστική, αποφάσισα να προσέλθω στις κάλπες και να ψηφίσω τον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ.