Ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε... Ο λαός;;;

Γράφαμε μετά την κωλοτούμπα, ότι το πρώτο θύμα θα είναι το λαϊκό κίνημα στην παρούσα του φάση... Η παλλαϊκή συνέγερση του ΟΧΙ με την πρωτοφανή και πολυπόθητη από 10ετίες συμμετοχή της νεολαίας και ο επίσης πρωτοφανής ταξικός χαρακτήρας του αποτελέσματος στο δημοψήφισμα σκορπίστηκαν πριν προλάβουν να ωριμάσουν και να παγιωθούν, με την υπογραφή του Γ' μνημόνιου... Οι αποψινοί πανηγυρίζοντες καλά θα κάνουν να αντικρύσουν και να αφουγκραστούν την οργή της αποχής των νέων, κυρίως... Είναι ένα από τα σημαντικότερα περιεχόμενα της Ιουλιανής ήττας αυτή η τάση επιθετικής ιδιώτευσης, που υλοποιεί -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- το: Ολοι είναι ίδιοι... Το ξέρουν, βέβαια και ίσως αυτό μεγαλώνει το γλέντι και το κέφι τους αφού γνωρίζουν πολύ καλά, πολύ αναλυτικά και σε βάθος, ότι φιλολαϊκή πολιτική μέσα στο Γ΄μνημόνιο είναι πικρό ανέκδοτο. Δεν δίστασαν, όμως, να το χρησιμοποιήσουν ως πολιτικό προεκλογικό λόγο υποσχεσιολογίας... Ενός εκσυγχρονισμένου Μαυρογιαλουρισμού...  

Στην νέα Βουλή κυριαρχούν οι φιλομνημονιακές δυνάμεις, που ήδη έχουν ξεκινήσει το στήσιμο του σκηνικού: κυβέρνηση-αντιπολίτευση υπέρ του συστήματος, της ασφάλειάς του και της κατά το δυνατόν- διαιώνισής του... 
Συμμετέχει στην Νέα Βουλή και η φασιστική Χρυσή Αυγή... Η συνεπέστερη και επικινδυνότερη φιλομνημονιακή συστημική δύναμη... 

Συμμετέχει και το ΚΚΕ. Η τακτική του για την επίτευξη του στρατηγικού στόχου, δηλαδή του σοσιαλισμού, (τότε και μόνον τότε, θα ηττηθούν και τα μνημόνια κατά την δοξασία του) μοιάζει εξαιρετικά δύσκολη χωρίς θαυματουργιές παρεμβάσεις...   

Δεν συμμετέχουν δυνάμεις της Ριζοσπαστικής αριστεράς, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν μοναδική, ίσως, εναλλακτική προσέγγιση της πολιτικής πραγματικότητας, που θα εξελίσσεται από αύριο... Μίας πραγματικότητας, που δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευστροφία, για να είναι κανείς σίγουρος, πως θα είναι παρατεταμένα σκληρότερη και μακροπρόθεσμα καταδικαστική για τον λαό, τα συμφέροντά του και τις δυνατότητες αποτελεσματικής αντίδρασής του... 

Ευθύνες πολλές στο διαχρονικό αλλά και στο πρόσφατο παρελθόν, τόσο με τις επικίνδυνες ιδεολογικοπολιτικές ακροβασίες από τη μία όσο και με τα σύνδρομα καθαρότητας και απομονωτισμού, που έχουν για τα καλά παγιωθεί και μοιάζουν ακατάβλητα... Μία εναλλατκική φωνή στο κοινοβούλιο θα ήταν χρήσιμη για τους λαϊκούς αγώνες αλλά οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς εξακολουθούν να διακατέχονται από ...εφηβικής νοοτροπίας παραξενιές, αφού έταξαν, υπέρ όλα, την καθαρότητα από ρεφορμιστική σκόνη... Με αυτά και με αυτά δεν πείσαμε, ότι έχουμε Β' σχέδιο, ικανό να βάλει τέρμα στα δεινά και να ανοίξει το δρόμο της ανάπτυξης υπερ του λαού, της αληθινής πολιτκοοικονομικής εξουσίας υπερ του λαού... Το ζήτημα αυτό δεν είναι λεπτομέρεια... Θα το βρίσκουμε συνέχεια μπροστά μας και θα καταλήγουμε να μιλάμε μέχρι και για εθελοδουλεία... Το έκαναν αρκετοί, όταν αδυνατούσαν και αδυνατούν να εξηγήσουν την λαϊκή απροθυμία για τολμηρές αποφάσεις και κινήσεις. Ακόμη και αν εκτιμώνται οι καλές προθέσεις και η σπανίζουσα στις μέρες εντιμότητα δεν είναι δυνατή η εξουσιοδότηση για ζητήματα, που παραμένουν θολά και κατηγορούνται σε βαθμό εγκεφαλικής πλύσης από το σύστημα ως άλμα στο κενό...
Θα ακούσουμε πάλι τα γνωστά για τις δύσκολες συνθήκες διεξαγωγής του αγώνα (πράγματι ήταν δύσκολες) καθώς και τις υποσχέσεις για την συνάντηση στα λαϊκά κινήματα, που σχεδόν όλοι παραδέχονται ότι δεν βρίσκονται και στην καλύτερη άνθησή τους ούτε γνωρίζουν οι ίδιοι τρόπους και μεθόδους αναθέρμανσης και επίτευξης της απολύτως απαραίτητης ευρύτατης λαϊκής συμμετοχής. Για να μην μετατρέπονται οι κινητοποιήσεις σε "επαναστατικές" προπονήσεις. Για να πάψουν να μας χαϊδεύουν με συμπονετική ειρωνία οι νεοφιλελεύθεροι αμύντορες...  

Υπάρχουν και άλλα απαισιόδοξα στοιχεία του πολιτικού-κομματικού σκηνικού, που ξεδιπλώνεται μετά τις εκλογές... Η -έστω και περιορισμένη- ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ της κ. Φώφης δείχνει για τα καλά πως είναι εδώ... Οχι και πολύ ενωμένο αλλά αρκετά δυνατό, πολύ περισσότερο του δέοντος... Επιβεβαιώνει, την άποψη της ΦΑΙΑΚΙΑΣ, πως ο ΠΑΣΟΚισμός είναι ιδιότητα, περασμένη για τα καλά στα γονίδια της πολιτικής και κοινωνικής μας συμπεριφοράς... Η ψήφος στην Ενωση Κεντρώων, δεν αποτελεί ασφαλώς πολιτική αναγνώριση του κατά τα άλλα συμπαθούς κ. Λεβέντη αλλά ολοφάνερη διάθεση καθειρώνευσης, υποτίμησης και αποδοκιμασίας του πολιτικού γίγνεσθαι...

Η ιστορία βέβαια δεν γυρίζει πίσω... Εχει όμως σκαμπανεβάσματα και η αίσθησή μας είναι πως ζούμε τώρα μία φάση πισογυρίσματος... Το σύστημα έχει οργανωθεί πολιτικά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να συνεχίσει και να κλιμακώσει την μνημονιακή του λαίλαπα και -κυρίως- για να κρατά έναν λαό εξανδραποδισμένο στα χρέη της εξάρτησης. Ισχυρό παράδειγμα προς αποφυγή για τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης, του κόσμου... 
Νέες δυνάμεις θα αναδειχθούν, νέα σχήματα θα προκύψουν... Αυτόματα, όχι... Αν σοβαρευτούμε και πέσουμε με τα μούτρα στο δια ταύτα...