Αυτός είναι δικός μας...

Τελείως δικός μας... Ο Γκρέγορ Γκίζι δεν είναι όποιος και όποιος... Δεν είναι παίξε - γέλασε... Είναι παιδί του κομματικού σωλήνα του Εναίου Σοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας, παρακαλώ... Οχι της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (Δυτικής-καπιταλιστικής) αλλά της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας (Ανατολικής-σοσιαλιστικής, δικής μας, δηλαδή...). 
Εκτοτε έχει πάρει πολύ δρόμο... Οπως και άλλοι σοφοί σύντροφοι, που έκοβαν και έραβαν στα μέτρα τους τους μαθητάδες, κατά τον Βολφ Μπίρμαν... Ο Γκρέγκορ, λοιπόν σήμερα, είναι ο απερχόμενος πρόεδρος του κόμματος: "Η αριστερά" (Die Linke)... Και ως τοιούτος, μας εξέφρασε τον ενθουσιασμό του για την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και τον θαυμασμό του για τον ηγέτη του και πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα... Την νίκη αυτή την θεωρεί “ηχηρό ράπισμα”, για την ΕΚΤ, το ΔΝΤ, την ΕΕ και τη Γερμανική κυβέρνηση... Καλά αυτό φαίνεται... Από την Κυριακή και εδώ η Αγκελα και ο Βόλφγκαγκ δείχνουν συστηματικά μόνο το δεξί τους προφίλ, γιατί το αριστερό  τους έχει κοκκινίσει από την χαστούκα του ΣΥΡΙΖΑ...

Ολα καλά μέχρις εδώ. Δικαίωμά του...Ετσι έκρινε, έτσι λέει... Φαίνεται, όμως, ότι τον παραπήρε ο ενθουσιασμός και θεώρησε χρέος του πολιτικό να στολίσει την Λαϊκή Ενότητα και τον πρόεδρό της Παναγιώτη Λαφαζάνη με διάφορα ευγενή... 

Γράφει, λοιπόν ο απερχόμενος: "Βλέπετε, υπάρχουν πάντα εξυπνάκηδες που σκέπτονται ότι είναι πιστοί στην ιδεολογία και στις αρχές τους από κάθε άποψη και χαράσσουν τον δικό τους δρόμο. Γι' αυτό και απέτυχαν, όπως εκ των υστέρων είδαμε. Είναι ο λάθος δρόμος και ελπίζω να βγάλουν τα διδάγματά τους και άλλοι αριστεροί από άλλες χώρες".   

Πιστός, λοιπόν, ο σύντροφος, στις διεθνιστικές του παραδόσεις (Internationale solidaritaet, γερμανιστί) δίνει και χρήσιμες οδηγίες προς αριστερούς άλλων χωρών... Βγαλμένες, φανταζόμαστε, απο την πολυετή θητεία και πείρα του σε ανώτατα αξιώματα του Ενιαίου Σοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας... 

Απλά και προς πληροφόρησίν του (Αυτού και άλλων ομοϊδεατών), ότι στις 20 Σεπτέμβρη, υπήρξαν κάτι λίγες χιλιάδες εξυπνάκηδες στην Ελλάδα, που λίγο έλειψε να μπούν και στην Βουλή... Χαζοί, δηλαδή (αυτή είναι η ελεύθερη ερμηνεία του όρου εξυπνάκηδες), που επέμεναν:

-Να είναι σταθεροί στις προεκλογικές διακηρύξεις, απόψεις και θέσεις (εδώ και μερικά χρόνια) του κόμματος που υπηρέτησαν.

-Να μην ανεχτούν την εν μία νυκτί (17 ώρες για την ακρίβεια) κωλοτούμπα και μετατροπή του μαύρου σε άσπρο.

-Να συνεχίσουν να παλεύουν για την υλοποίηση των ιδεολογικών και πραγραμματικών τους δεσμεύσεων.

-Να μην φορέσουν τον μανδύα του "ρεαλισμού", αυτού, που τόσα χρόνια χαρακτηρίζει τις δεξιές πολιτικές και εσχάτως τις σοσιαλφιλελεύθερες...

-Να μην παραδέχονται την ήττα, όπως λέει και ο ποιητής...

Για αυτούς μιλάει ο σύντροφος Γκίζι... Να είναι καλά... Κάποιες φορές, οι φτηνιάρικες λοιδωρίες μπορεί να αποτελούν και τίτλο τιμής...

Δεν είναι προς καθαγίαση... Το αντίθετο... Φέρουν και το απέδειξαν και πρόσφατα πολλά από τα συγγνωστά κουσούρια του χώρου σε δυνατότητα κατανόησης της κατάστασης και επικοινωνίας με τον λαό... 

Πάντως, ταπεινά η ΦΑΙΑΚΙΑ (ποιοι είμαστε εμείς, που θα τολμήσουμε να υψήσουμε την φωνή μας στο απερχόμενο σύντροφο ...) του απευθύνει το τραγούδι του μεγάλου συμπατριώτη του ποιητή, Βολφ Μπίρμαν

Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν, τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν, που απ' τους άλλους θεν παλικαριά κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά, σ' αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί, τους έχω βαρεθεί. Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα, των γραφειοκρατών η φάρα, στήνει με ζήλο περισσό, στο σβέρκο του λαού χορό, στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή, την έχω βαρεθεί. Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους, τους Γερμανούς, τους προφεσόρους, που καλύτερα θα ξέρανε πολλά, αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά, υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί, τους έχω βαρεθεί. Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας νταντάδες, κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες, κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς, με ιδεώδεις υποτακτικούς, που είναι στο μυαλό νωθροί, μα υπακοή έχουν περισσή, τους έχω βαρεθεί. Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος, κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος, που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά, αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά κι επαναστάσεις στ' όνειρά του αναζητεί, τον έχω βαρεθεί. Κι οι ποιητές με χέρι υγρό, υμνούνε της πατρίδας τον χαμό, κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια, με τους σοφούς του κράτους τα 'χουνε πλακάκια, σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί, 

τους έχω βαρεθεί.  

Του αφιερώνουμε επίσης το video του τραγουδιού, που έγραψε πάνω σε αυτούς τους στίχους ο Θάνος Μικρούτσικος. Είναι από την ζωνατή συναυλία στο Σύνταγμα υπερ του ΟΧΙ την Παρασκευή 3 του Ιούλη 2015... Τότε, που μαζί με τους εξυπνάκηδες ήταν και άλλοι... Μόνο που οι τελευταίοι, διδάχτηκαν από την σοφία συντρόφων σαν του Γκρέγκορ και γύρισαν καπάκι τη ζωή... Και έκαναν το ΟΧΙ ΝΑΙ... Σε μία βδομάδα...Τραγουδάει η Αφροδίτη Μάνου.