Με αφορμή τα Παρισινά, η φίλτατη Νέλυ Δεμέστιχα γράφει και η ΦΑΙΑΚΙΑ αναπαράγει.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ
(Όχι δεν θα σας χαρίσω το μίσος μου)
Δείγμα υψηλής πολιτικής γραφής και
Thesis απέστειλε στους δολοφόνους της συντρόφου του ο
Αντουάν Λειρίς δημοσιογράφος του εκλεκτικού σινεφίλ France
bleu. H Ελέν Μυγιάλ εργαζόταν στο ίδιο
κανάλι σαν μακιγιέρ και είναι από τα θύματα του Μπα-τα-κλάν της
παρελθούσας Παρασκευής.
Τι ειρωνία!!! Το όνομα της σάλλας, που έπαιζαν οι Eagles of
Death Metal είναι λέξη εβραϊκή και σημαίνει: Ασυνήθιστος Εξοπλισμός - Σύνεργα, κι είναι τίτλος Οπερέτας
του Όφενπμαχ *
Ο Αντουάν διδάσκει εμάς τις
ρομαντικές κι ευέξαπτες υπάρξεις του Νότου ότι η Υψηλή πολιτική
δεν παίζεται στα διπλωματικά σαλόνια. Είναι στάση ζωής απέναντι στη βία τον
εξαναγκασμό τη καταπίεση οιασδήποτε μορφής είναι άμυνα κι
αντεπίθεση στην Ήττα. Το κείμενο που ακολουθεί είναι μετάφραση από
την σελίδα του στο Διαδίκτυο.
"Το απόγευμα της Παρασκευής κλέψατε τη ζωή ενός σπάνιου
ανθρώπου, του έρωτα της ζωής μου, της μητέρας του γιου μου, αλλά δεν θα σας
μισήσω. Δεν ξέρω ποιοι είστε και δεν θέλω να ξέρω, είστε ψυχικά νεκροί. Αν ο Θεός στο όνομα του οποίου δολοφονείτε τυφλά, μας έπλασε
κατ'εικόνα και καθ΄ομοίωση, κάθε σφαίρα στο κορμί της συζύγου μου είναι μία
πληγή στην καρδιά του. Επομένως, όχι, δεν θα σας δώσω την ικανοποίηση να σας
μισήσω. Προφανώς το θέλετε, αλλά το να απαντήσω στο μίσος με οργή θα
ήταν σαν να ενδίδω στην ίδια αδιαφορία που σας έκανε αυτό που είστε.
Θα θέλατε να φοβηθώ, να βλέπω τους συμπολίτες μου με
καχυποψία, να θυσιάσω την ελευθερία μου για την ασφάλεια. Χάσατε... Ο ίδιος παίκτης είναι ακόμη στο παιχνίδι. Την είδα σήμερα το πρωί. Επιτέλους, έπειτα από μερόνυχτα αναμονής.
Ήταν το ίδιο όμορφη όπως όταν έφυγε το απόγευμα της
Παρασκευής, το ίδιο όμορφη με τότε που την ερωτεύτηκα τρελά πριν από
τουλάχιστον 12 χρόνια. Φυσικά και είμαι συντετριμμένος, σας χαρίζω αυτή τη
μικρή ικανοποίηση, αλλά δεν θα διαρκέσει πολύ. Το ξέρω ότι θα είναι μαζί μας κάθε μέρα και θα
ξανασυναντηθούμε στον παράδεισο με ελεύθερη την ψυχή μας που εσείς ποτέ δεν θα
έχετε.
Οι δυο μας -ο γιος μου κι εγώ- θα είμαστε πιο δυνατοί
από όλους τους στρατούς του κόσμου. Δεν μπορώ να σπαταλήσω άλλο χρόνο για εσάς γιατί
πρέπει να γυρίσω στον γιο μου που μόλις ξύπνησε. Είναι μόλις 17 μηνών, θα φάει το πρωινό του, όπως
κάθε μέρα, μετά θα παίξουμε, όπως κάθε μέρα, και για όλη του τη ζωή αυτό το
μικρό αγόρι θα σας προσβάλλει με το να είναι χαρούμενο και ελεύθερο. Γιατί δεν θα σας χαρίσει ούτε εκείνος το μίσος του"
Ό,τι να προσθέσει ή να σχολιάσει κάποιος είναι βαρύς πλεονασμός. Αυτό το μικρό κείμενο ενός πολίτη της μπορούσε να είναι η σημαία της V Γαλλικής Δημοκρατίας σήμερα.
*Πρόκειται γιά μονόπρακτη παρωδία του
1855 μία chinoiserie musical σε μισοιταλικά μισοαραβικά
και μαρσεγιέζικα που διακωμωδεί τις μεγάλες Όπερες.
Σχόλια