...θα έπρεπε να γινόμαστε σοφότεροι... Αν το καταφέρνουμε είναι άλλο ζήτημα...
Τούτες τις Απριλιάτικες μέρες, τις γνωστές και σαν Απριλιανές επόμενο είναι ο Νίκος Μητσιάλης να θυμηθεί εκείνον το μαύρο Απρίλη του 67. Αναπαράγουμε.
Εκείνος ο Απρίλης…
Σαράντα εννέα χρόνια από τότε, μισός
αιώνας! Κυριακή των Βαΐων του ΄67 μέρα λιακάδα, ανοιξιάτικη! Αλλά αυτή η
λιτανεία ήταν αλλιώτικη από τις συνηθισμένες, δεν ήταν μετά «μετά βαΐων και
κλάδων». Ήταν μετά συλλήψεων και προσαγωγών… Μετά σειρήνων, χειροπέδων,
κλαύθμων και οδυρμών… Η δικτατορία των κολονέλων μετρούσε ήδη μερικά
εικοσιτετράωρα…
…Δεν είχε πάρει ακόμα τη στροφή η πομπή
από το κτίριο της Ακαδημίας προς το Ακταίον, η πρώτη φιλαρμονική ακούγονταν
κάπου κοντά χωρίς να φαίνεται ακόμα. Από τον ανήφορο του Καποδίστρια ανέβαινε
με ταχύτητα ένα περιπολικό της χωροφυλακής , η σειρήνα του ούρλιαζε
ανατριχιαστικά, πήρε την ευθεία του δρόμου και χάθηκε στρίβοντας στην εξωτερική
πύλη του παλιού φρουρίου.
Η πομπή σταμάτησε, από δίπλα ακούγονταν ψαλμωδίες. «Υπέρ του κατά ξηράν, θάλασσαν και αέρα φιλοχρήστου ημών στρατού…» Οι ψαλμοί σε λίγο μπερδεύτηκαν
με τις σειρήνες και άλλων περιπολικών
που ανέβαιναν με ταχύτητα ουρλιάζοντας. Τα σχολεία παραμέρισαν, οι
μουζικάντηδες στριμώχτηκαν βιαστικά στα κράσπεδα του δρόμου. Οι «ταμένοι»
βαστάζοι, μόλις που πρόλαβαν να τραβήξουν τις σκόλες και τα μανάλια στην άκρη.
Τα περιπολικά αύξησαν ταχύτητα, έστριψαν, πέρασαν τη γέφυρα και η Βενετσιάνικη
Καστρόπορτα τα ρούφηξε! Οι ψαλμωδίες της δέησης συνέχιζαν: «Υπέρ των
ευσεβέστατων Βασιλέων ημών…»
Το πλήθος σταυροκοπιούνταν σαστισμένο.
Σιγά, σιγά ένας άλαλος ψίθυρος απλώθηκε κρατώντας ένα παράταιρο ίσο στους
ψαλμωδούς της πομπής. Η απορία δεν κράτησε για πολλή ώρα «Από τα προάστια και
τα χωριά κουβαλούν αριστερούς, κομμουνιστές και πολίτες αντίθετους με την
«επανάσταση» και τους στοιβάζουν προσωρινά στο παλιό φρούριο μέχρι να
αποφασίσουν τι θα τους κάνουν…» Απλώθηκε το μαντάτο από στόμα, σε στόμα και
πάντα στο σιγανό. «Υπέρ του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου…» συνέχιζε ο ιερέας και
ακολουθούσε η συνοδεία των ψαλτάδων!
Μπήκαν στη σειρά τα σχολεία, οι
μουσικοί, οι βαστάζοι σήκωσαν τα ιερά λάβαρα και τα μανάλια. Η πομπή ξεκίνησε
και πάλι, δεν πρόλαβε όμως… Ο έχων το γενικό πρόσταγμα δημοτικός τελετάρχης
διέταξε σημειωτών , νέα περιπολικά συνέχιζαν το κουβάλημα «μιασμάτων». Τώρα η
λιτάνευση ξεδιπλώνονταν αργά το ιερατείο με τον αρχιερέα, το λιβάνι, οι
ψαλμοί, το ιερό σκήνωμα και τέλος οι επίσημοι, ένστολοι δεσμοφύλακες του
άλαλου πλήθους που περίμενε υπομονετικά να περάσει η εβδομάδα των παθών για να
οδηγηθεί στην…ανάσταση!
«Την αμαρτία την είπαν αρετή στις
εκκλησιές και την ευλόγησαν…» (Άξιον εστί Ελύτης) Και το έγκλημα της
δικτατορίας το χαρακτήρισαν στιγμιαίο! Τους σπιθαμιαίους της εφτάχρονης
«στιγμής» τους βάφτισαν άφρονες, τους υπόλοιπους τους απάλλαξαν πριν καν τους
παραπέμψουν, λόγω προηγούμενου εθνικού βίου… Του συστήματος υπάλληλοι ήταν όλοι
αυτοί οι γαλονάδες, ταγμένοι να παίξουν σε ένα άλλο σενάριο, προκειμένου να
ξεπουληθεί η Κύπρος να φύγει από τη μέση ο Μακάριος, να αλλάξουν διάφοροι
γεωπολιτικοί συσχετισμοί στη περιοχή… Το έκαναν το θέλημα τελείωσε η αποστολή
τους. Ο Καραμανλής τους χαρακτήρισε άφρονες και το έγκλημα στιγμιαίο και αυτόν
τον βάφτισαν Εθνάρχη και η Αλέκα στη βουλή τον έχρισε μετά θάνατον,
μεταρρυθμιστή και εκσυγχρονιστή!!! Καλά εσύ Σπύρο πέθανες νωρίς, δεν είδες
ευτυχώς ούτε την διάλυση του λεγόμενου υπαρκτού, ούτε το βρώμικο 89, ούτε και
την πρώτη φορά αριστερά να μετατρέπει ένα Λαϊκό ΟΧΙ στην υποτέλεια με ένα
μαζικό περήφανο 62%, σε ένα κατάπτυστο Ναι σ’ όλα τα μέτρα υποδούλωσης…
Εκείνος
ήταν ο Απρίλης πριν 49 ολόκληρα χρόνια… Θέλοντας τώρα να ξαναζωντανέψεις
εικόνες αληθινών οσιομαρτύρων που πιάστηκαν εκείνη την Κυριακή των Βαΐων αλλά
και αργότερα και οδηγήθηκαν στην εξορία… Που δεν υπέγραψαν, που δεν
προσκύνησαν και που όλα αυτά τα ξανά θυμάσαι ανήμερα της γιορτής κρατώντας στα
χέρια σου το ξύλινο κομπολόι σε σχήμα ψαριού που σούστειλε τότε εκείνος από τη
Γυάρο! Στημένος εσύ, εκεί κατά το Ακταίον προσπαθώντας ανάμεσα και τώρα από τους
ήχους των φιλαρμονικών, να φέρεις στη μνήμη και πάλι τις σειρήνες των
περιπολικών, την ταραχή του πλήθους, να ζωντανέψεις ξεθωριασμένες ασπρόμαυρες
φωτογραφίες της εποχής εκείνης… Θέλεις να ανιχνεύσεις ανάμεσα από τα πρωινά
σύννεφα και πάλι το πλατύ χαμόγελο εκείνου που παρά τις αλλεπάλληλες εξορίες
και φυλακίσεις πίστευε και τόλεγε πάντα, πως η νίκη θα δύσκολη αλλά στο τέλος
θα είναι δική μας…
Σχόλια