Εν τη εννοία της εννοίας, λοιπόν,
ο αστικός κόσμος της ξενοκρατίας και του δοσιλογισμού αναβαπτίστηκε στη
κολυμβήθρα του Σιλωάμ και απέκτησε εύσημα «αντίστασης» την ώρα, που είχε
αναγάγει την Μαρκεζινοποίηση σε μέγιστη δημοκρατική κατάκτηση… Δεν ήταν βέβαια
μόνον οι Αστοί… Ηταν και το «σώφρων» κομμάτι της αριστεράς, που επιθυμούσε να «αξιοποιήσει»
την μαρκεζινοποίηση στον δρόμο για έναν σοσιαλισμό με …ανθρώπινο πρόσωπο. Λες
και υπάρχει σοσιαλισμός με απάνθρωπο πρόσωπο!!! Πριν 7 χρόνια βέβαια ήταν οι
ίδιοι, που μας ανέλυαν στις 21 Απρίλη του 1967…γιατί δεν θα γίνει δικτατορία
!!! Και επειδή η καθοδήγηση έχει πάντα δίκιο ως κάτοχος της μιας και μοναδικής
και αναμφισβήτητης αλήθειας, μπορεί τελικά και …να μην έγινε δικτατορία… Μωραίνει
κύριος.
Και ήλθε η μεταπολίτευση…Αυτή,
που ο μεγάλος αρχισοσιαλιστής χαρακτήρισε
στην αρχή αλλαγή φρουράς… Και μετά από τα αλησμόνητα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ του ίδιο
συνδικάτο», «Φεύγουν οι Βάσεις του Θανάτου», «το ΠΑΣΟΚ στη κυβέρνηση ο λαός
στην εξουσία» διαμόρφωσε το ηθικοπολιτικό κλίμα της «μεταπολίτευσης», που όλο
τελειώνει αλλά δεν λέει να τελειώσει ούτε τώρα, που έχουμε φτάσει στον πάτο των
πάτων… Οβιδιακές μεταμορφώσεις «αριστερών» κρατούν ζωντανή την «μεταρρυθμιστική»
δόξα των τελευταίων 10ετιών στην Ελλάδα του απόλυτου κρατικού, κοινωνικού και πολιτισμικού μπάχαλου… Κάποιοι μάλιστα αισθάνονται πως η γραμμή τους αυτή
την 50ετία, δικαιώθηκε… Μωραίνει Κύριος…
Παρά ένα πεντήκοντα τα έτη που
παρήλθαν από την αυγή της "εθνοσωτηρίου". Με την αριστερά, που μπορεί να σεμνύνεται
μόνον για τους τίμιους αγωνιστές της… Για τους πραγματικούς ήρωες, που σήκωσαν
το φορτίο της τιμής για να θυμίζουν άλλα, διαφορετικά χαρακτηριστικά από εκείνα
του συρμού… Με βαρύ το τίμημα σε σωματικό και ψυχικό πόνο… Με σημαία την
ανθρώπινη υπόσταση…
Πώς να περηφανεύονται αυτοί που μας
καθησύχαζαν, ότι δεν θα γίνει δικτατορία και πιανόταν με τις πυτζάμες εκείνο το «ένδοξο»
πρωινό του Απρίλη… Πως να περηφανεύονται
αυτοί, που στην δίνη της ήττας χωρίζαν
τα τσανάκια τους σύμφωνα με την «πατροπαράδοτη» τεχνική των διασπάσεων, των
εσωτερικών ρήξεων, των «πολιτικόμορφων» υβρεολογίων, του σταλινισμού -ανοιχτού
ή συγκαλυμμένου κάτω από «ανανεωτικές» μπουρδολογίες-…
Μακάρι να κάνω λάθος αλλά μάλλον
είναι μακρύς και δύσκολος ο δρόμος προς την συγκρότηση ενός αληθινά ριζοσπαστικού,
ρηξικέλευθου σε προσεγγίσεις και μορφές δράσης κινηματικού μετώπου… Ανοιχτού
στη διαφορετικότητα με όριο την γνησιότητα της αγωνίας για κοινωνική αλλαγή... Όταν
ολιγομελή σχήματα αδυνατούν να συμπορευτούν διαφωνώντας για τη …σειρά των
παραγράφων στα «ενωτικά» κείμενα…
Εν τη
εννοία της εννοίας, λοιπόν… Και ούτως ειπείν για να χαμογελάσουμε πικρά…
Σχόλια