Στα σχολεία δοκιμαζόμαστε ηθικά και πολιτικά

Κεντρικό ζήτημα των ημερών η παρουσία προσφυγόπουλων στα σχολεία… Το φασισταριό πρώτο ενεργοποιήθηκε για να καταθέσει τσαμπουκαλίδικα το ρατσιστικό του δηλητήριο… Τα επεισόδια στο Πέραμα ενδεικτικά… Δεν ήταν όμως τα μόνα… Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας  σημειώθηκαν «αυθόρμητες» και «ημιαυθόρμητες» κινητοποιήσεις κατά της εγκατάστασης προσφυγόπουλων μαζί με τα Ελληνόπουλα στα σχολεία… Το φίδι, εκτός αυγού, έτοιμο για πολλαπλές επιθέσεις με χαρακτηριστικά Λερναίας Υδρας…  Στα όρια της καθιερωμένης πολιτικο-πολιτιστικής αθλιότητας  και η αντίδραση του πολιτικού κόσμου… Η βαρύτατη κυβερνητική ανεπάρκεια συμπληρώθηκε από τις τύπου Πόντιου Πιλάτου «καταγγελίες» της αξιωματικής αντιπολίτευσης ενώ τα μικρότερα σχήματα του σοσιαλφιλελεύθερου χώρου αναλώνονται σε μοντερνίστικους φραγκολεβαντίνκους βερμπαλισμούς.

Σε μία κοινωνία βαθειά πληγωμένη από τις σφαλιάρες της πρόσφατης 7ετίας με κορυφαία της παρατεινόμενη ΣΥΡΙΖΑίϊκη κωλοτούμπα, η παθητικότητα σαν τελικό σύμπτωμα της απογοήτευσης της ήττας κινδυνεύουν να στιγματίσουν βαθειά και να ορίσουν την εξέλιξη των πολιτικών μας πραγμάτων… Πρόσωπα θλιμμένα, κεφάλια σκυμμένα, φιγούρες μοναχικές  συνθέτουν την φυσιογνωμία της κοινωνίας μας…

Γι’ αυτό το κλίμα ανθρωπιάς, χαράς και γιορτής, που στήθηκε για την υποδοχή προσφυγόπουλων σε πολλές περιοχές της Ελλάδας έχει ιδιαίτερη σημασία και αξία. Είναι η πιο άμεση αντίδραση στο στρίμωγμα της προοδευτικής σκέψης και ηθικής, που ταλανίζει την χώρα, την Ευρώπη, τις ΗΠΑ… Είναι εμπράγματη κατάθεση ελπίδας, πως υπάρχουν στ’ αλήθεια φωνές με διάθεση και δύναμη αντίστασης… Που και ετούτη την ώρα αξίζουν πολύ περισσότερο από θεωρητικά συγκρουσιακές λεξιλαγνίες εκτός τόπου και χρόνου…

Το: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα γίνεται όλο και πιο επίκαιρο. Και σε πρώτη φάση η διακήρυξη: Δημοκρατία ή βαρβαρότητα είναι το ίδιο σημαντική, αρκεί να περιγράφει κανείς με σαφήνεια το απολύτως λαοκρατικό, ανθρωπιστικό, σύγχρονο, αναγκαίο και προοπτικό περιεχόμενο της δημοκρατίας… Που, ως έννοια με το πραγματικό της βάθος ανήκει στους «κεντρώους», όσο και ο «φιλελευθερισμός» στους μεγαλοαστούς και τους ακροδεξιούς…

 Οι γονείς, που αντιστέκονται στους μελανοχίτωνες τραμπούκους ή στους κρυφούς, «ντροπαλούς» οπαδούς τους της «σιωπηρής πλειοψηφίας», που χειροκροτάνε, που αγκαλιάζουν τα προσφυγόπουλα, που τα σμίγουν με τα δικά τους παιδιά επιτελούν το ύψιστο πολιτικό καθήκον των ημερών… Μακάρι η στάση τους να επενδυθεί σε μία βαθειά κινηματική αντιφασιστική, ανατρεπτική προοπτική…