Περιδιαβαίνοντας την πλουσιότατη βιβλιογραφία
των ημερών για τον κορονοιό διαπιστώνει κανείς ένα πλήθος ευρημάτων και ένα
πολλαπλάσιο πλήθος πιθανόν ερμηνειών των ευρημάτων… Αντιφάσεις κραυγαλέες
ανάμεσα στις διάφορες τακτικές αντιμετώπισης της πανδημίας, που δείχνουν ότι, αν
μη τι άλλο, το φαινόμενο είναι πρωτόγνωρο, πολυπαραγοντιακό και ενδεχομένως αποδομητικό για ορισμένες από τις κλασσικές υγιειονολογικές μας γνώσεις…
Θα αποφύγουμε εδώ να πλατειάσουμε
με αναφορά παραδειγμάτων, που επιβεβαιώνουν την πολυπλοκότητα των πραγμάτων…
Το
κάναμε στην τηλεοπτική συζήτηση, που έχουμε παραθέσει σε προηγούμενη ανάρτηση. Ένα
δεδομένο, που παραμένει διατοπικά και διαχρονικά έγκυρο είναι, πως η καραντίνα
και γενικά η αποστασιοποίηση παραμένουν το ισχυρότερο επί του παρόντος όπλο αντιμετώπισης
ενός κυτταροφάγου εχθρού, που ζητάει ακατάπαυστα και με πάθος νέους ξενιστές…
Αυτό μπορεί να σπάσει τον φαύλο κύκλο της διάδοσής του αφού τα άλματά του δεν
μπορούν να υπερβούν μερικά μέτρα, ομολογουμένως πολλά (μέχρι και άνω των
τεσσάρων δείχνουν κάποιες αερδυναμικές μελέτες με υλικό τα εκπνεόμενα έμφορτα
σταγονίδια). Αυτό, που φαίνεται προφανές με χρήση κοινής λογικής, δηλαδή η
απόσταση, επιβεβαιώνεται στην πράξη με παράθεση χωρών, που εφάρμοσαν πιο έγκαιρα
από άλλες το μέτρο της καραντίνας: Βιετνάμ, Ελλάδα, Σιέρα Λεόνε, Ουγκάντα
κ.λ.π. Χρειάζονται ασφαλώς οι επιδημιολογικές μελέτες (βλ. Κορέα, Κίνα,
Φορμόζα, Σιέρρα Λεόνε κ.α.) αλλά σιγά, που η Ελλάδα με δημόσιο σύστημα υγείας ναρκοθετημένο
από την ίδρυσή του και άγρια πετσοκομένο από τις φόρμουλες Σόιμπλε θα ήταν
δυνατόν να εφαρμόσει ένα τέτοιο γενναίο αλλά αναγκαίο πρόγραμμα συνεχούς επιδημιολογικής
έρευνας και παρακολούθησης… Εδώ η έγνοια μας ήταν και παραμένει να προλάβουμε να
μην μπουκώσουν τα ελάχιστα (λιγότερα σε όλη την ευρώπη) κρεβάτια ΜΕΘ και
αρχίσει τότε η μαζική κατάρρευση, μπροστά στην οποία η Ιταλία θα έμοιαζε … μικρή
εποχιακή επιδημιούλα.
Γι’ αυτό, λοιπόν, με το άνοιγμα της
επικοινωνίας, ο εχθρός της υγείας και της ζωής των πολιτών είναι ο συγχρωτισμός. Οι συναντήσεις με την
πυκνότητα, που καταφαίνεται στις σχετικές φωτογραφίες δημιουργούν προϋποθέσεις
μεταφοράς του ιού σε… σκυταλοδρομία… Εχουμε
γράψει για την δυσκολία αυτής της φάσης… Τώρα δηλαδή, που όλα επιτρέπονται,
τώρα θα δοκιμαστεί η κοινωνικότητα της κουλτούρας μας δεκαετιών ή και
εκατονταετιών… Η άγνοια του υπαρκτού εχθρού που έχει γεμίσει τον πλανήτη με
εκατοντάδες χιλιάδες φέρετρα, η προκλητική περιφρόνηση προσωπικών, οικογενειακών και συλλογικών
κινδύνων δεν αποτελούν πιστοποιητικά κοινωνικής προοδευτικότητας… Ασφαλώς όλα
είναι ερμηνεύσιμα… Τα τερατώδη ελλείμματα της υγειονολογικής και γενικότερης παιδείας,
η καλλιέργεια πνεύματος ευδαιμονισμού, καταναλωτισμού, ωχαδελφισμού,
ψευτομαγκιάς και ατομικισμού, που οι εξουσιάζοντες συστηματικά προωθούν για
έλεγχο της αγέλης συναντάει τους ορμονικούς καταρράκτες της εφηβείας… Η σημασία
του προβληματισμού για τα συμβαίνοντα στις πλατείες του απάνθρωπου οικιστικά λεκανοπέδιου,
τις αντίστοιχες της Θεσσαλονίκης, Πάτρας και των άλλων πόλεων καθορίζεται και
από το γεγονός, ότι λόγω της πετυχημένης καραντίνας θα είναι λογικά χαμηλός ο
δείκτης ανοσίας της κοινωνίας (δεν ξέρουμε ακριβώς πόσο, γιατί όπως είπαμε, ΔΕΝ
έχουμε επιδημιολογικές μελέτες).
Αν, όμως, η όποια ερμηνεία είναι έστω
και σχετικά επαρκής, ανεπαρκέστατη είναι η σιωπή προοδευτικών, χωρίς εισαγωγικά
φορέων, που θα έπρεπε πρώτοι να καταγγείλουν να προειδοποιήσουν και να
αποκαλύψουν τις συνέπειες του ανεξέλεγκτου συγχρωτισμού. Μέχρι τώρα, από όσο
γνωρίζουμε (συγγνώμη αν αδικούμε κάποια ή κάποιες συλλογικότητες), η στάση
θυμίζει την αντίδραση σε ανεπιθύμητη επίσκεψη: δεν είναι κανείς εδώ, λείπει
η θεία μου, περάστε αργότερα…
Στην σημερινή υγειονολογική και
κοινωνική μας πραγματικότητα ο συγχρωτισμός δεν συνιστά αμφιλεγόμενο δικαίωμα. Είναι
καθαρή, πιθανότατα εξ αμελείας απειλή κατά της υγείας και της ζωής των άλλων…
Εξακολουθούμε να πιστεύουμε και
μάλιστα περισσότερο, πως προοδευτική στάση δεν είναι τα μισόλογα, τα χαϊδέματα
στην πλάτη, η απόπειρα προσπορισμού μικροπολιτικού οφέλους… Η δήλωση, η σαφής
περιγραφή και η ερμηνεία της πραγματικότητας αποτελεί προϋπόθεση για την γνήσια
ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων…
Ας προσέξουμε, πως η φάση αυτή,
που η εξουσία έχει αναθέσει την διεκπεραίωσή της στην υπευθυνότητα των πολιτών,
μπορεί και να ανακληθεί μερικά ή ολικά, κατά τόπους ή γενικά… Πότε; Αν οι
δείκτες (νέα περιστατικά, νοσηλείες στις ΜΕΘ, θάνατοι) το επιβάλλουν… Και οι
αριθμοί αυτοί δεν θα προκύψουν σε Ακαδημαϊκή άσκηση στατιστικής. Θα είναι η αφηρημένη
αναφορά συγκεκριμένων ανθρώπινων θυμάτων… Ας το αποφύγουμε…
Εχοντας συνείδηση των τεράστιων
και εγκληματικών ανεπαρκειών της πολιτείας ας αναδείξουμε τον υποχρεωτικά
πρωταγωνιστικό ρόλο των δικών μας δυνάμεων σαν μέσου κοινωνικής χειραφέτησης…
Σχόλια