👉Είχα
σκεφτεί να μην ασχοληθώ με τα τελευταία ρητά του ζωγράφου Κώστα Τσόκλη,
αποδίδοντάς του την ανεκτικότητα και την συγγνώμη, που μπορεί να ταιριάζει σε
ενδεχόμενη -λόγω ηλικίας- θόλωση της νοητικής του διαύγειας… Όμως καθώς τα διαβάζω και τα ξαναδιαβάζω, οργίζομαι τόσο ώστε να καταθέσω δύο λόγια…
Ο
Κώστας Τσόκλης δεν είναι ασφαλώς ο μόνος, που θεωρεί τον εαυτό του, “ανώτερον
είδος”… Γιατί, για τον εαυτούλη του αγωνιά και όχι για τον …ανώνυμο σοφό γέροντα
με μια … “πραγματική
αξία, αναγνωρισμένη” (sic). Αντε, να του αναγνωρίσουμε τον “ανθρωπισμό”,
πως νοιάζεται και για άλλους υπερήλικες… Δεν αλλάζει τίποτε ουσιαστικά…
Δεν
είναι και πολύ δύσκολο να διακρίνει κανείς στο κείμενο του γνωστού εικαστικού
τον ελιτισμό, την εγωπαθή αυθαιρεσία, την ανεξέλεγκτη αυταρέσκεια, που
κυριαρχούν στην ψυχολογία ενός ακραίου ρατσιστή… Ταυτόχρονα με την “φυσική”
ταξικότητα του λόγου του, αφού εισαγωγικά αποδέχεται την πιθανότητα της επιλεκτικής
λειτουργίας του κράτους για την διάσωση από ένα πρόβλημα υγείας… Καθόλου δεν το
προβληματίζει το γεγονός, ότι ο παγκόσμιος πλούτος, η τεχνολογική ανάπτυξη και
η εξέλιξη των βιολογικών επιστημών επιτρέπουν (όταν και αν χρειάζεται) να περιθάλπουν
νέους και γέρους, άσπρους κίτρινους, μαύρους, Αμερικανούς, Ασιάτες Ευρωπαίους
κ.λ.π. με πλήρη επάρκεια και εξαιρετική αποτελεσματικότητα… Μία μικρή λεπτομέρεια
χρειάζεται να ισχύει: Οργάνωση και διοίκηση της παγκόσμιας κοινωνίας με
επίκεντρο τον άνθρωπο και όχι το κέρδος… Τόσο απλά και τόσο δύσκολα βέβαια…
Επανερχόμενοι
στο θέμα θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε, πως δεν υπαινισσόμαστε, πως ο συγκεκριμένος
καλλιτέχνης είναι ναζιστής… Όταν, όμως, ο λόγος στερείται διαλεκτικής ενότητας
και συνέχειας, είναι δυνατόν να εκστομισθούν τα πιο φρικαλέα μαργαριτάρια και
μάλιστα με μεγάλη ελαφρότητα…
Επειδή,
όμως στην κοινωνία των διακρίσεων αυτές οι “παρόλες” αφήνουν ίχνη, καλό είναι
να λειτουργεί ο εγκεφαλο-γλωσσικός ηθμός…
Ιδού
τι ακούμε, όταν δεν λειτουργεί…
Παραμένει
λοιπόν κεφαλαιώδης αρχή η χωρίς όρους, και εξαιρέσεις αναγνώριση της φυσικής
προτεραιότητας της νέας γενιάς, που έτσι και αλλιώς είναι η ελπίδα της ανθρωπότητας…
Φυσικά καθόλου δεν υιοθετούμε, αντίθετα
καταδικάζουμε, την στυγνά “ωφελιμιστική” πρακτική ενός συστήματος, που
διακρίνει τους ανθρώπους σε “ενεργούς” και “ξεζουμισμένους”… Που υπερεκμεταλλεύεται
τους πρώτους, ενεργώντας συστηματικά για την …απαλλαγή του από τους δεύτερους…
ΥΓ. Ευκαιρίας
δοθείσης να υπογραμμίσουμε, πως θεωρούμε βαθύτατα επικίνδυνες και αντιδραστικές
τις …”θεωρίες”, που …από την πόρτα ή το παράθυρο αναγνωρίζουν στον άνθρωπο
διαχειριστικές αρμοδιότητες Θεού πάνω στην ανθρώπινη ζωή… Με οποιοδήποτε πρόσχημα
και απόχρωση…
Σχόλια