👉Η δημιουργία μίας επιτροπής ειδικών επιστημόνων (λοιμωξιολόγων,
επδημιολόγων κ.λ.π.) με την έναρξη της πανδημίας έμοιαζε “θεωρητικά” σαν θετικό
μέτρο… Θεωρητικά, βέβαια, γιατί η αποτελεσματική συμβολή μίας τέτοιας επιτροπής
προϋποθέτει:
-Την συγκρότησή της με αυστηρά αξιοκρατικά κριτήρια και αποκλεισμό
της λογικής της επιλογής “δικών” μας.
-Την ελεύθερη διατύπωση των απόψεων ΟΛΩΝ των μελών της και τον
ισότιμο σεβασμό όλων των θέσεων.
-Την ουσιαστική απαγόρευση πολιτικής κατεύθυνσης από την
κυβέρνηση προς την επιτροπή των ειδικών.
-Την αυτονόητη εναρμόνιση της κυβερνητικής πολιτικής προς τις συστάσεις
των ειδικών…
Αυτά θα έπρεπε απαραίτητα να συμβαίνουν σε μία “ευνομούμενη” χώρα,
που έχει δηλαδή υπεράνω όλων την υγεία, την ποιότητα ζωής και τελικά την ίδια
την ζωή των πολιτών…
Αυτό, όμως δεν μπορεί συμβαίνει υπό συνθήκες νεοφιλελευθερισμού,
διότι, πολύ απλά: Ο καπιταλισμός από την ιδιοσυστασία του ενδιαφέρεται μόνον
για την μεγέθυνση του κέρδους του, που φυσιολογικότατα συνεπάγεται τον όσο το
δυνατό μεγαλύτερο υποβιβασμό της ζωής των εργαζόμενων, γιατί αυτό είναι αναγκαίο
για την μείωση του κόστους εργασίας και αύξηση του ποσοστού κέρδους.
Η εκμεταλλευτική φύση του καπιταλισμού επεκτείνεται, φυσιολογικά
σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής (πολιτισμικό, επιστημονικό, παιδαγωγικό,
παροχής υπηρεσιών, κοινωνικών σχέσεων κ.λ.π.). Αυτό δεν συμβαίνει γιατί υπάρχουν
“κακοί” άνθρωποι (υπάρχουν κακοί άνθρωποι και για την συντριπτική τους πλειοψηφία
υπάρχει άμεσο ή έμμεσο κοινωνικό αίτιο)… Συμβαίνει γιατί είναι συστημικά αναγκαίο…
Η συγκρότηση λοιπόν των κοινωνικών θεσμών, ακόμα και αυτών, που
περιβάλλονται από πλατιά αποδοχή αντικειμενικότητας (όπως π.χ. μία ειδική επιτροπή
επιστημόνων) δεν μπορεί να είναι αντικειμενική και “ουδέτερη” ούτε ως προς τις διαθέσεις,
τις φιλοδοξίες και τις παρέλξεις των συμμετεχόντων ούτε ως προς τις πολιτικές επιλογές
των κυβερνώντων, που την συγκροτούν.
Κατά την έναρξη της πανδημίας, όταν πρυτάνευσε από τους πολίτες
η αυξημένη εγρήγορση και προσοχή, όλα έμοιαζαν ωραία… Η κυβέρνηση διαλαλούσε τις
ανθρωπιστικότερες των προθέσεών της και οι επιδημιολόγοι δια του μονίμου
εκπροσώπου τους έδιναν συστάσεις-εντολές… Σε λίγο, όμως φάνηκε, πως αυτές οι κατευθύνσεις,
που κάθε φορά δίνονταν με την μεγαλύτερη δυνατή απολυτότητα άρχιζαν να αντικαθίστανται
με τις ακριβώς αντίθετες, διατυπωμένες με την ίδια αυστηρή απολυτότητα…
Η αρχή έγινε με τις μάσκες, που όταν δεν υπήρχαν στην αγορά
μάθαμε πως όχι μόνον δεν χρειάζονται αλλά μπορεί να κάνουν και κακό!!! Ασε που
για να τις φορέσεις χρειαζόσουν επιμορφωτικό σεμινάριο!!! Όταν, όμως, η αγορά
γέμισε με (πανάκριβες) μάσκες τότε ο επικεφαλής των ειδικών μας δήλωσε, πως οι
μάσκες είναι απαραίτητες…
Στην συνέχεια είχαμε τα σχολεία… Πάλι από τον εθνικό
λοιμωξιολόγο μάθαμε, πως τα παιδιά είναι φωτιά για την μετάδοση του ιού…Και
πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις (3 μήνες μετά) μάθαμε, πως τα παιδιά δεν μεταδίδουν
την νόσο… Ηταν τότε που για λόγους τελείως εξωπαιδαγωγικούς …έπρεπε να ανοίξουν
τα σχολεία έστω και για 10 μέρες των Ιούνιο… Εκτοτε, για την μεταδοτικότητα της
νόσου μέσω των παιδιών έχουμε ακούσει αμέτρητες αντιφάσεις και παραλλαγές…
Ετσι, τότε έγινε η μεγάλη μεταστροφή στην συλλογική ψυχολογία…
Χάθηκε η εμπιστοσύνη, που τον πρώτο καιρό ήταν δεδομένη και αντικαταστάθηκε από
την επιφύλαξη, την καχυποψία και τέλος την άρνηση και την καθειρώνευση…
Αν κάνουμε μία ψύχραιμη ανασκόπηση από τον Ιούνιο του 2020 μέχρι
σήμερα θα διαπιστώσουμε επιγραμματικά πλήθος αντικρουόμενων, ανακαλούμενων και
επανερχόμενων μέτρων που ΔΕΝ ΤΗΡΟΥΝΤΑΙ !!!
Βιώσαμε και βιώνουμε την παντελή έλλειψη πολιτικής με θριαμβεύουσα
την λογική του βλέποντας και κάνοντας
και μέχρις εσχάτων άρνηση για έγκαιρη λήψη μέτρων κοινωνικού χαρακτήρα, που θα
μπορούσαν να διευκολύνουν:
-τον εντοπισμό και την ιχνηλάτηση των κρουσμάτων,
-την ενίσχυση της πρωτοβάθμιας ανάσχεσης της πανδημίας,
-την έγκαιρη ενίσχυση του ΕΣΥ (κλίνες, ΜΕΘ, υποδομές κ.λ.π.),
-την ριζική αναβάθμιση των συστήματος συγκοινωνιών και την
ανασυγκρότηση του εκπαιδευτικού συστήματος…
Η κυβέρνηση υπήρξε ακραία συνεπής στην φυσιολογική
νεοφιλελεύθερη λογική της: ελαχιστοποίηση
των δαπανών κοινωνικής χρησιμότητας.
Πρέπει να παραδεχτούμε, πως το σενάριο του success story στηρίχτηκε -εκτός πολλών άλλων-
στην απόλυτη ταύτιση των μελών της επιτροπής, που κατέκλυζαν τα ΜΜΕ ως τηλεοπτικοί
αστέρες και οι οποίοι απέφευγαν συστηματικά κάθε κριτική στάση απέναντι στις
κυβερνητικές αντιφάσεις και ανεπάρκειες.
Τότε (μέσα Ιουλίου 2020), στην ΦΑΙΑΚΙΑ παρουσιάζαμε τις θέσεις
του καθηγητή Σαρηγιάννη, που διέφεραν από το εφησυχαστικό και υμνητικό κλίμα
των υπόλοιπων “ειδικών”… Τότε, λοιπόν και ενώ τα παπαγαλάκια έψαλλαν δοξαστικούς
ο κ. Σαρηγιάννης προειδοποιούσε πως χωρίς την λήψη και την τήρηση συγκεκριμένων
μέτρων (μάσκα παντού, οργανωμένο σύστημα testing, ουσιαστική
αραίωση σχολικών αιθουσών και μέσων μαζικής μεταφοράς κ.λ.π.) τον Οκτώβρη θα
φτάσουμε στα χίλια και τον Νοέμβρη τα 4000 κρούσματα την ημέρα, που πολύ απλά
σήμαινε μεταξύ πολλών άλλων πλήρη κατάρρευση του συστήματος υγείας. Η επιτροπή όμως,
όπως μας είπε τότε η εκπρόσωπος της, έχει υπόψη της τα μοντέλα του κ.
Σαρηγιάννη αλλά η ίδια στηρίζεται στα
δικά της (ποια;).
Καθώς ο καιρός περνούσε, η επιτροπή διακρίνονταν για την
ευθυγράμμιση με την κυβερνητική πολιτική, που η ίδια εξάλλου υποτίθεται, ότι εισηγούταν.
Αναρωτιώνταν κάποιοι, πώς είναι δυνατόν να μην έχουν υπάρξει παραιτήσεις και όλο
αυτό το αλαλούμ των μέτρων ακορντεόν να μην διεγείρει αντιστάσεις… Η παγίδευση έμοιαζε
προφανής (για κάποιους), που απλά διέρρεαν τις διαφωνίες τους και που φυσικά
χάνονταν μέσα στην ενημερωτική κυβερνητική μονοκρατορία και στην εξοργιστικά
ανέτοιμη, ασυντόνιστη και ανερμάτιστη αντιπολιτευτική αντίδραση…
Ετσι, η δέσμευση των ειδικών στο άρμα των κυβερνητικών αποφάσεων
απέκτησε ηθικό χαρακτήρα, αποδεικνύοντας, πως και η επιστήμη, ιδιαίτερα σε
κοινωνικές οξύνσεις τηρεί τους ταξικούς κανόνες και οι όποιες ατομικές
εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν αυτόν τον αδήριτο κανόνα.
Τώρα, λοιπόν φτάσαμε σε οριακές καταστάσεις πολιτικής “τρέλας”. Τα
κρούσματα ανεβαίνουν σε ύψη ρεκόρ, οι διασωληνώσεις σε ύψη ρεκόρ, το ΕΣΥ έχει
καταρρεύσει και η κυβέρνηση ετοιμάζεται για …ανοίγματα.
Είναι, όμως, αργά για τους “επιτρόπους” να περισωθούν… Τώρα τους
περιμένει η “διακριτική” ειρωνεία, τα υπονοούμενα, και οι καυτηριασμοί…
«Διαφωνώ με την απόφαση των λοιμωξιολόγων, ελπίζω να μην έχει
συντεχνιακή λογική επειδή εξυπηρετεί τους γιατρούς, ελπίζω να μην είναι
συναδελφική παραχώρηση» είπε χτες στον ΑΝΤ1 ο Σπυρίδων-Αδωνις. Λάσπη πρώτης
ποιότητας, αν βέβαια το αντιλαμβάνεσαι…
Στα “ΝΕΑ” ο Γιώργος Παπαχρήστος τους στόλισε καταλληλότερα: «Φαίνεται
πως επέδρασε σκληρά, και βαριά, το άγχος δημοσιότητας που έχουν ορισμένοι εξ
αυτών - είναι μια πρώτη εκτίμηση. Θα πρόσθετα επίσης στα της δημοσιότητας, όσα
αφορούν και στα προσωπικά τους (άνθρωποι είναι και οι γιατροί) καθώς επίσης και
στο πώς βλέπει ο καθένας από αυτούς τον εαυτό του στη μετά πανδημία εποχή...
Όλο αυτό λοιπόν έχει δημιουργήσει μια απίθανη κατάσταση, η οποία σχηματικά
μπορεί να περιγραφεί με τη λέξη μπάχαλο. Ένα διχασμένο μπάχαλο, αν μου
επιτρέπεται ο νεολογισμός».
Θα ακουστούν, αν χρειαστεί, και χειρότερα… Αν δεν ξαναγίνουν έγκαιρα
ακόμη πιο καλοί και πιο πρόθυμοι…
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι… απολαμβάνουν άξια ων εποίησαν. Θα
μπορούσαμε και να γελάσουμε χαιρέκακα… Είναι όμως τόσο θλιβερό και αποκρουστικό
το συνολικό σκηνικό ηθικής καταρράκωσης, που μόνον απέχθεια μας εμπνέει…
Και καλή μας νύχτα…
Σχόλια