Το αποχαιρετιστήριο
σημείωμα του φίλτατου Δημήτρη Λεβέντη για τον Τζίνο
Δημητράτο δεν χάνει την επικαιρικότητά του, όσο -κυρίως- την συναισθηματική, την
νοηματική και την αισθητική του αξία. Παραθέτουμε…
Βαριά η ατμόσφαιρα στο Γαριτσιώτικο νεκροταφείο το ζεστό
μεσημέρι μιας περασμένης Τετάρτης
Ξαναβρεθήκαμε κάποιοι παλιοί συντρόφοι δεμένοι από τα χρόνια της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης να χαιρετήσουμε τον φίλο μας τον Τζίνο που αποφάσισε να αναχωρήσει βιαστικά το Σάββατο του Λαζάρου.
Άσχημο αίσθημα ν΄ακούς να
σβήνουν σιγά - σιγά οι ανάσες των διπλανών μας και πώς αραιώνουμε αδειάζοντας τον
χώρο… Παίζουμε τις καθυστερήσεις όπως λέει ο Νίκος.
Πολλοί σύντροφοι έλειπαν... Μερικοί αναπαύονται εκεί γύρω κάτω
από μάρμαρα… Η Γεωργία, ο Βλάσσης, ο Τώνης οι αδελφοί Τρέκου…
Κάποιοι άλλοι, ο Κώστας, ο Θανάσης, ο Μάχος είναι καιρός που απέδρασαν…
Προσπαθώ να διακρίνω μπεργκμανικές κραυγές και ψίθυρους από το θρόισμα των φύλλων
...
Το επόμενο πλάνο με συνταράζει… Κάτι πάλλεται σαν διαρκής ταλάντωση
στο στήθος
Να !! είν' εδώ !!
Η Έλενα κι ο Λάκης τα παιδιά του Κώστα, η Αλεξάνδρα η κορούλα
του Θανάση, ο Τηλέμαχος ο άγγονας του Μάχου Ρούσση που με ρωτά αν τον γνώρισα ...Συνεχίζουν
να ζουν οι ακριβοί μας σύντροφοι στα ήρεμα μεστά βλέμματα των παιδιών τους,που
ορισμένα τα είχα γνωρίσει όταν κλωτσάγανε τη κοιλιά της μάνας τους
Η αλυσίδα διακόπτεται αλλά δεν σπάει… Αδέσποτα γονίδια
συνεχίζουν να ρέουν στο αίμα των επιγόνων έστω κι αν περιπλανώμαστε σαν αστρική
σκόνη όπως ο αιώνιος Αδάμ του Ιουλίου Βέρν…
Θα ξανάρθουμε
Δίχως τύμπανα και λάβαρα δίχως περιττούς θόρυβους… Η σιωπηλή μας
περικύκλωση θα γίνει βασανιστικό καλπάζον καρκίνωμα για το σύστημά σας.
Αυτοί που υπήρχαμε χθες, υπάρχουμε και σήμερα.
Απλά χάσαμε την επαφή και κυκλοφορήσαμε μόνοι μας αδέσποτα
σκυλιά στους δικούς μας δρόμους, χρόνους δίσεκτους πολλούς…
Ξυπνάμε από μια εφιαλτική παράνοια που οι ίδιοι δημιουργήσαμε
Θα ξανάρθουμε με μια μορφή που κανένας δεν φαντάζεται. Σε φόρμες
ασύλληπτες…
Κι αυτή τη φορά θα χτυπήσουμε αποφασιστικά.
Όχι εμείς βέβαια που είμαστε άνθρωποι της συγχώρεσης της
ευγένειας της συνύπαρξης με μόνο όπλο το χαμόγελο ... Αλλά η ίδια η ζωή που
κουβαλάμε, εμείς τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας και τη ζωή μας δεν μπορούμε
να την προδώσουμε
Υπάρχουν τροπικά δάση μέσα μας. Άγνωστοι βενθώδεις ωκεανοί…. Μακρινά
αστέρια που έρχονται και φωτίζουν τα μπαλκόνια μας και τραγουδιστές κότσυφες
κάθε άνοιξη…
Οπλιστήκαμε με έρωτες αδιανόητους και τις φριχτές απογοητεύσεις,
που ακολούθησαν και οι θαρραλέες ήττες μας μπόλιασαν πίκρα ζωογόνα.
Υπάρχουν κοντά μας τέτοιες φίλες και φίλοι που μας κάνουν να
ζούμε αχόρταγα μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεφτο
Γι’ αυτό λέμε με σιγουριά: Θα
ξανάρθουμε…
ΥΓ 1
Στην φωτό η Γαρίτσα του Τζίνου η ταπεινή η μισοαγροτική με τα
κοτέτσια και τους σταύλους η Γαρίτσα πίσω από το μεγάλο εργοστάσιο…
Ο τίτλος και ο επίλογος είναι από ένα κείμενο του Περικλή
Κοροβέση
ΥΓ2
Ο αιώνιος Αδάμ -Eterno Adam έγινε εικονογραφημένη ιστορία (κόμικ)
από τον Ισπανό Εντουάρντο Σολάνο το 1970 χωρίς ν΄ακολουθήσει πιστά το διήγημα του
Βερν που αποτελείωσε ο γιος του Μισέλ.
Σχόλια