O φίλτατος Δημήτρης Λεβέντης
ασχολείται με την “προβληματική” από πολλές απόψεις περιοχή Σολάρι της Κέρκυρας, που συντηρείται
στην επικαιρότητα εξαιτίας του αφόρητου κυκλοφοριακού προβλήματος, που
συνεπάγεται η διέλευσή της από και προς την πόλη…
Το πρόβλημα δεν γεννήθηκε τυχαία, ούτε από απλή αμέλεια…
Δυνάμεις …αλλότριες, αυτές που ορίζουν την τύχη του τόπου στις παραμικρότερες
λεπτομέρειες έχουν …μεριμνήσει για το χάλι, που …άρχοντες και αρχόμενοι
αδυνατούν να “ξεμπλέξουν”.
Το κείμενο είναι το δεύτερο μίας τριλογίας αναφοράς στον χώρο… Σας
παρουσιάζουμε το δεύτερο μέρος αφού και εννοιολογική αυτονομία έχει αλλά και για
πολλά εξαιρετικά ενδιαφέροντα μιλάει… Παρελθόντα και παρόντα… Και για το πώς τα
πρώτα καθόρισαν τα δεύτερα, που προοιωνίζουν χειρότερα επόμενα.
Παραθέτουμε
BIG TROUBLE IN LITTLE MALTEZIKA
Συνεχίζω τον σχολιασμό που ξεκίνησα στο σημείωμά μου με τον ίδιο
τίτλο που δημοσιεύτηκε στην έντυπη " Ε" στις 2 τρέχοντος. Aφορούσε την εκρηκτική
κατάσταση στο προάστιο Σολάρι αν και νομίζω επειδή η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι
από επικό γουέστερν πώς θα ταιριαζε περισσότερο ο οριζινάλ τίτλος " Gun
Fight at OK SOLAR" (1)
H κατάσταση δεν διαφέρει ως προς τα πολεοδομικά χαρακτηριστικά της
από τη διαμορφωμένη γενική αστικό και περιφερειακό περιβάλλον στο νησί μας.
Εχει φθάσει όμως σε πραχτικό και γραφειοκρατικό αδιέξοδο, επειδή
η συσσώρευση από τις εξυπηρετήσεις, τις κουτοπονηριές, τους βιασμούς κάθε προσπάθειας
υγιούς σχεδιασμού ή ακόμη αλλοίωσης της εξέλιξης είναι τόσες πολλές ώστε έχουν
προκαλέσει προχωρημένη σήψη στις συνθήκες ζωής και αδιέξοδο στον δομημένο ιστό.
Η αποσύνθεση μίας εικονικής
Βομβάης έχει αρχίσει και επηρεάζει βασανιστικά κάτοικους περαστικούς δρώντες στην
περιοχή. Το μποτιλιάρισμα της κυκλοφορίας από και προς την πόλη δεν είναι παρά μία
από τις αρνητικές συνέπειες και όχι η σπουδαιότερη από το φαινόμενο του κρατικού
και του πολιτικάντικου παρεμβατισμού.
Και βέβαια, οι σκέψεις του τεχνικού τήμ της ΠΙΝ για ενοικίαση
χώρων προοριζόμενων για Πάρκινγκ δεν αποτελούν παρά εμβαλωματική λύση στερούμενη
σοβαρότητας! Απλά, αποδέχεται την απαράδεκτη πραγματικότητα και δεν αποφορτίζει
την βεβαρυμμένη κυκλοφορία.
Κάποιες άλλες σκέψεις για απόπειρα προβληματισμού στο
συγκεκριμένο θέμα, που δεν είναι υπόθεση μόνο ενός "ειδικού" θα διατυπώσω
προσεχώς στο τρίτο μέρος του αφιερώματος.
Ας πάρουμε όμως τα
πράγματα από την αρχή για να εντοπίσουμε τις ρίζες της κακοδαιμονίας και του
ισχύοντος δυσώδους τέλματος όπου βουλιάζουμε όλοι μας
Η ευθεία από τους
Καπουκίνους μέχρι την διασταύρωση για Ποταμό δεν είναι παρά ένα από τα
απομεινάρια του άξονα Παλαιοκαστρίτσας -Κέρκυρας- Λευκίμμης η καλύτερα Βάση
Παλαιοκαστρίτσας - Αεροδρόμιο και λιμάνι Λευκίμμης… Ενός στρατηγικού δρόμου,
δηλαδή, που αποτελούσε μέρος ενός ευρύτερου αμερικανονατοικού πλάνου με σκοπό
την προσέγγιση του μετώπου και των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής.
Προβλέπονταν ένας γιγάντιος άξονας ανεφοδιασμού κι επικοινωνίας που
ξεκινούσε από την Βάση της Φρανκφούρτης διαπερνούσε την Ιταλία με ανασυγκρότηση
της Αππίας οδού περνούσε από το λιμάνια του Μπάρι και του Μπρίντιζι έφευγε για την
Βάση της Παλαιοκαστρίτσας κι από κει με "εθνική οδό " καρφί για το
αεροδρόμιο στον Άγιο Πέτρο του Κάβου και το λιμάνι της Λευκίμμης από όπου σε λιγότερο
από 30 λεπτά περνά στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Μετά, με την Εγνατία-όχι έτσι όπως
την ξέρουμε -στην Ευρωπαϊκή Τουρκία και από εκεί στην Μέση Ανατολή.
Έτσι δίδεται κι απάντηση στο ερώτημα γιατί Κέρκυρα
-Παλιοκαστρίτσα και όχι Κέρκυρα - Αχαράβη που είναι πιο πραγματική απόληξη
άξονα Βορρά-Νότου
Το ΝΑΤΟ αναθέτει στην αμερικάνικη εταιρεία Basil να περάσει την
ένταξη της Κέρκυρας στον άξονα με τον μανδύα του χωροταξικού σχεδιασμού και
παρουσιάζει τέσσερα ογκώδη τεύχη που εστιάζουν στην τουριστική ανάπτυξη.
Η εμπλοκή με άλλες παραγωγικές
δραστηριότητες απομακρύνεται, γιατί γεωργία, βιοτεχνία, βιομηχανία θα μπέρδευαν
την κατάσταση και θα δυσκόλευαν τον έλεγχο μιας απαθούς κοινωνίας που προορίζονταν
να φορέσει μόνιμα τη στολή καμαριέρας.
Ένας ελεγχόμενος δίαυλος ταχείας
κυκλοφορίας θα διαπερνούσε έναν στειρωμένο τόπο με βιλάρες και ξενοδοχειάρες στυλ
Μαιάμι Βάϊς όπου ο χουντικός φοίνιξ των σπιρτόκουτων θα αναγεννιόταν ανάμεσα σε
αφρικανικούς φοίνικες…
Ενας τόπος όπου η αναλογία κατοίκων -τουριστών θα ήταν 1 πρός 1 δηλαδή εκατό χιλιάδες τεμάχια κάτοικοι
για εκατό χιλιάδες κεφάλια τουρίστες..
Ενας σερβιτόρος για τον καθένα...
Την υποστήριξη του χωροταξικού της Basil αναλαμβάνει ομάδα από πρόθυμους
συνεργάτες με επικεφαλής τους αρχιτέκτονες Δεκαβάλα - Γρηγοριάδη.
Ο δρόμος αυτός ταχείας κυκλοφορίας, όντως από το Σολάρι χτυπούσε
κοντά στο αεροδρόμιο και μετά τρύπαγε το βουνό των Αγίων Δέκα για να σκάσει στη
Μεσογγή και στην συνέχεια με άλλο τούνελ περνούσε τα βουνά του Χλωμού και του
Σπήλαιου κατευθυνόμενος στο νότιο άκρο.
Εδώ θα σταθώ με μια παρατήρηση:
Από τον κόμβο- στρογγυλό σημείο των Μωραΐτικων διακρίνουμε μια διανοιγμένη πλατιά
λεωφόρο με δύο διπλές λωρίδες κυκλοφορίας -που στοχεύει στο μεγάλο πουθενά…Τελείως
εκτός κλίμακος - σταματά λίγο πριν πάρουμε την ανάβαση προς το Σπήλαιο. Αυτό
είναι ακόμη ένα απομεινάρι εκείνου του φιλόδοξου άξονα ενώ παράλληλα είχε
διανοιχτεί και ο δρόμος πρός Μπούκαρι και Πετριτή σαν οδός εργοταξιακής στήριξης
στο έργο.
Το σχέδιο ελέγχου της Μέσης Ανατολής μέσα από εδάφη συμμάχων
χωρών εγκαταλείφθηκε, γιατί δημιουργήθηκαν άλλα "στέρεα" πατήματα πιο
κοντινά, με άμεση επαφή και με νέες πειθήνιες ηγεσίες.
Τον Ιούνη του '74 ο Νίξον επισκέπτεται και συζητά με τον πρώην
ναζί Ανουάρ Σαντάτ στην Αίγυπτο και με τους Σαουδάραβες πετρελαιάδες.
Οι Σοβιετικοί στρατιωτικοί σύμβουλοι απελαύνονται και το 1978 οι
Αμερικάνοι μαζεύουν Ισραηλίτες κι Άραβες στο Καμπ Ντέιβιντ, τους βάζουν και
υπογράφουν τα πάντα και είναι πια κυρίαρχοι του παιγνιδιού… Ο πολυέξοδος μεσογειακός
άξονας πρόσβασης ήταν πια για τον κάλαθο των αχρήστων.
Στους Κορφούς μένουν
πεσκέσι η Τουριστική "ανάπτυξη" έτσι όπως λάχει η επί το
βέλτιον όπως μας φωτίσει ο θέος καθώς και ο Βασίλης Γρηγοριάδης που η
εξουσία ευγνομωνούσα του αναθέτει σοβαρές μελέτες και οι τοπικές αρχές για χρόνια
απευθύνονται σε αυτόν επί παντός επιστητού… Ο σοφός από τας Αθήνας έχει άποψη για
τα πάντα! Λίγο έλειψε να ρωτηθεί για τι ώρες εξυπηρετεί την "ανάπτυξη"
να πηγαίνουμε προς νερού μας… Δίκαια οι συνάδελφοι τον αποκαλούσαν “ο
Περιφερειάρχης "!
Το απομεινάρι αυτό ταχείας
κυκλοφορίας υπέστη αργότερα τον εγκληματικό βιασμό να δεχθεί οικισμό αμφίπλευρα
των κατευθύνσεών του και να χάσει κάθε νόημα " εθνικής οδού " όπως
χειρότερα έγινε παραπάνω με τα Γουβιά και το Κοντόκαλι....
Αλλά γι΄αυτά τα οικιστικά
αίσχη περισσότερα στην συνέχεια…
(1)Παράφραση του τίτλου του φίλμ Gunfight at ΟΚ Corral (Πιστολίδι
στο ΟΚ Corral), που η διανομή στη χώρα μας το βάφτισε " Αίμα στον πράσινο
βάλτο "
Σχόλια